Hoe ik van backpacker flashpacker werd. Of zoiets.

Reismeisje 17 september 2018

Stereotyperingen. Ik heb het er niet zo op. Het werkt zo stigmatiserend. Maakt de wereld zo vlak. Alsof die bestaat uit slechts twee kleuren. Dat is níet wat ik met de titel van dit artikel wil zeggen. Je bent óf het één óf het ander. Backpacker  of flashpacker. Het zit ‘m niet in dat stigma voor mij. In die verschillen hard weg zetten. Ik voel me niet minder backpacker dan 5 jaar geleden het geval was. Het gaat me echter om de overgang. Om de andere manier van reizen. Om hoe ik anders tegen het reizen zélf aan ben gaan kijken. Dat dat dan ineens binnen de categorie flashpacking zou vallen, zal allemaal wel.

Net als zo veel beginnende reizigers begon mijn passie voor reizen in Azië. Geruime tijd na mijn studie. Ik had mijn eerste, volwassen baan. Met dito salaris. Er ontstond ruimte om leuke dingen te doen. Grotere dingen. Reizen heeft me altijd aangesproken. De grootte van onze mooie wereld. Het leven wat er aan de andere kant van de aardbol zo anders uit ziet. Dat fascineerde me. En dus begon ik van mijn eerste serieuze spaargeld te reizen. Ik begon in India. Thailand, Maleisië, China en Tibet  volgden snel. Ik denk dat ik een echte backpacker was. Enorme rugzak op, lichtelijk shabby kleding, doek om mijn hoofd en een biertje in de hand. En schrapen. Euro’s schrapen. Ik kon serieus van een hostel weg lopen als het €2 boven mijn budget lag. Daar kon ik toch mooi weer een ontbijtje voor scoren.

Met de jaren die volgden, zag ik steeds meer van de wereld. Het backpacken werd een soort levensstijl waar ik nooit over nadacht. Ik boekte gewoon een vliegticket en gáán.

Lonely Planet in ene de hand en mijn rugzak in de andere. Een leven van hostels, ellelange busritten, meerdaagse hikes en een hunkering naar het avontuurlijke. Het onbekende.

Het paste me die eerste jaren prima. Heerlijk vond ik ‘t! Tot ik wat ouder werd. En meer geld te besteden had ook. Dat speelt natuurlijk al snel mee. Ik begon op te zien tegen het slapen op slaapzalen. Het delen van een badkamer met 10 anderen. Wéér een ontbijt van droge toast met jam. 10 uur in een bus door elkaar worden geschud en daar dan nog 2 dagen last van hebben. Ik overdrijf nu een beetje, maar het was wel wat me steeds meer begon tegen te staan. Een meisje voor dure hotels zou ik nooit worden, maar een tikkeltje meer privacy en comfort zou toch wel lekker zijn. Ik ontdekte boutique hostels. Kleine B&Bs. Vrijwel altijd gerund door locals. Het liften. Meerijden met mensen die hun eigen verhaal hebben.

En zo veranderde mijn reisstijl geleidelijk. Nog steeds ben ik op zoek naar het avontuur. Naar het ‘andere’. Het pure en het authentieke. Een rugzak heb ik ook nog steeds, maar ik denk dat ik langzamerhand wel meer in de categorie van flashpacker val. Backpacker, maar dan nét even wat meer comfort. Ik kies voor een privé kamer, maar wél in een klein, lokaal hostel of hotelletje. Ik laat me graag verrassen in een goed restaurant, maar eet toch het allerlekkerste op straat . Tussen de locals. Ik geef er de voorkeur aan over land te reizen met het openbaar vervoer, maar dan liever op basis van een eigen zitplaats. Of met een mini busje. Ik vind het nog steeds superleuk om andere reizigers te ontmoeten. 's Avonds met een biertje, schommelend in een hangmat. Maar net zo lief staar ik rustig wat voor me uit. Schrijf ik wat in mijn reisdagboekje of klets ik met locals. Het zijn juist die combinaties die reizen voor mij zo leuk maken. Ik voel mezelf niet meer helemaal backpacker pur sang, maar een hang naar avontuur en authentieke ervaringen zal ik altijd blijven houden. En ik hoop dat ik nog heel veel van dat soort gave ervaringen op mag doen ♥.

Ik ben benieuwd hoe dit voor jou is? Hoe reis jij het liefste?  En voel je je specifiek backpacker of flashpacker?