2 jaar terug van een wereldreis

Reismeisje 08 augustus 2018

Augustus 2018. Waar blijft de tijd? Ongelofelijk hoe snel de afgelopen jaren zijn gegaan. Het is al weer 2 jaar geleden dat we terug kwamen van die reis om de wereld. Een wereldreis. Waarin we letterlijk de planeet rond reisden. Van Zuid-Amerika naar de South Pacific, Azië en het Midden-Oosten. Wát een jaar was dat. Fantastisch, intens en onvergetelijk. Op allerlei fronten. Ik kwam mezelf meerdere keren tegen. Soms fysiek, als we weer ergens een meerdaagse hike liepen. Op hoogte, in de vrieskou van Patagonië of de intense hitte van Iran. En soms was het meer een mentaal gevecht. Het naar huis willen. Ons thuis missen. Al die lieve mensen om ons heen. Of een bestemming als Papoea Nieuw Guinea stiekem eng vinden. Het heeft me in elk geval veel gebracht, die reis om de wereld. 

En dan kom je terug. Land je op Schiphol, stap je in de auto van je vader en steek je de sleutel in het slot van je vertrouwde huis. Vreemd was dat. Het klopte en tegelijkertijd was alles anders. Ík was anders. Droeg nieuwe ervaringen met me mee en was een tijdje uit het zo vertrouwde, bekende leventje getrokken. Nu keek ik daar met andere ogen naar. Vond ik bepaalde dingen ineens niet zo logisch meer. Al die keuzes in de supermarkt bijvoorbeeld. Is je wel eens opgevallen hoeveel soorten brood we hebben? Of zelfs melk en kaas? Ik had er moeite mee. Dat weer 'normaal' te gaan vinden. En dan dat tempo...Ik ben altijd een bezig bijtje geweest, maar ineens viel me op hoe snél we hier leven. Met hoe weinig aandacht voor de dingen. Voor elkaar en voor dat wat er écht toe doet. En toch ging ik er weer in mee. En snel ook. Werken, 4x trainen per week, koken voor vrienden, familiebezoekjes, bloggen, een moestuin en ga zo maar door. Stuk voor stuk dingen die ik leuk vond om te doen. Dat was het ook niet. Ik deed het alleen op de automatische piloot. Ging maar door en door. Deed dingen multitaskend door elkaar heen. Zonder die oprechte aandacht en focus.

Dat is wat die reis om de wereld me vooral had gebracht. Het besef van de snelheid van ons leven. Vluchtig en met weinig aandacht. 

Dat moest anders. Ik wilde terug naar een mindset zoals ik die tijdens de wereldreis had ervaren. Rustig, gedreven en met focus. Tijd maken voor dingen. Voor iets specifieks of juist helemaal niets. Een beetje mijmeren in je hangmat. Biertje in de hand en de ondergaande zon op je huid. Ik begrijp dat het leven in Nederland van alles van ons vraagt. Dat je daar simpelweg deels in mee moet lopen wil je hier kunnen leven. Maar dan nog. Het moest anders kunnen! Ik begon dingen weg te strepen. Geen moestuin meer, niet meer elke dag een nieuw artikel op Reismeisje en minder afspraken in mijn agenda. Het kostte moeite. Voelde bijna als falen. Nee zeggen is sowieso nooit mijn sterkste punt geweest . Ik merkte echter dat het een positief effect had. Op hoe ik me voelde. Rustiger en meer bezig met wat voor mij de 'echte' dingen zijn. Op allerlei fronten kreeg mijn leven wat meer verdieping. In de gesprekken die ik voerde, de mensen die ik ontmoette, hoe ik me ontwikkelde in het schrijven en de dingen die ik ontdekte het leukste te vinden om te doen.

Het is niet gemakkelijk. Dat is het nog steeds niet. Er is zó veel wat leuk, fijn en gezellig is. Maar een dag heeft nu eenmaal maar 24 uur. Die kun je op maar één manier inzetten en daar helpt het maken van gerichte keuzes me bij. Nu, 2 jaar na het terug komen van die wereldreis, kan ik zeggen dat ik mijn reis mindset mee neem in mijn dagelijkse leven. Gericht en met aandacht leven. Dat is wat voor mij het leven zo heerlijk maakt ♥. Hoe kijk jij hier tegenaan?