Tussen de berggorilla's in Oeganda

Reismeisje 10 juli 2018

Dieren. Ik ben er dol op. Misschien zijn het mijn roots van de boerderij. Of het feit dat ik überhaupt van de natuur houd. Me daarover kan verbazen en er intens van kan genieten. Hoe dan ook; ik houd van dieren. Mijn reizen hebben dat niet bepaald minder gemaakt. Als ik een nieuwe bestemming uit zoek, speelt de aanwezigheid van dieren áltijd een rol. In het wild. Zoals het bedoeld is. Voor de reis die ik naar Oeganda maakte, was het zelfs verreweg de belangrijkste reden. Een specifieke diersoort die alleen in die regio in avontuurlijk Afrika voorkomt. Berggorilla’s. Oerbeesten met menselijke ogen. Menselijk gedrag ook. Het was een droom van me om juist díe dieren in het wild te zien.

Berggorilla’s worden ernstig met uitsterven bedreigd. Sterker nog; het is de meest bedreigde diersoort ter wereld. Triest maar waar. Ze leven in het Virungagebergte. Een regio die zich uitstrekt over Congo, Rwanda en Oeganda. In de jaren 90 woedde er een oorlog. Een vreselijke oorlog, waar ik al eens een artikel over schreef. Een strijd tussen hutu’s en tutsi’s in Rwanda, die maakte dat er miljoenen mensen vluchtten. Recht het leefgebied van de berggorilla’s in. De dieren werden verjaagd en om het leven gebracht. Uit angst of honger. De populatie is helaas nooit meer hersteld…Sinds vorig jaar is er weer een kleine stijging in het aantal berggorilla’s waargenomen, maar het houdt niet over. De schatting is dat er nu zo’n 1.000 in het wild leven. Daar in Afrika. Gelukkig is de gemeenschap wakker geworden. Beschermen ze de dieren goed en houden ze hen in de gaten. Ook omdat de berggorilla’s ondertussen een interessante bron van inkomsten zijn geworden voor de locals. Er is een quotum, maar toeristen trekt het wel. Mij ook. Ik koos er voor deze machtige dieren in het uiterste Zuidwesten van Oeganda tijdens een rondreis door Oeganda te gaan bezoeken. Daar had ik mooie verhalen over gelezen. Een gebied dat Bwindi heet. Ik heb er geen seconde spijt van gehad. Het was er práchtig.

De berggorilla’s leven in families. Kleine groepjes bestaande uit één of twee zilverruggen, een stel vrouwtjes en kleintjes. Het zijn gewoontedieren, die het grootste deel van hun dag besteden aan het zoeken naar voedsel. Plantjes. Het zijn vegetariërs. En elke dag opnieuw bouwen ze een nest. Ook van bladeren. Ze slapen er nooit vaker in dan één keer en verplaatsen zich constant. Je weet dus ook nooit waar je ze aantreft. Samen met een ranger ga je op zoek. Ik had geluk. We hoefden maar 1.5 uur te lopen en daar stonden we. Oog in oog met een zilverrug. Immens. Kolossaal en machtig. Ze kunnen meer dan 200 kilo wegen. 200 kilo! Je mag geen oogcontact maken en moet gepaste afstand houden. Er kwam een hele familie te voorschijn. Vrouwtjes, kleintjes. Stilletjes ging ik zitten. Tussen de bladeren. Een kleintje zag me als grappig obstakel. Klom over me heen. Spannend en ongelofelijk bijzonder tegelijk. Een uur lang was ik onderdeel van de natuur. Van deze berggorilla familie die leeft zoals ze al waarschijnlijk al eeuwen leven.

Het was één van de mooiste reismomenten die ik heb mee gemaakt. Puur en uniek. Ik hoop dat de populatie berggorilla’s de komende jaren verder zal toenemen. Dat de bescherming van de locals zal werken. Dat er meer aandacht voor komt en de kleintjes zich verder ontwikkelen. Het zijn zulke prachtige oerbeesten♥.

Ik ben benieuwd of een reis naar de berggorilla’s jou aanspreekt? Wat was jouw mooiste ervaring met wildlife?