Over Reismeisje en ander persoonlijks, part II

Reismeisje 19 juni 2017

Een paar weken geleden schreef ik een persoonlijk artikel over alles wat er de afgelopen tijd in mijn leven heeft gespeeld. Over onze wereldreis, wat het met me heeft gedaan, het overlijden van mijn oma, een opleiding die me door elkaar schudt en vooral over hoe dit alles me heeft gedwongen op een andere manier naar mijn leven hier te kijken. Of eigenlijk niet op een andere manier, maar eerder op een meer bewuste manier. Hoewel ik ondertussen al jaren bijna dagelijks blog, vond ik het best een ding om een inkijkje te geven in dat wat er bij mij persoonlijk speelt. Geen budgetoverzicht voor een reis door Frans Polynesië, fotoverslag van Jordanië of handige tips voor het maken van een wereldreis...Nee, gewoon ik. Wendy. Het meisje achter Reismeisje, compleet met ook de minder mooie momenten. Jullie reacties waren echt te gek. Nogmaals dank daarvoor <3. Ik merk dat het mij goed heeft gedaan zo open te zijn en heb, mede ook door jullie lieve reacties, besloten regelmatig een dergelijk artikel te plaatsen. Een update over waar ik sta. Met Reismeisje en mezelf. 

Waar ben ik nu mee bezig? Zoals ik laatst al eventjes vertelde, heb ik sinds een aantal maanden duidelijk minder energie. Waar ik voorheen een fulltime baan wist te combineren met Reismeisje, 4x per week flink sporten, een gezellig sociaal leven, moestuin en allerlei andere dingen, lukte me dit vanaf het begin van dit jaar al vrij snel niet meer. Voor een strebertje als ik ben is dat best ingewikkeld en niet iets waar je makkelijk aan toe geeft...Op een gegeven moment moest ik echter wel en streepte ik als eerste de moestuin weg en besloot ik wat minder fanatiek te gaan sporten. Dan maar geen marathon ook. Ik merkte dat dat me al wel wat lucht gaf. Toen mijn oma de maanden daarna overleed en er verdriet boven kwam van een eerder verlies, werd ik ineens uit het lood geslagen. Eigenlijk is dat natuurlijk helemaal niet ineens, maar het was wel de druppel. Ik begon te merken dat er maar 1 ding was wat ik wilde: rust. In hoofdletters. Om me heen en in mijn hoofd. Ik besloot wat minder te gaan bloggen en zette mijn sociaal leven op een iets lager pitje. Ondertussen zijn we bijna 3 maanden verder en blijft het nog steeds zoeken voor me. Zoeken naar die rust. Met vragen als 'wat vind ik nu echt belangrijk?' en 'waar wil ik over 5 jaar staan?'. Je zou bijna zeggen dat het een soort heel vervroegde midlife fase is , wat het wellicht ook wel is. En ook niet vreemd ook, gezien alles wat er is gebeurd in het afgelopen jaar. Dat besef ik me wel. En toch frustreert het me soms mateloos. Dat zoeken, het niet weten, het reflecteren op wat je denkt en doet. Ik word er zo ongelofelijk moe van! Begrijp me niet verkeerd, ik ben in de basis nog steeds dat positieve meisje dat superblij is met haar leven. Ik heb echter geen invloed op dat wat me over komt en wat dat nu bij me op roept...Dat is er gewoon en daar moet ik simpelweg wat mee. Soms zou ik alleen willen dat ik er over heen kon springen.

Op dit moment probeer ik vooral bewust stil te staan en goed te reflecteren op dat wat ik denk en voel. Wat daar onder zit en waarom dat er dan zit. Ik merk dat ik daarin kleine stapjes zet en dat het voor mij nu vooral heel belangrijk is mijn eigen pad te gaan en blijven volgen. Mijn eigen dingen te doen, naar mijn gevoel te luisteren en vooral te kiezen wat goed voelt. Best een beetje lastig voor een klein pleasertje als ik ben , maar ik kom er wel. Uiteindelijk groei je alleen maar van dit soort periodes in je leven en is het er ook niet voor niets. Daar geloof ik heilig in. Wat een wereldreis in beginsel al niet te weeg kan brengen! Ik ben heel benieuwd of er iets uit mijn verhaal herkenbaar is voor je? Heb je ook wel eens zo'n fase gehad en kwam alles door een reis (of iets anders) in een ander perspectief te staan?