Een onverwachte reis naar de Salomonseilanden

Reismeisje 06 juni 2018

De Salomonseilanden. Een bestemming waar ik niet al te lang geleden nog nooit van had gehoord. Had me een wereldkaart gegeven en ik had lukraak een oceaan aangewezen . Geen idee. Toen we tijdens onze wereldreis door de Pacific hopten van Frans Polynesië richting Azië, lagen de Salomonseilanden op die route. Nu we er toch zijn. Dat. We vlogen vanuit Vanuatu naar Honiara; de hoofdstad van de eilanden. Een vreselijke plek. Serieus. Geen aanrader. Grimmige grauwheid. Op het bedreigende af. Vanaf daar vlogen we op de bonnefooi met een klein vliegtuigje door naar het eiland West Georgia. Volgens Lonely Planet één van de meest afgelegen eilanden ter wereld en bovendien een adembenemend mooie duikspot. Niet dat ik dook op dat moment. Geen haar op mijn hoofd zelfs. Ik ben geen waterrat. Nooit geweest ook. Maar ach, we waren er nu toch. 

Dus daar kwamen we aan. West Georgia. Één landingsbaan. Of wat daar voor door moest gaan. Locals die rondhangen op diezelfde landingsbaan. Dozen met etenswaren. Kindjes met opgezette, bolle buikjes. En dan twee blanken. Wij. We landden op Munda; een stadje op West Georgia. Meteen ook bijna het énige stadje. Het stelt niets voor overigens, maar er zijn wat winkeltjes, een wekelijks marktje en wat kleine accommodaties. We wandelden naar Agnes Getaway Hostel. Op 5 minuutjes lopen van de landingsbaan. Een supersimpel hostel met een fantastisch mooie ligging. Direct aan de zee. Het paste me wel. Dat simpele en rauwe. Ik geloof niet dat ik me ooit ergens zó verstoken heb gevoeld van de beschaving. Van het 'normale' leven. Alles wat wij als normaal beschouwen leek hier zo ontzettend ver weg. Geen bereik met je mobiele telefoon en iedereen heeft alle tijd van de wereld. 2x per week komt er een vliegtuigje vanaf Honiara aan, die medicijnen, voedsel en andere bestellingen aflevert. En dat is 't. Verder leven ze op West Georgia alsof ze de enigen op deze planeet zijn.

Achter het hostel stond een klein gebouwtje. En warempel; daar zaten nóg twee blanken. De Zuid-Afrikaanse Belinda bleek hier een duikschooltje te runnen. Ze zat er met Michael; een Australische vent die in zijn eentje al een jaar onderweg was in zijn kleine boot. Hij had besloten hier wat te blijven plakken. Een bijzonder koppel met een bijzonder levensverhaal. Het klikte. Zelfs zó erg dat ik besloot er mijn duikbrevet te gaan halen. Ík! Dat was wel het laatste wat ik bij mezelf had verwacht, maar het voelde goed. Heel goed. Ik kreeg privé les van Belinda. Ze nam me mee naar de mooiste plekjes om te duiken en binnen een paar dagen had ik 'm. Mijn brevet. Wat was ik trots . En wat heb ik daarna genoten van het prachtige onderwaterleven bij de Salomonseilanden. In alle duiken die ik daarna heb gedaan, kwam niets daarbij in de buurt. Kleurrijke vissen, talloze haai soorten, eindeloze koraal muren en de mooiste plantjes. Echt te gek!

Uiteindelijk zijn we 1.5 week blijven hangen op West Georgia. Op een eiland wat nooit op de planning stond. Waar ik letterlijk de week daarvóór nog nooit van had gehoord. Waar feitelijk niets te beleven is. Alleen stilte en een vertraagd tempo. Zo zie je maar wat een open blik en wat flexibiliteit op reis met je kan doen. Zonder dat had ik niet leren duiken en de bijzondere Belinda niet ontmoet. Een vrouw die ik niet meer zal vergeten. En juist dát is wat reizen voor mij zo te gek maakt.

Ben jij tijdens het reizen wel eens ergens terecht gekomen waar je van tevoren nooit bij stil hebt gestaan?