De mooiste reiswijsheid uit Tibet

Reismeisje 10 januari 2018

Sommige landen zijn onvergetelijk. Draag je je leven lang met je mee. Ik schreef al eens over de haat-liefde verhouding die ik heb met India, de blije relaxtheid van Colombia en de magie die ik voel bij IJsland. Stuk voor stuk landen die ik 1, soms meerdere keren, heb bezocht en die me grepen. Intrigeerden. En bovenal raakten. Er is echter maar 1 bestemming die de boventoon voert voor mij. Een bestemming waar ik van tevoren weinig over wist, maar waar ik nadien werkelijk alles over wilde weten. Waar ik mijn hart aan verloren heb en een traan voor laat als er weer eens een naar nieuwsbericht is. Tibet. Of de Autonome Regio Tibet, zoals de Chinezen zeggen. Tibet voor mij. In alles een heel eigen land, met een eigen cultuur, een unieke historie en een meer dan bijzondere spiritueel leider. De Dalai Lama. Hoewel deze man al decennia lang in ballingschap leeft in het Noorden van India, aanbidden de Tibetanen hem. Ze volgen hem. Dwars over het ruige Himalaya gebergte. En anders hebben ze hem lief vanaf een afstand. Het blijft hun leider. De veertiende gereïncarneerde op rij. Nog los van het feit dat ik het geluk heb gehad de Dalai Lama in het echt te zien en ik onmiddellijk gegrepen was door zijn intens wijze en warme verschijning, was ik ook voor die tijd al hevig onder de indruk. Van zijn woorden. Daden. Stiltes. Eindeloze strijd. Zonder enig bloedvergieten, boosheid of oordeel over de mensen die zijn mensen hun ziel lijken af te nemen. Een bijzonder man die de wereld heel wat brengt. 

The paradox of our age. Tijdens een reis door Kashmir en Ladakh, bezochten we ook de woonplaats van de Dalai Lama. McLeod Ganj. Helaas was hij er op dat moment zelf niet, maar wat was het bijzonder om daar een soort little Tibet te ervaren. Daar in de hoge bergen in India. Ik kocht er een gedicht geprint op een soort gebedsrol. Een gedicht dat me raakte. Een wijsheid meer. Eentje waarmee de Dalai Lama voor mij precies zegt waar het in ons leven om gaat. In deze tijd. Wat we lijken te vergeten. Verliezen, als we niet oppassen. Het heet 'The paradox of our age' en ik wil het vandaag graag met jullie delen. Omdat het simpelweg te mooi en waar is om dat niet te doen. Laat me gerust weten wat je er van vindt, ik ben benieuwd!