The story behind the blue footed booby

13 april 2016

Wanneer je afreist naar Ecuador, dan kan een bezoek aan de Galapgos eilanden eigenlijk niet achterblijven. En al helemaal niet wanneer je gek bent op dieren! Je ziet er van alles. Van pinguïns tot zeeleeuwen en van hamerhaaien tot manta roggen. Maar één van de dieren die mensen er toch wel het liefst zien, is de blue footed booby. Ofwel in het Nederlands; een blauwvoet Jan-van-Gent. Mensen willen deze geinige vogeltjes maar wat graag zien, vooral omdat het de enige vogelsoort is met blauwe voetjes. Te gek toch?

Op de Galapagos eilanden zijn veel kolonies van booby’s te vinden. Je hebt er drie soorten: de blue footed booby, de masked booby (die heeft een soort masker op maar geen blauwe voeten) en de red footed booby. Die laatste is erg moeilijk te vinden, maar de beste kans maak je op Punta Pitt op het eiland San Cristobal. De blue footed booby is veel makkelijker te spotten, al moet je daarvoor vaak mee op een georganiseerd tourtje.

Tijdens een strandwandeling in de namiddag zag ik een groot aantal booby’s die op zee aan het vissen was. Toen we een stuk verder liepen zag ik dat er een aantal vogels terugkeerden van het vissen en landden op een rots vlak voor de kust. Helaas kon ik er niet komen aangezien het vloed was en het water daardoor te hoog stond. Dus besloot ik de volgende ochtend vroeg op te staan en te proberen deze vogels te fotograferen tijdens het gouden uurtje.

De foto. Na de wekker om vijf uur te hebben gezet en een half uur te hebben gelopen, kwam ik aan bij de rots waar ik ze de vorige dag had gezien. Niets! Ze waren allemaal op zee aan het vissen. Ik ben toen even blijven rondhangen om andere dingen te fotograferen, pelikanen de zonsopkomst en zee leguanen. Net toen ik daarmee klaar was en weg wilde lopen, zag ik twee boobys aan komen vliegen. Ze landden op de rots waar ik ze eerder had gespot. Misschien had ik dan toch nog geluk . Probleem alleen was dat het water net te hoog stond om veilig doorheen te kunnen lopen met mijn camera. Maar aangezien ik me niet snel van iets laat afhouden, probeerde ik er toch te komen. Direct door een watergeul, via een omweg met lager water en via rotsen in het water. Maar het bleef tricky. Ik liep op slippers en had mijn camera in mijn rugzak. Is een foto van een vogel dit risico waard, vroeg ik me meerdere keren af? Net toen ik bedacht dat dat niet het geval was en ik maar terug moest lopen, was de watergeul waar ik eerder niet veilig doorheen kon, aanzienlijk geslonken. Nu nou het me zeker moeten lukken. Dus ik heb het eerst een keer geprobeerd zonder tas, wat vrij gemakkelijk ging, en de volgende keer heb ik het met tas gedaan. Ik was er doorheen! Nu alleen nog over een meter of 20 glibberige rotsen heen en ik ben er!

Bij aankomst bij de kolonie was de groep vogels al uitgegroeid tot een stuk of 10. Maar in de verte zag ik er steeds meer aan komen. Ik had eerder al foto’s gemaakt van zittende booby's, dus nu ik vogels zag komen aanvliegen wilde ik proberen ze in vlucht vast te leggen. Dus mijn camera stelde ik in op een hoge sluitertijd (vanaf 1/1000^ste), een laag diafragma om de nadruk te leggen op het onderwerp en de predictive focusmode. Dit laatste helpt je bij het vastleggen van vogels in vlucht aangezien je ontzettend snel moet zijn. Ook heb ik de ISO-waarde iets opgeschroefd zodat ik makkelijk een hoge sluitertijd kon kiezen. Vervolgens hoefde ik niet lang te wachten totdat er steeds in kleine groepjes booby’s kwamen aanvliegen. En het fijne was dat het voorspelbaar is was waar ze gingen landen, namelijk op de kleine rots voor mijn neus J. En het fijne aan dieren op de Galapagos is dat je ze op een heel korte afstand kunt benaderen: ze zijn totaal niet bang voor mensen ! Dus heb ik daar ongeveer een half uur staan fotograferen vanuit meerdere punten, tot de groep was aangezwollen tot ongeveer 50 exemplaren. Nu alleen nog veilig het water weer oversteken en het zat er op. Omdat ik tijdens dit soort momenten (wanneer je niet alle tijd heb) niet ter plekke kijk hoe de foto’s worden zijn, is het bij thuiskomst altijd spannend of er wat moois bij zit. In deze serie zaten meerdere goede foto’s waarvan dit mijn favoriet is. De blauwe voetjes komen goed naar voren, de houding van de vogel is perfect en alles is haarscherp.

Ik ben benieuwd wat jij van de foto vindt?