Hoe de wereld moet veranderen
Reismeisje
19 april 2020
5 weken. Vandaag is het 5 weken geleden dat onze realiteit veranderde. Mark Rutte die op nationale TV miljoenen kijkers trekt. Zijn gebruikelijke olijkheid ver te zoeken. Een pandemie. We worden officieel overspoeld door een pandemie. Een bedreiging voor onze gezondheid. Onze manier van leven. De vrijheid en privileges die we gewend zijn. Die we nooit betwist hebben of bevraagd. Tot 5 weken geleden… Ineens zijn ogenschijnlijk ‘normale’ dingen niet meer normaal. Een drankje doen op het terras, dansen bij een outdoor event, shoppen met vriendinnen. Het kan niet meer. Mag niet meer. Bedrijven sluiten hun deuren. Straten zijn leeg.
Die eerste dagen voelt het als een soort Apocalyps. Stilte voor de storm. We zoeken naar een nieuwe manier van met elkaar om gaan. Eekhoorntjes nemen de straat over waar ik woon. Ik was eindeloos mijn handen en we lopen met een boog om elkaar heen. Een week later is er weer een persconferentie. Mark is boos. Geïrriteerd. Het zonnige voorjaar trok ons in de dagen daarvóór naar buiten. Verleidde ons. In grote steden zochten mensen de natuur op. De beperkte natuur. Picknicken krijgt ineens weer z’n charme terug. Samen op een kleedje met een thermosfles koffie er bij. In die paar parken die een stad vaak maar rijk is. We zijn met té veel mensen op een té klein stukje gras. Jongeren die samen scholen. Fuck Corona feestjes organiseren. Mark is boos. En terecht. Want, terwijl wij genieten van de zon op dat kleedje, werken andere mensen zich uit de naad. Voor ons. Voor onze gezondheid en samenleving. Het minste wat we kunnen doen, is hen zo veel mogelijk uit de wind houden. Hoe beperkt onze invloed misschien ook lijkt, die is er altijd. Het werkt, die boosheid van Mark. Het verbindt. Er ontstaat een nieuw soort collectief gevoel van ‘wij staan samen sterk’. We komen hier doorheen. Hebben elkaar daarin nodig.
En nu zijn er al 5 weken voorbij. 5 weken waarin we op 1.5 meter afstand van elkaar blijven. Kinderen die thuis onderwijs krijgen. Weken waarin we vooral thuis zitten. Winkels die dicht zijn. Evenementen afgelast en theaters gesloten. Het is een andere werkelijkheid geworden.
Hoe de wereld moet veranderen
Hoe heftig deze periode ook is en hoe afschuwelijk de verliezen ook zijn, ik geloof dat dit niet voor niets gebeurd. Dit virus. Deze uitbraak. Decennia lang is Europa er redelijk verschoond van gebleven. Terwijl er in Afrika gevochten werd tegen ebola en in Azië tegen SARS. Ja, dat hebben we geweten. Gemerkt. Maar op een totaal ander level dan wat er nu gebeurt. Dit raakt direct aan onze samenleving. Onze manier van leven. Die privileges die we zo normaal zijn gaan vinden. Hoe je het went of keert, we hebben een ratrace met elkaar gecreëerd. Eentje waarin we het normaal zijn gaan vinden dat mensen stress ervaren. 60 uur werken per week. Slecht slapen, omdat ze te lang naar blikkerende schermpjes hebben gekeken. Een samenleving ook waarin we constant moeten kopen. Consumeren. Zonder onszelf de vraag te stellen of we het nodig hebben. Of belangrijker; waar ter wereld een offer is gebracht, zodat jíj dat shirtje voor €5 kunt kopen. Het is een samenleving geworden waarin we ons hebben gedistantieerd van de natuur. Onze ogen sluiten voor de impact die we daar op hebben. We verschuiven het probleem simpelweg naar de volgende generatie. Onze pijn in het hier en nu is nog niet groot genoeg. We leven in een samenleving waarin vrachtwagens vol dieren dagelijks naar de slacht gaan. Opgepropt in te kleine hokken. Een levend wezen dat een economisch vehicle is geworden. Maximale opbrengst, zodat wij ons karbonaadje voor €2 kunnen blijven kopen. En het is óók een samenleving waarin we onze ouders in tehuizen stoppen. Opa’s en oma’s die alleen met kerst bezoek krijgen. En Pasen als ze mazzel hebben. Hoe goed onze zorg ook is, dit zijn de mensen die ons hebben groot gebracht. Waar we van geleerd hebben mens te zijn. Waar we uit voort komen. Is het dan niet vreemd dat we daar zo weinig aandacht voor hebben?
Begrijp me niet verkeerd; ik ben niet Roomser dan de paus. We zijn allemaal mens en lopen allemaal op onze eigen manier in die ratrace mee. Ik denk echter ook dat deze periode van stilte er eentje van bezinning kan zijn. Móet zijn. Uitzoomen en dit grotere plaatje zien. Vóelen dat je een keus hebt. Altijd. Dat je dingen kunt bevragen. Informatie in kunt winnen en je eigen mening mag gaan vormen. Ik denk dat we moeten stoppen met het altijd maar willen verwaarden van dingen. In geld en materie. Dat we met meer rust, respect en liefde naar elkaar en het leven mogen gaan kijken. Genieten van de kleine dingen, zoals ook weer die picknick in het park. Heb zorg voor elkaar. Doe een boodschap voor de buurman, maak je eigen gezondheid prioriteit en denk na voor je iets koopt. Geluk zit ‘m niet in een nieuwe BMW of een groter huis. Kortstondig ja, maar duurzaam nooit. Geluk zit ‘m in het dagdagelijkse. In het genieten van kleine momenten, die je deelt met je dierbaren. In mooie gesprekken voeren. Keihard lachen. In persoonlijke groei. Delen. Je sexy voelen. Tevreden zijn met wat er ís en altijd streven naar de beste versie van jezelf. Naar jouw allermooiste leven. Dát is waar geluk wat mij betreft in zit.
Ik hoop dat deze tijd dat besef collectief weer meer gaat brengen. Weg van het oude en het onbewuste. Vol in het licht en vanuit bewustzijn. Einstein zei het al mooi: ‘je lost een probleem niet op, op het niveau waar het is ontstaan’. Amen. Blijf gezond, alle liefs.
Er zijn nog geen reacties geplaatst