Rio de Janeiro: een stad met twee gezichten

Reismeisje 13 maart 2018

Er zijn van die bestemmingen waar ik later foto's van  zie en me dan bijna niet meer voor kan stellen dat ik er zelf rond liep. Vreemd is dat. Rio de Janeiro is voor mij zo'n bestemming. Geen idee waarom. Als ik de machtige foto's zie van dat enorme Christus beeld, de stranden van Ipanema en het prachtige uitzicht vanaf de suikerbrood berg wéét ik dat ik daar heb gestaan. Maar het voelt ergens surreëel. Rio is sowieso een wat surrealistische stad. Voor mij. Van tevoren had ik er vooral een beeld bij van goudgele stranden gevuld met prachtige mensen. Een vrij eenzijdig beeld. I know. Het klopte ook niet. Ja, voor 5%. Rio de Janeiro is echter zó veel meer dan dat. Dan die bekende stranden van Ipanema en Copacabana. We zijn uiteindelijk een week in Rio blijven hangen, verdeeld over de wijken Botafogo en Santa Maria. Beiden rauwe wijken. Waar mensen léven. Wat dat dan ook betekent. Fascinerend vond ik het. Om de enorme contrasten in Rio te zien. Dicht naast elkaar en soms echt schrijnend. Aan de ene kant heb je het geld. Die mooie mensen op die goudgele stranden. Caipirinha in de hand en een fles snelbruiner in de andere. Potje volleybal tussendoor en 's avonds in de mooiste outfits naar de meest chique restaurants. Dat is één kant van Rio. Het lijkt soms de overheersende kant, maar dat is oppervlakte.

Als je beter kijkt zie je dat Rio eigenlijk vooral bestaat uit die andere kant. Dat rauwe. Dat niet weten hoe je de dag door moet komen. Armoede. Geweld. Miljoenen mensen op elkaar gepakt in een favela. Sloppenwijk. Een recept voor strijd en ellende. We bezochten de grootste favela van Rio de Janeiro, samen met een local. Midden over dag en slechts een klein uurtje. Anders was het niet veilig. Je voelde er een onderhuidse spanning. Een soort zinderen, wachten tot de volgende klap. Ik vond het leven daar uitzichtloos. Naar om zo te zeggen en helemaal tegen mijn positieve natuur in, maar dat is wel wat ik heb gevoeld. Het is zo moeilijk je afkomst te ontstijgen. Uit die greep van armoede en geweld te komen, die voor zo veel mensen in Rio volstrekt normaal is. Als je er mee opgroeit weet je niet beter toch? En dan heb ik het nog niet eens over de achterafstraatjes in de oude buurten van Rio. De wijk Lapa met name. Daar waar de heroïne spuiten op de grond liggen en kinderen naar hun dronken ouders kruipen. Vrouwen zich te koop aanbieden. Elke straat ruikt naar verschaald bier. Ik werd echt een beetje triest van dat Lapa. In al haar rauwheid was het ergens nog mooi ook, maar wat voor toekomst hebben die mensen? Die kinderen?

En dat is is het ándere gezicht van Rio de Janeiro. Het gezicht wat verder gaat dan de prachtige uitzichten, mooie groene parken en hippe clubs. Het échte gezicht wat mij betreft. Rio is een stad die het bezoeken waard is. Het is een prachtig en volstrekt eigen. Maar als je er heen gaat, bezoek dan zeker ook een favela. De meer rauwe buurten. Vraag een local mee en ga overdag. Zonder camera om je nek en het liefste met backpacker outfit aan. Pas dan krijg je een compleet beeld van deze bijzondere stad. Van alles wat het is. Beide gezichten. 

Ben jij al eens in Rio de Janeiro geweest? Wat vond je er van?