Grootste angst overwinnen op de Salomonseilanden

Reismeisje 03 juni 2016

Toegegeven, de titel van dit artikel is een beetje dramatisch, maar ik kan het niet anders omschrijven. Vraag het Gerben of elke andere persoon met wie ik een reis naar een waterrijk gebied heb gemaakt en ze zullen het zonder uitzondering beamen. Ik-ben-GEEN-waterrat. Sterker, ik moet mezelf regelmatig over een drempel zetten om zelfs maar te gaan snorkelen. En zwemmen in zee is ook al niet echt mijn ding. Geen idee waar ’t vandaan komt en ik heb regelmatig gewenst dat het anders was. Zeker nu we door de South Pacific reizen en Gerben de ene na de andere te gekke duik maakt…Ik heb echter nooit ook maar een seconde overwogen mijn duikbrevet te halen. De angst voor het onbekende daar diep beneden was te groot. Dacht ik. Tot ik dus afgelopen week Belinda ontmoette en ik ontdekte dat mijn grootste angst niet helemaal correspondeerde met de werkelijkheid!

Aankomst op de Salomonseilanden. Vorige week zondag vlogen we van Port Vila in Vanuatu naar Honiara, de hoofdstad van de Salomonseilanden. Een bestemming waarvan ik ondertussen kan zeggen dat het de meest afgelegen plek ter wereld is waar ik tot nu toe ben geweest. Niet alleen letterlijk qua ligging, maar juist ook door de heel beperkte infrastructuur, authentieke manier van leven en het traditionele vervoer. Het voelt hier echt alsof je ontzettend ver van huis bent. Vanuit Honiara was het idee om naar Ghizo te gaan, één van de eilanden in het Westen. Helaas waren alle binnenlandse vluchten naar Ghizo voor de komende dagen vol geboekt…Net toen we op onze backpacks in de Lonely Planet zaten te bladeren, raakten we in gesprek met een Australische vrouw. Zij was helemaal enthousiast over West Georgia, een ander eiland in het Westen. En dan met name over Agnes Gateway Hotel in het dorpje Munda. Dat zou een te gekke ligging hebben, een fan-tas-tische plek zijn om te snorkelen én duiken en bovendien werken met alleen maar locals. Klonk goed, dus hop! We fixten een vliegticket voor diezelfde middag en voor we het wisten vlogen we met een oud propellervliegtuigje over de Salomonseilanden. Een uurtje later landden we in Munda en wandelden we zo naar Agnes Gateway Hotel.

De mooiste onderwaterwereld ever! Het bleek inderdaad een superfijne plek te zijn. Je hebt er weliswaar geen strand, maar wèl een prachtig uitzicht over zee en allerlei kleine, paradijselijke eilandjes. Echt een plaatje! Agnes biedt zeker geen luxe, maar de kamers zijn lekker schoon, hebben allemaal een eigen verandaatje en het bijbehorende restaurant serveert de heerlijkste verse vis met zoete aardappel frietjes voor €5 . Hoewel we hadden bedacht hier zo’n 3-4 dagen te blijven, zijn we nu 6 dagen verder en zitten we er nog. Niet in de laatste plaats omdat er gewoon superveel te zien is op en in het water en we beiden besloten een cursus te gaan doen. Gerben was al langer van plan zijn advanced duikbrevet te halen en besloot dat hier te gaan doen. Bij Dive Munda, gerund door de superleuke en bekwame dive instructor Belinda. Meteen bij aankomst wist ze mij bovendien door haar enthousiasme en kennis mee te krijgen in haar verhaal. Voor ik het wist had ik een try dive toegezegd . En het voelde nog ok ook! Ik ben serieus nog nooit ook maar in de verleiding gekomen iets met duiken te gaan doen. Het kwam gewoon echt door Belinda. Door haar rust, persoonlijke aandacht en kennis. En toen we de dag daarop gingen snorkelen, wist ik helemaal dat ik het moest gaan proberen. Man man, wat prachtig! Moeiteloos zie je de ene kleurrijke vis na de andere, black tip sharks, scholen tonijn en prachtig gekleurd koraal. Echt supermooi.

Daar gaan we dan…Aan het einde van de snorkeldag ging ik met Belinda naar een klein eilandje en stelde ze me helemaal op mijn gemak. Ze nam alle angst die ik had weg door er gewoon feiten tegenover te stellen. Ik kwam er achter dat veel van mijn angst gebaseerd was op wat ik er in mijn hoofd van had gemaakt. En dat correspondeerde niet helemaal met de werkelijkheid... Toen ik dat eenmaal besefte, verliepen de skill oefeningen (luchttoevoer verliezen, mee ademen op de tank van iemand anders, water in je masker er uit krijgen, klaren van je oren enzovoorts) eigenlijk prima en begon ik ineens aan mijn eerste open water duik. Om het kort te houden: 45 minuten later kwamen we boven en ik vond het nog leuk ook! We waren zelfs tot 13.5 meter gegaan en los van m’n drijfvermogen wat nog niet bepaald soepeltjes verloopt, was alles helemaal goed gegaan. En dus besloot ik voor mijn open water duikbrevet te gaan. Echt het allerlaatste wat ik ooit had verwacht van mezelf. De afgelopen dagen ben ik er flink druk mee geweest! Hoe dat verder verlopen is en of ik ‘m uiteindelijk heb gehaald, vertel ik je later.

Zo zie je maar. Soms moet je je angsten eerlijk aankijken en afpellen. Dan kom je er vanzelf achter dat je eigenlijk bang voor iets irreëels bent of zelfs bang bent voor de angst zelf. Stiekem ben ik best een beetje trots dat ik dit heb gedaan . Nu ben ik benieuwd naar jullie: wie van jullie duikt er en hoe was dat voor je om te leren?