Shinto, ¿que?

27 mei 2013

Dit weekend las ik een artikeltje over Shinto: één of andere Japanse natuurreligie. Nooit van gehoord, maar omdat ik stiekem wel een fascinatie heb voor wat ‘vage’, natuurgerelateerde levenswijzen heb ik er wat meer over gelezen. Dat Japanse volk vind ik sowieso wel fascinerend; aan de ene kant één van de rijkste en meest Westers georiënteerde samenlevingen in Oost-Azië met dazling Tokyo als afspiegeling. Aan de andere kant traditioneel, met compleet eigen waarden en normen en dus blijkbaar een eigen vorm van religie die niets te maken heeft met de grotere religies of levenswijzen. De eerste tekenen van Shinto dateren uit een paar honderd jaar vóór Christus, waarbij men zich tot de geesten (kami) wendde om hen gunstig te stemmen voor de oogst. Shinto is vergelijkbaar met sjamanisme en kent geen leider, oprichter, dogma’s of boeken. Initieel waren er dan ook geen tempels of andere plekken waar de kami werden aangeroepen of vereerd. Dit ontstond pas later, toen ook het boeddhisme haar intrede in Japan deed. Deze zogenaamde ‘jinja’ vind je vandaag de dag nog met name op het platteland; een overblijfsel van hoe Shinto ooit ontstond. Vandaag de dag speelt Shinto nog steeds een grote rol in het leven van de gemiddelde Japanner. Het schijnt iets te zijn waar nauwelijks over wordt gesproken, maar wat wel altijd onderhuids aanwezig is. Je ziet ’t ook nog aan bepaalde gebruiken of feesten die Japanners vieren zoals het ‘kersenbloesemfeest’ en ‘maankijken’.

Shinto staat vooral voor de verbondenheid van de mens met de natuur en het eren van ‘moeder Aarde’. Voor ons nuchtere Hollanders misschien wat vaag, maar wat mij betreft zouden we ons best wat vaker mogen realiseren dat we op z’n minst beter met de natuur om zouden kunnen gaan. Religie of niet.