Waarom ik altijd al naar Iran wilde reizen

Reismeisje 23 oktober 2018

Iran. Een land uit een sprookje van duizend-en-één-nacht. Voor mij tenminste. Toen de Iraanse Revolutie in 1978 begon, was ik nog niet geboren. Dat Khomeini een jaar later de 'hoogste leider van Iran' werd en een streng islamitische samenleving introduceerde, is voor mij altijd een gegeven geweest. Ik wist nooit anders. Iran heeft voor mij daardoor altijd een soort mysterieuze gloed gehouden. Mystiek. Aladdin en Yasmin. Zoiets. Toen ik begon met reizen, was het niet per sé een land dat hoog op mijn wensenlijstje stond. Tot ik meer van de wereld had gezien. Ik kreeg steeds meer honger naar ándere bestemmingen. Écht andere culturen en leefwijzen. En zo vond ik mezelf jaren geleden met de Lonely Planet van Iran in mijn hand. Ik vergaapte me aan de plaatjes. De prachtige kleuren. De foto's van volledig in het zwart bedekte vrouwen tegen de achtergrond van de meest mooie moskeeën die ik ooit gezien had. Het was ook in die tijd dat de eerste serie van het programma 'Onze man in Teheran' op TV te zien was. Van de Nederlandse journalist Thomas Erdbrink. Een Nederlander die verliefd was geworden op een Iraanse vrouw en besloot in Iran te gaan wonen. In Teheran. Als westerse journalist in een antiwesterse samenleving. Het hol van de leeuw. De manier waarop Thomas vertelde over zijn leven in dat zo totaal andere land, triggerde me alleen nog maar meer. Het mystieke rondom Iran groeide. Het feit dat er een leven in de openbaarheid is, waarin iedereen zich keurig aan de strikte regels houdt.

Vrouwen bedekken zich, stelletjes laten geen intimiteit zijn, bussen met verschillende ingangen voor de beide seksen, geen alcohol en vrouwen aan de waterpijp? Nee, dat doen we ook maar even niet. Tót je dus weet waar je moet zijn.

Er bevindt zich een heel second life af in Iran. Letterlijk. Een leven binnenshuis en op bepaalde plekken buiten de deur. Als je maar weet waar je moet zijn. Loop je nietsvermoedend een kelder binnen voor een kopje thee, zit het er dus vol met vrouwen die tóch aan die waterpijp zitten. Als ze betrapt worden door een strikte overheidsfunctionaris lopen ze het risico op een weinig aangename lijfstraf. Dat is toch fascinerend?! Zo'n samenleving waarin alles kunstmatig op z'n plek wordt gehouden door angst en dwang. Mensen die dan toch een weg weten te vinden om daarbinnen hun vrijheid te zoeken. En tegelijkertijd niet en masse in opstand komen, omdat ze als collectief een ander leven wensen. Fascinerend vind ik dat...

Uiteindelijk ging ik zelf een paar jaar later naar Iran. Het moest er van komen. Het werd een reis van bijna 4 weken. Backpackend door dit zogenaamd antiwesterse land. Vandaag de dag wordt dat onder invloed van politiek leider Rohani overigens al een stuk minder. En ik heb het überhaupt niet gemerkt. Juist omdat er veel angst voor dit bijzondere land in het Westen is/wordt gezaaid, zijn de locals in Iran enorm dankbaar en blij als je de moeite neemt hun land te bezoeken. Het zijn de meest vriendelijke en gastvrije mensen ever ♥.

Overal word je uitgenodigd voor de thee. Of zelfgestookte wodka onder de tafel. Je kunt aanschuiven bij geïmproviseerde picknicks en uitgebreide familie etentjes.

En natuurlijk is het als niet moslim even zoeken. Zeker als vrouw. Je moet jezelf bedekken. Ook je hoofd. Ik wilde in het begin alles helemaal goed doen. Geen plukje haar laten zien. Ik ontdekte al gauw dat het zo strikt niet (meer) is. Dat de Lonely Planet daarin ook een wat minder avontuurlijke inborst heeft . Het hangt natuurlijk af van de plek waar je bent. Teheran is erg modern. Een plaats als Khom is dat duidelijk minder. En daar pas je je dan aan aan. Net als je dat overal doet waar je bent.

Ik kan niet anders dan zeggen dat Iran een ontzettende aanrader is. Op alle fronten. Het vergt een klein beetje voorbereiding en inlezen, maar ik heb nog nooit iemand gehoord die een reis naar Iran als teleurstellend heeft ervaren. Het is één van mijn top drie bestemmingen geworden. Dat is vroeger al begonnen. Bij dat mysterieuze en mystieke. En werd heel sterk gevoed door journalist Thomas. Mocht je zijn programma nog niet hebben gezien, go for it. Een aanrader. Een prachtig programma, dat een heel eerlijk beeld geeft van het rijke, fascinerende land dat Iran is. Mocht het je aanspreken, wacht niet te lang. Nu Rohani aan de macht is sinds een aantal jaren, veranderen er geleidelijk dingen. Fijn voor de mensen daar, het maakt het echter ook langzaam iets meer beïnvloed door onze kant van de wereld. Al zal dat uiteindelijk niet zo'n vaart lopen. Ik ben benieuwd of Iran jou aan zou spreken?