Over keuzes maken en een rugzak

Reismeisje 26 februari 2018

Het kan soms raar lopen. Dat leven. Dingen waar je vroeger van droomde, blijken in het nu niet te werken. Minder fraai te zijn. Of simpelweg niet langer te passen. Een mens verandert. Groeit. Je rugzak raakt steeds gevulder en je pakt er uit wat voor je werkt. Neemt afscheid van wat er niet langer in thuis hoort. Niet meer werkt. Dat heb ik het afgelopen jaar ervaren; de bewuste keuze van afscheid nemen. Afscheid was niet nieuw voor me. In mijn leven heb ik van verschillende mensen en situaties afscheid moeten nemen. Móeten nemen. Gedwongen. Geen keus of controle. Ik leerde dat die controle er sowieso niet is. Als je valt, dan val je. Je kunt er alleen maar voor zorgen dat de landing minder hard is. Door mee te bewegen. Niet te verstijven. Angst geen grip te laten krijgen. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Iedereen is bang om los te laten. Afscheid te nemen en niet te weten wat er voor in de plaats komt. Óf er überhaupt iets voor in de plaats komt. Die schrale, rauwe pijn te voelen van een gemis. Zielenpijn. Geloof me, ik stond daar ook. En ik ben er vandaan gerend. Heb het geprobeerd te negeren. Te doen alsof het er niet was. Kop in het zand en dóór. Ik wilde niet aan die pijn. Dacht het te kunnen voorkomen zelfs. Maar zo werkt het niet. Het leven serveert je wat je moet krijgen. Steeds opnieuw, tot je het aan gaat en niet langer negeert. Bij eerdere verliezen had ik niet echt een keuze. Die overkwamen me. Het kreeg gewoon een plek. Werd een onderdeel van wie ik ben en hoe ik in het leven sta. Je hebt 't er maar mee te doen. Zoiets. Dat gebeurde afgelopen jaar weer. Het overlijden van mijn oma. Een vrouw die ik bewonderde, respecteerde en lief had. Haar leven hier was voorbij en daar had ik vrede mee. Maar mijn hart huilde. Om haar en om wat ik nog meer had verloren. Om wat ik verkóós te verliezen. Een persoonlijk verhaal. Ik wil er verder geen details over delen. Nog niet. Niet hier. Wat ik wél wil zeggen is dat het fundamenteel anders voelde. Dat wat ik verloor. Moeilijker. Complexer. Juist omdát het een keuze was. En juist dát feit, díe keuze, maakte het ingewikkeld. Leidde bij mij tot eeuwige reflectie. Aard van het beestje. Al dat grijs zien. Wikken en wegen. Voelen en denken. Soms wenste ik dat het zwart of wit kon zijn. Maar dat was het nooit. Dat is het nog steeds niet. 

En nu zijn we al weer bijna 2 maanden in een nieuw jaar beland. 2018. Het voelt anders. Rustiger. Hoe confronterend afgelopen jaar ook was, het heeft me ook verdiept. Verrijkt. Dichter bij mezelf gebracht en me opnieuw doen beseffen dat je altijd blijft groeien. Dat die rugzak voller wordt, maar dat dat ok is. Zolang je de spullen er in maar kritisch blijft bekijken. Steeds opnieuw bepaalt of ze nog wel passen. Werken. En dat boven tafel durft te brengen. Niet for the fun of it, maar om er van te leren. Er een rijker mens van te worden en het leven te leiden wat bij jou past. Het liefste met een grote glimlach. Want het leven is al serieus genoeg. 

Wat zijn momenten in jouw leven geweest die je nooit zult vergeten?