Ode aan Oostenrijk

Reismeisje 13 augustus 2019

Oostenrijk. Het land van mijn jeugd. Zomervakanties waar geen eind aan leek te komen. Weken waarin ik de dagen op de kalender af streepte. Mijn moeder die de caravan in pakte en broodjes smeerde. Mijn vader die de auto checkte en koffie dronk. En ik? Ik liep daar tussen door. Stuiterend van energie. Mijn Taptoe zomerboek in de hand en walkman op mijn hoofd. Oostenrijk op de horizon. Niets maakte me blijer dan dat.

Oostenrijk. Zomerse vakanties werden afgewisseld met winterse. Skiën. Oud & nieuw vieren in het land van de Alpen. Tussen de rollende bergen en metershoge sneeuw. Kraakheldere luchten. Zoete Kaiserschmarrn en kruidige Currywurst op de piste. Afgetopt met een halve liter Spezi. De hele dag waren we buiten. Op die piste, in de natuur. Het zat er toen al in. Dat buiten willen zijn. Het me onderdeel voelen van die machtige natuur. Die machtige bergen in dat ijzig warme land.

Oostenrijk. Het land waar ik een deel van mijn studietijd door bracht. Nog nooit had ik gevlogen. Tot ik voor Wenen koos. Een stad waar ik nog nooit geweest was. Ik had geen idee. En toch besloot ik er te gaan studeren. Het voelde goed. Het was Oostenrijk. Dat land uit mijn jeugd. Waar ik me bijna thuis voelde. Het was een schot in de roos. Een periode die me gevormd heeft. Waar ik gewoon mezelf kon zijn. Anoniem. Gewoon één van de vele studenten. Ik kreeg er weer lucht, na een verdrietige tijd thuis. Voor altijd zal Oostenrijk me lucht blijven geven. Met dat stuk verbonden zijn.

Oostenrijk. Jaarlijkse wintersport met mijn vader. Een lang weekend naar Sankt Anton. Vaste prik. Tijd met z'n tweetjes. Gesprekken die je anders niet voert. Herinneringen ophalen en nieuwe creëren. Mijn vader die nog steeds Bratwurst eet. Met Pommes da zu. En ik Kaiserschmarrn. Net als vroeger. Sommige dingen veranderen nooit. Het is me dierbaar. Die herkenning en datzelfde ritme. Net zo dierbaar als al het nieuwe dat we daar de afgelopen jaren hebben gecreëerd. 

Oostenrijk. Terwijl ik dit schrijf, kijk ik over de Ossiacher See uit. In Karinthië. Daar ben ik dan weer. Voor het eerst sinds de caravan tijd weer in de zomer. Ik merk dat het veel met me doet. Dat Oostenrijk me opnieuw die lucht geeft. De bergen om me heen, de chocolade bruine koeien in de wei. Tradities en sociale cohesie. Oostenrijk blijft speciaal. Eigen. Bijzonder. Ik voel me er thuis. Dat is altijd zo geweest. En dat zal altijd zo zijn. Oostenrijk.