Ik ben jarig: een terugblik op afgelopen jaar

Reismeisje 17 mei 2019

Vandaag is het feest! Ik ben jarig . 36 ben ik geworden. En dat in prachtig Portugal. Er zijn vervelendere plekken om jarig te zijn. In basis heb ik eerlijk gezegd niet zo veel met een verjaardag. Met die van mezelf. Als kind kun je de nacht er vóór niet slapen. Verlangend naar de ochtend met broodjes op bed en glinsterende pakjes. Een traktatie mee naar school en vriendjes die mee gaan naar huis. Een feestje vond ik het altijd. Als je ouder wordt, wordt dat anders. Dan is het 'gewoon' een dag. Een dag met sparkelend randje, dat wel, maar gewoon een dag. En toch ben ik me nu bewuster van deze dag dan sinds jaren het geval was.

Bewust van het feit dat ik ouder word. Dat ik weer een jaar verder ben. Bewust van hoe afgelopen jaar voor me is geweest. Wat ik heb geleerd. Gedaan en vooral ook heb gelaten.

Tussen vorig jaar 17 mei en vandaag zit een wereld van verschil. Ik stond er toen nog zó anders voor. Ik voelde me al wel weer beter. Stevig met mijn voeten op de grond. Mijn eigen huisje in aantocht na ruim een jaar te hebben rond gezworven bij de lieve mensen om me heen. In dat ruime jaar was het heftig geweest. Ik heb er vaker over geschreven. De wereldreis die me het leven met een andere blik deed bekijken, het ziektebed en sterven van mijn oma, opleidingen, promotie op mijn werk, het verliezen van mijn jarenlange relatie. Het was een moeilijke periode. Veel zwart. En altijd was daar toch een diep vertrouwen. Een diep wéten dat ik dit alles aan moest kijken. Er van moest leren. Dat het me verder zou brengen. Meer rust zou geven en uiteindelijk gelukkiger zou maken. Het afgelopen jaar, tussen mijn 35ste en deze dag, bleek dat ook zo te zijn. Naast alles wat ik al los gelaten had, besloot ik ook mijn carrière los te gaan laten. Een andere vorm te kiezen om te leven en bovenal voor vrijheid te kiezen. Doodeng vond ik het. Zeker in het begin. Het vertellen, delen en de consequenties ten volle aanvaarden. Praktisch en financieel ook. Ik moest het nu wel echt zelf gaan doen. Dat bracht een tijdje wat spanning met zich mee.

Een mindfuck is het. Voor vrijheid kiezen en vervolgens een gevangenis creëren in je hoofd van moeten, presteren en gáán. 

Het hoorde er bij. Velen van jullie zeiden het in reactie op een eerder artikel ook. De mensen om me heen ook. Dat is ook ondernemerschap. De onzekerheid. Het soms niet weten wat er staat te gebeuren. Of dat er juist iets compleet anders gebeurt dan verwacht. Positief en negatief. Ik ben nu een half jaar onderweg als fulltime ondernemer en heb zakelijk én persoonlijk onwijs veel geleerd. Het verrijkt me en daagt me uit. Ik ontdek nieuwe kanten van mezelf en durf meer dan ooit mezelf te zijn. Als die ondernemer. Een heerlijk gevoel.

Yoga en de liefde

Afgelopen jaar kwam ook in het teken te staan van yoga. Ashtanga yoga. Iets wat ik al meer dan 10 jaar beoefende en altijd een fascinatie bij heb gevoeld. Voor de wereld die er achter zat. Afgelopen jaar besloot ik mezelf een opleiding cadeau te doen in Andalusië. Een opleiding tot ashtanga en vinyasa docente. Terwijl ik geen ambitie had om yogales te geven . Het was het programma dat me aansprak. De verdieping voor mijn eigen practise en die fascinerende wereld van yoga filosofie die me aantrok. Plus de eenzaamheid. 4 weken alleen zijn. Met mensen die ik niet zelf had uitgekozen. Daar een weg mee te vinden. Het was één van de beste keuzes van de afgelopen jaren! Het was fysiek zwaar en emotioneel uitdagend. Ik leerde veel en al snel begon zich het idee van een yoga dag te ontwikkelen. De eeuwenoude filosofie te koppelen aan het drukke leven van tegenwoordig. Aan mijn eigen persoonlijke verhaal ook en wat yoga daarin voor mij betekent. Ik was nog geen maand terug uit Spanje en ik had de locatie en datum gevonden. 14 juli dit jaar is het zo ver, mijn eerste yoga event. Trots en blij maakt het me.

En dan de liefde. Het belangrijkste in het leven. In mijn leven. De liefde voor de mensen om me heen. Dat kleine groepje intens lieve, ondersteunende, spiegelende mensen, die me altijd weer aan het lachen maken. Wat een rijkdom! Met Maurice als summum. Een liefde die totaal onverwachts was. Moeilijk ook wel. Komend uit twee zó onwijs verschillende werelden. Ogenschijnlijk was er totaal geen match, maar iets dreef ons beiden. De laag er onder. Daar hadden we meteen een diepe connectie. Met al het andere moesten we dealen. Veel praten, aftasten, grenzen verkennen en opnieuw leggen. Het was een intens proces, waarin we elkaar gevonden hebben. Maurice ziet me. Met alles wat ik in me heb. Alles mag er zijn en alles kan besproken worden. Dat geeft zo'n geliefd gevoel. Het afgelopen jaar is dat alleen maar sterker geworden en geniet ik onwijs van het leven met hem. We hebben allebei én samen een leven gecreëerd dat past bij wat we willen. Bij wat we belangrijk vinden. Niets dan dankbaarheid...

En zo ben je dus 36 jaar . Vandaag gaan we het leven extra vieren. Proosten bij de zonsondergang. Dansen in het maanlicht. Op naar de rest van dit jaar! Ik wens je een heel fijn weekend!