Een persoonlijk verhaal over de liefde

Reismeisje 14 februari 2019

Vandaag vieren we de liefde. Valentijnsdag. In basis heb ik er eerlijk gezegd niet veel mee. Elke dag zou voor mij een dag van de liefde kunnen zijn. Móeten zijn. Je kunt je geliefden niet vaak genoeg zeggen dat je om ze geeft. Ze waardeert. Lief hebt. Ondanks dat 14 februari voor mij dus niet per sé een extra betekenis heeft, wil ik dit moment vandaag toch voor iets gebruiken. Iets dat met de liefde te maken heeft. Met hoe ik daar tegen aan kijk en wat ik de afgelopen 2 jaren over die liefde heb geleerd. En vooral: welke bijzondere liefde er in mijn leven is gekomen...

Wat liefde voor mij betekent

Liefde is eigenlijk iets vreemds. Het meest bezongen in liedjes, beschreven in teksten en besproken tussen mensen. Liefde maakt je ontzettend blij. Laat je vliegen. Sterker voelen dan ooit tevoren. Geborgen en geliefd. Tegelijkertijd kan liefde pijn doen. Venijnig en tergend diep. Het kan je tot wanhoop drijven en volkomen onbegrijpelijk zijn. De afgelopen jaren heb ik met die pijnlijke kant van liefde kennis gemaakt. Meer dan ooit. Een liefde die ik los moest laten om zelf te kunnen groeien. Wát een pijn. Tegelijkertijd was er zelfs in die allerdonkerste tijd de mooie kant van liefde. Om me heen en in mezelf. Voor mezelf. Met elke stap die ik zette meer van dat. Misschien is dat nog wel mijn grootste groei geweest. Dat ik in alles wat ik doe zorg en liefde voor mezelf blijf voelen. Vanuit een basis die altijd oké is. Altijd genoeg is en waar ik altijd op terug zal kunnen vallen. Wat er ook in mijn leven gebeurt. 

De weg naar de liefde

In het verlengde van de persoonlijke reis die ik de afgelopen jaren maakte, kwamen er nieuwe dingen op mijn pad. Nieuwe situaties en nieuwe mogelijkheden. Ik bekeek alles met interesse en koos bewust voor hoe ik mijn leven opnieuw in wilde richten. Keuzes als het fulltime ondernemerschap, mijn ashtanga yoga opleiding in Spanje en de ontwikkeling op Reismeisje zijn daar onder andere uit voort gekomen. Net als mijn keuze in de liefde. Vóór de liefde. Ook daarin gebeurde iets totaal onverwachts. Als ik er nu op terug kijk, begrijp ik wel hoe dat zijn weg vond. Dat dat zo moest zijn en precies was wat ik nodig had. Ik ontmoette een man. Niet zo maar een man. Iemand uit mijn verleden. Sterker, ik ken hem vanaf mijn veertiende. Een mensenleven. Vanaf mijn 18de verloren we het contact. Onze levens waren te verschillend. Ik ging studeren in Nijmegen. We zagen elkaar nog één keer. Toen ik 20 was. Toen mijn moeder overleden was. Daar was hij ook. Na 2 jaar geen contact te hebben gehad. Het is een herinnering die we allebei nooit vergeten zijn. Bijzonder is dat...

Daarna was het 12 jaar stil. Ik woonde in een andere stad, ging studeren in Wenen, reisde de wereld over. Op de één of andere manier zijn we elkaar nooit meer tegen gekomen. Gedachten aan elkaar hadden we beiden ook niet. Tot we elkaar dus na 12 jaar weer via via tegen kwamen. Eerst online. Pas een jaar later met koffie. Het was leuk. Een avond vol herinneringen en inkijkjes in elkaars leven. Maar dat was dat. Meer was er niet.

Ik stond zelf midden in die persoonlijke storm. Het was net begonnen. Al die twijfels, het heroverwegen van keuzes die ik ooit had gemaakt, alles opnieuw beet pakken en bekijken...

In de maanden er na het overlijden van mijn oma, het verdriet om mijn moeder dat boven kwam, een intense opleiding die ik volgde, het niet meer kunnen vinden van mijn basis thuis. Het overspoelde me allemaal. Ik woonde 5 maanden bij mijn vader en pakte mijn weekendtas om naar een tuinhuis te gaan. Daar zou ik uiteindelijk 8 maanden wonen. Ik werd er op mezelf terug geworpen, worstelde met mijn demonen en leerde veel over mezelf en de liefde. Ik tekende er mijn scheiding en begon langzaam aan weer te bouwen. 2 steentjes op elkaar en weer eentje er af. Soms drie. Er waren goede en slechte dagen, maar altijd was daar het vertrouwen in mijn hart. Mijn intuïtie. En toen verhuisde ik 8 maanden geleden eindelijk naar mijn eigen plek. Mijn eigen stek. Wat een reis is het geweest.

Een bijzondere oude, nieuwe liefde

En toen was daar die man weer. Uit dat verleden. Maurice. We raakten aan de praat. En dat is niet meer gestopt. Hij stelt me vragen en laat mij ze hem stellen. Ik kan in al mijn kwetsbaarheid en kracht tegenover hem staan. Beiden schrikken hem niet af. Hij voedt me en laat me lachen. Steunt me in de dingen die ik doe, zonder me niet op een gezonde manier een spiegel voor te houden. Hij is attent, zonder te verstikken en geeft me de ruimte waar ik die nodig heb. En misschien wel het belangrijkste; Maurice is iemand die vanuit zijn eigenwaarde leeft en handelt. Liefdevol grenzen kan stellen. Open en eerlijk communiceert. Zonder oordeel of onuitgesproken verwachtingen. Dat stimuleert mij hetzelfde te doen. Van nature ben ik een pleaser. Enorm. Ik heb de neiging mijn eigen grenzen onvoldoende te respecteren en mee te bewegen. Het is één van de dingen die ik móest ontgroeien. Om een voller en rijker leven te kunnen leiden. Maurice is precies de persoon die me daarin ondersteunt. Ik kan niet zeggen hoe dankbaar ik daar voor ben. Voor wat hij in mijn leven brengt en de volwassen relatie die ik met hem heb. Het voelt alsof we elkaar op dit punt in ons leven tegen moesten komen om verder te komen. Individueel en samen. En dat koester ik.

Misschien heb je al wel een fotootje links of rechts op Instagram voorbij zien komen. Ik heb er bewust voor gekozen om dit verder hier nog niet te delen. Net zoals ik er bewust voor heb gekozen veel van wat heeft gespeeld de afgelopen jaren privé te houden. De tijd is nu echter gekomen om dit te delen. Maurice en ik. De dag van de liefde leek me daar een mooi moment voor. Op naar een leven vol liefde! Ik wens jou niets minder toe. Liefs.