Een bijzondere ontmoeting in Nepal

Reismeisje 05 februari 2018

Op reis heb ik veel mensen ontmoet. Locals met een bijzonder verhaal. Een inkijkje gevend in een leven wat zo anders is dan het onze. Of andere reizigers. Allemaal met hun eigen reden of overtuiging om een bestemming te bezoeken. Het brengt je altijd iets. Die ontmoetingen. In veel gevallen heeft het voor mij zelfs een reis gemáákt. Zeker als het om contact met locals ging. Het is juist dat inkijkje in die andere cultuur en manier van leven wat een bestemming voor mij doet léven. Laatst kreeg ik een mailtje van een jongen die ons gidste door de Simien bergen in Ethiopië. Eén van de mensen met wie ik contact ben blijven houden. Zelfs na al die jaren. Het triggerde me. Welke reizen zijn me vooral bij gebleven door de mensen die ik ontmoette? En wie herinner ik me nog bovenal? Het zijn er best veel, maar er springt er altijd eentje voor mij bovenuit. Een meisje wat ik tijdens een reis door Nepal ontmoette. Vandaag vertel ik je haar en ons verhaal.

Arina Kirana in Nepal. Het prachtige meisje in de lichtroze kleding. Ik kan niet om haar heen. Het verhaal was ook te bijzonder. Het moment nog meer. Arina heb ik jaren geleden ontmoet tijdens één van mijn eerste reizen. Naar India en Nepal. Na een busrit van ruim 8 uur kwamen we vanuit India bij de Nepalese grens aan. Het was bloedheet. Stoffig. En de zon ging bijna onder. We kregen gedoe bij de grensovergang. Uren duurde het voor we eindelijk een stempel kregen en Nepal in liepen. Een nietszeggend grensdorpje in. Zoals er zovelen zijn. Van ons originele plan om een leuk huisje in de natuur te zoeken kwam niets meer terecht. Het was al laat. En donker. We klopten bij het eerste huisje aan. Het was het huisje van de familie van Arina Kirana. Haar vader deed open en bood ons onmiddellijk eten en een slaapplek aan. Op het dak. Iets anders was er niet. Het duurde niet lang of Arina en haar zusje en broertje kwamen er bij zitten. Arina was toen 12 jaar, maar wijzer dan dat. Klaar om uit te vliegen. Ze had zichzelf wat Engels geleerd en wilde oefenen. Uiteindelijk hebben we uren zitten praten. Op dat Nepalese dak. In een stadje waar ik de naam van ben vergeten. Ik ruik de zware, weeïge avondlucht nog. Zie de sprankeling in Arina's ogen nog voor me. Wat had ze een dromen. Ze wilde Engels studeren. De wijde wereld in. Een beter leven najagend voor haar zelf en haar familie. Bovenal wilde ze vrij zijn. Vrij van wat de Nepalese cultuur voor schrijft. Het ondergeschikt zijn aan de wensen van een toekomstig man. Grillen misschien zelfs wel. Vrij van het niet kunnen kiezen voor een eigen weg. Een eigen opleiding en baan. Kinderen of niet. Een eigen huisje. Inkomen. Haar wensen waren niet groot. Haar dromen verre van onmogelijk. Voor mij tenminste. Voor Arina was dat anders. Ze luisterde gulzig naar verhalen over hoe mijn leven er uit zag. In dat verre, kleine landje in een dromerig Europa. De keuzevrijheid die we hier hebben. De wereld die aan je voeten ligt, letterlijk en figuurlijk. Voor haar was het bijna niet voor te stellen, maar alles wat ze zich zou wensen. Ze vertelde over een klein winkeltje wat ze was begonnen. Ze verkocht er chipjes, vruchtensap en snoep. Elke cent spaarde ze op voor haar toekomst. Haar gedroomde toekomst van studeren en een vrij leven.

Nu was Arina nog één van de 'gelukkigen'. Met ouders die haar stimuleerden. Geloofden dat ze alles zou kunnen worden wat ze maar wenste. Ze konden haar alleen niet helpen. Net als zo veel Nepalezen leefden ze ver onder wat je maar een armoedegrens zou kunnen noemen. Met om de paar jaar weer een extra mond om te voeden. Liefde hadden ze echter in overvloed. Dat kost niets. En daar kwam Arina uit voort. Uit die liefde en kracht. Dat vertrouwen in haar maakte dat ik die nacht die sprankeling in haar ogen zag. Dat rotsvaste geloof in waar ze van droomde. Sinds dat moment ben ik Arina nooit vergeten. Ze is ondertussen tegen de 20 jaar. Een leeftijd waarop een Nepalees meisje al lang getrouwd hoort te zijn. Ik vraag me af wat er van haar geworden is. Of ze haar dromen heeft kunnen najagen. Naar Kathmandu is gegaan en is gaan studeren. De wijde wereld in. Hoe uitzichtloos haar leven ergens ook leek, er is iets in mij wat denkt dat het haar gelukt is. Dat ze haar vuur om heeft kunnen zetten in daden. Misschien is het alleen maar hoop. Maar waar zijn we zonder dat toch?

Ik ben benieuwd; wat is jouw meest bijzondere ontmoeting op reis geweest?