Ashtanga yoga opleiding: wat drijft me en waar zit ik?

Reismeisje 11 november 2018

De afgelopen weken heb ik regelmatig over mijn ashtanga yoga opleiding geschreven. Over wat me drijft, waar ik mezelf tegenkom, wat verrast én simpelweg hoe zo’n 50 urige lesweek er uit ziet. De vierde week zit er nu bijna op. En daarmee dit avontuur. Het was groots. Grootser dan ik had verwacht. Uitdagend en intensief. Vooral fysiek. Terwijl ik van tevoren dacht dat de uitdaging vooral mentaal zou zijn. Dat was niet zo. Ik kon helemaal in het moment zijn. Genieten van elke dag. De discipline op brengen om elke dag flink te studeren. Te trainen. En tegelijkertijd niet te vergeten om te genieten. Om die balans te houden tussen gáán en stil staan. En juist daarin zie ik mijn persoonlijke groei terug. Van de afgelopen 2 jaar. Het stil dúrven staan. Te voelen. Te accepteren dat een houding vreselijk oncomfortabel is. Dat je iets niet kunt. Dat het niet altijd een 10 hoeft te zijn. Die 7 is ook oké. En misschien soms wel een 6. Dat ik mezelf dat nu toe sta, er ook daadwerkelijk naar handel en me er bovenal goed bij voel, is die groei.

Eerder schreef ik al dat het zeker 10 jaar geleden is dat ik met ashtanga yoga in aanraking kwam. Het greep me. Dat vurige. De symmetrie. De geaardheid. Ik had ook een fantastische docente. Patricia. Haar nuchterheid en humor in combinatie met het fysiek uitdagende pasten bij me. Mét dat spirituele randje. Het greep me gewoon. In de jaren er na verliet ik mijn toenmalige woonplaats. Op verschillende plekken zocht ik naar een nieuwe Patricia. Die vond ik niet. Ik ging over op self practise, zoals ze dat noemen. De hele serie asana’s thuis zelf door lopen. De primair series noemen ze dat.

Ik deed ‘t, maar vaak lag mijn hart er niet in. Ik miste basis. Kennis van de houdingen. Van wat ze doen en hóe je verder komt. Groeit.

Er waren jaren dat ik weinig ashtanga deed. Ik probeerde andere vormen van yoga. Die werkten niet voor mij. Te veel flow of te weinig dynamiek. Ik houd wel van een beetje aanpakken . Tijdens de wereldreis pakte ik het weer een beetje op. En daarna vond ik een nieuwe yogaschool met een soort Patricia. Het viel samen met die periode van afscheid en verlies. Alles kwam samen. Ik begon weer frequenter ashtanga te beoefenen. Voelde wat het met me deed. Dat het goed was voor mijn lijf én geest. Ik voelde me meer geaard. Meer ín mijn lichaam. Bewuster. Mijn geest werd er rustiger van. Meer helderheid. Stabieler. En toen besloot ik mezelf iets cadeau te doen. Iets waar ik veel van zou leren en wat volledig buiten mijn normale bezigheden ligt. Ik voelde meteen dat ik me verder wilde verdiepen in ashtanga yoga. Dat ik beter wilde worden in de asana’s. Ik wilde meer over de filosofie er achter horen. Een stukje verbreden ook. Dat was mijn uitgangspunt toen ik op zoek ging naar een opleiding voor ashtanga yoga docente. Niet per sé om les te gaan geven. Voor mezelf. Voor mijn eigen ontwikkeling.

Ik zwierf een tijdje rond. Op internet. Ik wist dat ik iets buiten Nederland wilde doen. Er helemaal in ondergedompeld wilde worden. Dat past beter bij me dan 2 jaar lang elke maand een weekend. Mijn blik lag eerst op India. De bakermat van ashtanga yoga. Maar wat ik ook las, het sprak me niet aan. De groepen leken zo groot. De programma’s vrij smal. Via Guatemala  kwam ik uiteindelijk uit in Spanje. Bij The Yoga Bubble. Ik mailde met Morwenna, één van de docenten en eigenaren daar. Het klopte meteen. Ik voelde haar passie dwars door haar antwoorden heen. Het programma was bovendien breed. Uitgebreid aandacht voor anatomie, een grondige basis in yoga filosofie, een deel ayurveda en uitstapjes naar andere vormen van yoga en meditatie. Ik werd er blij van. Intens blij. En dus gaf ik me op. Voor de 200 uur opleiding. In 4 weken tijd.

Ik heb er geen seconde spijt van gehad. Morwenna, Lascel en Amelia zijn geweldig. Gepassioneerd vanuit hun tenen. Ze triggeren, inspireren en geven ruimte. Ze reiken dingen aan. En laten het aan jou hoe je het beet pakt.

Wat me vooral enorm aan The Yoga Bubble is bevallen, is de kleinschaligheid er van. Ik zat er met 12 andere studenten. Toevallig meiden dit keer. 12 mensen met wie je 200 uur ontzettend intensief op trekt. En de tijd daar om heen. Dat kan soms best heftig zijn. Als je graag op jezelf bent. Zoals ik . Maar alles was daarin oké. Hoe verschillend we allemaal ook zijn, we zijn hier allemaal met hetzelfde doel. En dat verbindt. Morwenna, Lascel en Amelia doen daar ook alles aan. Die verbinding. Ze kennen elkaar vanuit India, waar ze les hebben gegeven op dezelfde yogaschool. Hun droom was het kleinschaliger aan te kunnen pakken. Écht die verbinding met de studenten op te zoeken. En dat werd The Yoga Bubble. In Zuidelijk Andalusië. Wat mij betreft is hun missie meer dan geslaagd.

Voor nu komt dit avontuur ten einde. 4 weken zijn voorbij gevlogen. En tegelijkertijd lijkt het een ontzettend lange tijd. Zo veel indrukken en nieuwe dingen. Met een hoofd vol herinneringen en een hart vol ervaringen ga ik terug naar huis.

Of ik mijn license heb gehaald en wat ik er eventueel mee wil gaan doen? Ha! Dat vertel ik uitgebreid in een volgend artikel. Liefs en fijne zondag!