2018: een terugblik op een bewogen jaar

Reismeisje 03 december 2018

Reismeisje 3

Daar gaan we dan. De laatste maand van dit jaar in. 2018. Het maakt me altijd wat melancholisch. Die maand december. Niet op een vervelende manier, maar meer in het terug kijken op wat er in de maanden die achter me liggen gebeurd is. Wat het jaar me heeft gebracht. Waar ik blij van werd. Hoe ik mezelf heb verrast met bepaalde keuzes. Waar die de juiste bleken en waar misschien niet. Ik vind het wel mooi, dat terug kijken. Een stukje reflectie. Zeker dit jaar. 2018 is een onwijs intens jaar geweest voor me. Een jaar geleden schreef ik er voor het eerst over op Reismeisje. Een persoonlijk verhaal over stormen, verlies en stil staan. Wat stond ik er toen nog anders bij. Ik overzag de reikwijdte nog niet van de keuzes die ik de maanden er vóór had gemaakt. Sinds ik terug was van die lange wereldreis, was er zo ontzettend veel gebeurd. Mijn leven een aaneenschakeling van nieuwe kansen, afscheid nemen van het oude, het verliezen van dierbaren. Het maakte dat ik mijn leven in een ander perspectief begon te zien. Ik wilde bewuster keuzes maken. Vanuit mijn eigen gevoel en hart. Bewuster léven. Het me niet allemaal maar laten overkomen.

In 2017 maakte ik daarin al stappen. Grote stappen. Waarvan ik dus nu pas zie wat ze écht betekenden. Hoe ze mijn leven compleet hebben veranderd.

Dit jaar was niet altijd makkelijk. Zeker het eerste deel niet. Ook al was ik dichterbij mezelf gekomen dan ooit, ik had verdriet. Om wat ik verloren had en ben. Deels heb ik daar geen invloed op gehad. Mijn oma die overleed. En een ander deel had ik wel degelijk in eigen hand. De beslissing om weg te gaan bij Gerben. De man met wie ik het belangrijkste deel van mijn leven samen ben geweest. Met wie ik de wereld ben over gereisd. Waar ik volmondig 'ja' tegen had gezegd. En waar ik heel veel jaren erg gelukkig mee was. Nooit had ik in die jaren kunnen vermoeden dat ik ooit die deur uit zou lopen. Onze deur. De deur van ons gezamenlijke en zo geliefde huis. Ik deed het wel. Nu ruim 1.5 jaar geleden. Ik wil er verder geen details over kwijt. Het is persoonlijk en van ons. Wat ik er wél over wil zeggen is dat de impact van mijn keuze groot was. Dat het me langere tijd onzeker maakte. Dat ik diep van binnen wíst dat ik ik deze weg moest lopen, omdat het met veel meer te maken had. Het pad dat me in de afgelopen 30 jaar hier had gebracht. De patronen die ik zelf had gecreëerd. De verhalen die ik mezelf vertelde. Wat ik was gaan geloven over mezelf en de mensen om me heen. Ik doorzag het ineens. En dat deed zeer. Een kasteel dat ineens deels uit lucht bleek te bestaan. Het betekende dat ik eerlijk moest zijn naar mezelf. Eerlijk over mijn eigen wensen, behoeftes en dat wat ik wezenlijk wilde. Dat was ik eigenlijk niet geweest. Niet écht. Het betekende dat ik gesprekken aan moest gaan met de mensen om me heen. Hen deelgenoot moest gaan maken van wat er in me leefde. Confrontaties soms ook.

Simpelweg omdat het voor andere mensen nog steeds functioneerde; dat oude patroon. Er was geen noodzaak tot verandering voor hen. Voor mij wel. Ik wilde en kon niet anders meer. Niet na alles waar ik doorheen was gegaan. 

Als ik er nu op terug kijk, is het allemaal zo logisch als wat geweest. De volgorde waarin dingen gebeurden. De mensen die op mijn pad kwamen. De inzichten die ik kreeg. De oude dromen die weer boven kwamen. Ze kregen nu de ruimte. Écht de ruimte. Dat is de belangrijkste reden waarom ik heb besloten fulltime te gaan ondernemen. Waarom ik 4 weken in Spanje een ashtanga teacher training ben gaan doen. Waarom ik komend jaar nieuwe, verrassende dingen zal gaan doen. Omdat ze nu de ruimte krijgen. Al die ideeën, dromen en verlangens. Hoe meer ruimte ik daar aan geef, hoe beter ik me voel. Het maakt me niet uit wat er uiteindelijk wel of niet van uit zal gaan komen. Ik heb het volle vertrouwen dat het me hoe dan ook het juiste zal gaan brengen.

Hoe moeilijk de afgelopen 1.5 á 2 jaren ook voor me geweest zijn, ze waren het waard. Alle pijn was het op een pijnlijke manier waard. Het heeft me van verwarring naar frustratie, wanhoop, verdriet en rouw gebracht. En nu naar dit moment hier. Waarin ik dichterbij mezelf ben dan ooit en het leven weer volledig wil léven. Ik ben ontzettend dankbaar voor de lieve, warme en altijd eerlijke mensen om me heen. Zij zijn het die al die tijd met me mee hebben gelopen. Naar me luisterden, met me lachten, huilden en me spiegelden.

En ik ben dankbaar voor mezelf. Voor mijn eigen kracht. Het geloof in mezelf. In mijn intuïtie en het durven voelen. 2018 zal ik nooit vergeten. In al het pijnlijke en al het waardevolle wat het me heeft geleerd. Op naar een nieuw jaar ♥.

#2018 #persoonlijk #reismeisje #ashtanga yoga #reizen

2 reacties

  • Miranda

    03 december 2018 om 08:42

    Trots op jou!! Dikke knuffel

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Miranda

      03 december 2018 om 12:30

      Dank Miran ♥

  • Rita

    03 december 2018 om 09:03

    Beantwoorden

Instagram

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste, leukste en mooiste blogs? Meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief en lees leuke extra’s.