16 jaar leven zonder moeder

Reismeisje 15 september 2019

Wadden

Terwijl ik dit artikel schrijf, twijfel ik nog. Of ik dit op moet schrijven. Er een artikel aan moet weiden. Aan iets wat zó persoonlijk is voor me. En tegelijkertijd merk ik dat dat precies is waarom mijn vingers over het toetsenbord razen. Juist vanwege dat persoonlijke. Dat echte. Ik weet zelf nog hoe het al die jaren geleden was. Als de dag van gisteren. De leegte. De eenzaamheid. Het gevoel dat het leven vanaf dat moment onherroepelijk veranderd was. En dat wás ook zo. Op zo veel vlakken. Als ik iemand van jullie met dit persoonlijke artikel van vandaag een hart onder de riem kan steken, is dat waar ik voor schrijf. Om je te laten weten dat je niet alleen bent. Verre van. Dat er veel meer mensen rond lopen zoals jij. Met dezelfde gevoelens van leegte, verdriet en eenzaamheid. Ik ben er vandaag ook om je te laten weten dat het beter wordt. Dat de zon weer gaat schijnen. Dat je weer echt gelukt zult ervaren. Dat alles wat je mee maakt je sterker maakt. Je meer en meer naar je kern duwt. En dat ook dit grote verdriet daar onderdeel van is. 

Elk jaar opnieuw

Vandaag is het precies 16 jaar geleden dat mijn moeder overleed. 16 jaar. 15 september 2003. Terwijl ik dit schrijf voel ik onmiddellijk weer een brok in mijn keel. Sowieso merk ik dat ik deze hele week emotioneler ben. Dat is altijd zo. De week voor haar overlijden was heftig. Mijn moeder was ziek. Erg ziek. Ik wil daar niet te veel over uitweiden. Het is een verhaal dat velen kennen, die iemand hebben verloren aan die vreselijke ziekte. Het aftakelen. Een lichaam dat niet meer wil. Een geest die nog niet klaar is om los te laten. De strijd. Je staat er bij en kijkt er naar. Niets wat je kunt doen. Het zoveelste washandje op haar voorhoofd leggen. Dat is alles. Die laatste kleine week, 16 jaar geleden, beleef ik elk jaar opnieuw. Het ene jaar heftiger dan het andere, maar het is er altijd. Onrustige nachten, flarden herinneringen, emotie die op mijn stem slaat. Ik weet ondertussen dat het bij deze periode hoort voor mij. En dat is oké. 

Het gemis van een moeder

Als ik terug kijk op de afgelopen 16 jaar is er veel gebeurd. Veel waar mijn moeder fysiek niet bij is geweest. Belangrijke momenten. Momenten waarop ik mijn blijdschap met haar had willen delen. Zoals toen ik mijn bul haalde aan de universiteit. Of toen ik mijn eerste eigen flatje huurde. Momenten van verdriet waarop ik met haar had willen huilen. Lieve mensen om me heen die overleden, het afscheid nemen van een lange relatie, het ziektebed van mijn oma. En juist ook weer in het leven dat ik nu leid. Dat op alle vlakken compleet anders is dan 2-3 jaar geleden. De keuzes die ik heb gemaakt. Hoe ik tegen de stroom van andermans rivier in heb geroeid en op zoek ben gegaan naar mijn eigen rivier. De bijzondere man die uiteindelijk in mijn leven is gekomen. Het zijn allemaal van die momenten waarop ik mijn moeder mis. Fysiek naast me. Ik heb het geaccepteerd. Dat dat verdriet en die pijn er zijn. Ze zijn een onderdeel van wie ik ben. Dat is zeker niet zonder slag of stoot gegaan. Ik heb gevochten en geworsteld tegen en mét die gevoelens. Ik wilde ze niet voelen en dus deed ik alsof ze er niet waren. Alsof ze buiten mezelf stonden. Door met het volgende project en de volgende prikkel. Agenda vol plannen en gaan met die banaan. Tot dat niet meer ging en ik de confrontatie wel aan móest gaan. En dan kom je tot de ontdekking dat de angst voor het lijden vaak groter is dan het lijden zelf. Een boeddhistische levensles. Ik heb geleerd dat ik die pijn en dat verdriet niet bén. Het zijn gedachtes die in heftige emoties resulteren. Ze zijn er zeker, maar door ze er ook daadwerkelijk te laten zijn en stil te gaan staan, weet ik ondertussen ook dat ze voorbij gaan. Net als alles in het leven.

Word het ooit beter?

Ja en nee. Ja, het gemis en verdriet worden anders van kleur. De eerste jaren waren voor mij in die zin donker. Zwart. Ik leefde mijn leven natuurlijk en er waren heus goede periodes, maar ik herinner me ook veel rafeligheid. Conflicterende emoties. Woede, angst, verdriet, onzekerheid. Alles door elkaar. Dat veranderde bij mij geleidelijk aan. De emoties werden minder heftig. Minder diep en ze kwamen wat minder vaak voorbij. Dat zwarte ging er af. Nu kan het me nog steeds overvallen. Het kan een kleine aanleiding zijn wat me triggert. Muziek, een geur, iets wat ik op straat zie gebeuren. Het is nu alleen minder heftig. Minder diep en gebeurt veel minder. Wat daarbij ook mee speelt is dat ik bijna net zo lang geen moeder in mijn leven heb gekend als wel. Ik heb daarmee een heel leven gebouwd waarin mijn moeder er fysiek niet is. Dat klinkt misschien hard, maar het is mijn realiteit. Hoe je precies met het overlijden van een ouder om gaat en wat het na al die jaren nog met je kan doen, is heel persoonlijk. Ik geloof ook niet in een vaste volgorde van rouwen. Dat bestaat voor mij niet. Soms zit je gewoon weer in die zogeheten eerste fase van ontkenning of woede en is dat ook prima. Iedereen doet dit op zijn/haar eigen manier. Ik kan je alleen maar zeggen: laat het toe. Het is er tóch. Of je er nu ruimte aan geeft of niet; rouw nestelt zich diep in je lijf. Door daar aan toe te geven, wordt het geleidelijk aan lichter. Echt.

Vandaag eer ik mijn moeder extra. Sta ik extra stil bij haar leven, dat wat ze me geleerd heeft en hoe ik haar in me mee draag. Met mijn vader bezoek ik zo haar graf. Iets wat we allebei trouw doen. Het is een mooie, rustige plek waar ik steeds weer iets vind. Thuis heb ik een klein altaartje voor mijn moeder. Met voor mij belangrijke spulletjes, een kaars die elke dag brandt en een foto van hoe ik me haar herinner. Ik vind het fijn dat ze op die manier ook in iets fysieks in mijn dagelijkse leven is. Het belangrijkste wat ik echter heb geleerd, is dat ik haar altijd bij me draag. Op mijn eigen manier. 

Als je ook een ouder, of een andere dierbare, (jong) bent verloren, hoop ik dat je hier steun uit haalt. Moed om door te gaan. Jouw mooiste leven te leven. Vol en rijk, inclusief rafelige randjes. Ze maken je tot jóu. Vier het leven en loop je eigen pad. De zon gaat weer schijnen. Ik beloof het je. Liefs 

#persoonlijk

10 reacties

  • Sanne

    15 september 2019 om 08:17

    Vier het leven! De quote van mijn moeder op haar sterfbed twee jaar geleden en het thema van de uitvaart. De houvast voor ons als gezin om verder te gaan en precies dat te doen!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Sanne

      15 september 2019 om 08:51

      Prachtig te lezen Sanne

      • Walter Reismeisjenl

        15 september 2019 om 13:13

        Mooi en heel herkenbaar ;-)

  • Thea

    15 september 2019 om 08:18

    Mooi Wendy

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Thea

      15 september 2019 om 08:51

      Dank Thea

  • Hans

    15 september 2019 om 09:08

    Zoooo herkenbaar Wendy maar zooooo mooi geschreven. Uit het oog maar NOOIT NOOIT NOOIT uit het ❤️ Dank je wel...... liefs

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Hans

      15 september 2019 om 11:13

      Liefde Hans, je bent een kanjer!

  • Kim

    15 september 2019 om 09:09

    Erg mooi beschreven. Zo herkenbaar “de week erna toe leven” soms t herbeleven. Dit jaar kwam het punt dat ik langer leef zonder mijn moeder dan met.. en toch hoor ik haar nog zo lachen al vergeet je ook dingen..

    Sterkte vandaag

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Kim

      15 september 2019 om 11:14

      Poe... Dat is een moment waar ik op de één of andere manier ook naar toe 'leef' ja. Vreemd lijkt me om dat punt te bereiken. De mooie herinneringen zullen altijd blijven!

  • Laura

    15 september 2019 om 09:26

    Lieve Wen, er zijn geen woorden nodig om te beschrijven hoe mooi ik dit soort artikelen van jou vind. Wij hebben het namelijk al vaak over onze overleden mama's gehad. En alles wat je schrijft - de gevoelens - en vooral de momenten waar je mama er fysiek niet is is zo herkenbaar. Grote momenten waar ze fysiek niet bij is, hoewel ze wel vanaf boven meekijkt. Leegte, eenzaamheid en het vreselijke gemis. Met dit artikel steek je weer (bij mij) een hart onder de riem. Mijn mams is inmiddels alweer 2.5 jaar geleden na een extreem ziekbed vertrokken. Dat heb ik je natuurlijk verteld. Precies zoals de jouwe. Het hele proces er naartoe is al rouwen, want je weet dat ze er straks niet meer is. En dan de pijn van het zien lijden en aftakelen van je mooie dierbare mama. De vrouw waar je zoveel van houdt dat het pijn doet.
    Ik loop ook nog iedere dag met de pijn van het gemis en die leegte rond, dat blijft en gaat nooit écht over. Het eenzame gevoel dat de onvoorwaardelijke liefde niet meer in de buurt is. Mama's zijn helaas nooit te vervangen en zouden we ook niet moeten willen vervangen. Maar weet dat ze met ons meekijken lieve Wen. Vanaf hun wolkjes zien ze precies waar wij mee bezig zijn, en ze zijn bere bere bere trots!!!

    Bedankt voor het schrijven van je waanzinnig mooie en vooral persoonlijke artikel! ❤❤❤ Het raakt me en geeft tegelijkertijd ook steun. Steun aan ieder die een dierbare hebben moeten laten gaan.

    Dikke kus voor jou! ❤

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Laura

      15 september 2019 om 11:16

      Lieve Laura. JIJ bedankt. Voor je mooie woorden en je kwetsbaarheid. Ik herken alles wat je zegt en zo is het: ze zijn er altijd. Waar we ook zijn en wat we ook doen. Je bent een mooi, sterk mens Laura. Heel veel liefs voor jou!

  • Aad

    15 september 2019 om 09:35

    Mooi geschreven Wendy. Zelf had ik graag nog herinneringen van mijn moeder die ( veel te vroeg ) is overleden toen ik 6 jaar oud was. Maar helaas die bezit ik niet. Sterkte vandaag.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Aad

      15 september 2019 om 11:18

      Wat was je jong Aad. Jee. Ik kan me voorstellen dat je daarmee geen herinneringen aan haar hebt, wat me tegelijkertijd ook vreemd lijkt. Te weten dat ze er was en jou het leven heeft gegeven, maar dat je daar geen bewuste herinnering aan hebt. Dank voor je reactie.

  • Adi

    15 september 2019 om 10:00

    Heel herkenbaar en prachtig verwoord. Sterkte lieve Wendy

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Adi

      15 september 2019 om 11:18

      Dank lieve Adi!

  • Miriam

    15 september 2019 om 10:54

    Zo herkenbaar

    Beantwoorden

  • Tara

    15 september 2019 om 16:44

    Heel herkenbaar. Mooi verwoord.

    Beantwoorden

  • Shireen

    30 april 2020 om 06:13

    Ontroerend

    Beantwoorden

Instagram

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste, leukste en mooiste blogs? Meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief en lees leuke extra’s.