15 jaar leven zonder mijn moeder
Reismeisje 23 januari 2019
Ik weet niet of ik eerder zo'n persoonlijk artikel heb geschreven. Sinds een jaar is de toon op Reismeisje verandert. Meer eigen. Meer Wendy. En daarmee veel persoonlijker. Ik ben van daaruit dus meer gaan delen. Omdat ik niet anders kon. Het blog moest mee evolueren met waar ik zelf in mijn leven stond. Naar toe bewoog. Tot afgelopen jaar had ik nog nooit op Reismeisje benoemt dat mijn moeder niet meer leeft. Daar had ik tot dat moment ook niet de behoefte toe gevoeld. Dat was van mij. Inherent aan dat ik de afgelopen 2 jaar meer stil ben gaan staan en meer vanuit mijn intuïtie ben gaan leven, werd het het afgelopen jaar echter iets waar ik niet langer om hen kon. Of wilde. Er is niets dat me meer heeft gevormd dan het overlijden van mijn moeder. Dat is altijd zo geweest. En juist daarom benoemde ik het afgelopen jaar voor het eerst op Reismeisje. Het is wie ik bén. Ik kreeg er veel reacties op. Met name andere vrouwen die jong hun moeder hebben verloren. Mailtjes. Reacties op artikelen. Op zoek naar een luisterend oor en een steuntje in de rug.
Zó herkenbaar voor me. De behoefte om te voelen dat je niet alleen bent. Dat er mensen zijn zoals jij. Die weten hoe het voelt als alle zekerheid onder je vandaan wordt geslagen. Die die worsteling kennen van het mee willen doen aan het leven en jezelf tegelijkertijd een figurant te voelen in één of ander vreemd toneelstuk. Geloof me. Ik herken het.
Het is nu ruim 15 jaar geleden dat mijn moeder overleed. 15 jaar en 4 maanden om precies te zijn. Ze was pas 47 jaar. Mijn lieve moeder. 12 jaar ouder dan ik nú ben. Met de jaren die voorbij gaan realiseer ik me pas echt hoe jong ze daadwerkelijk was. Wat een leven ze nog voor zich had liggen. Hoe ze daar naar verlangd moet hebben. Toen realiseerde ik me dat niet zo. Ze was mijn moeder. Jong, dat zeker. Dat was ik zelf ook. Letterlijk en figuurlijk. Ik keek naar haar zoals een kind naar haar moeder kijkt. Ik zag haar in die rol. Waar ik me op dit punt in mijn leven meer dan ooit realiseer dat ze zo veel meer was dan moeder. Echtgenote, vriendin, zus, schoondochter en bovenal vrouw. Een vrouw die ik nooit meer zal leren kennen. Ik zal nooit weten met welke dingen zij worstelde. Wat haar dromen waren. Haar verlangens en haar onzekerheden. Natuurlijk, mijn vader vertelt me over haar. Hoe blij ik daar ook mee ben, het is nog altijd zijn waarneming. Zijn herinnering. Het zijn niet mijn moeders eigen woorden. Dat is een groot verlies. Het is voor mij juist dít wat me in mijn gezicht kan slaan. Nog steeds. Na al die jaren. Het rauwe, eindeloos lijkende verdriet heeft plaatsgemaakt voor een zachte, voorbijgaande pijn. Het is onderdeel geworden van mijn leven, van wie ik ben. Maar het kan me soms nog steeds overvallen. Op kleine momenten. En zeker ook de afgelopen 2 jaren waarin het moeilijk is geweest voor me.
Waarin ik tergende keuzes moest maken om uiteindelijk te groeien en een gelukkiger mens te worden. Ontelbare keren heb ik gewenst dat ik even met haar kon praten. Wandelen. Mijn hoofd op haar schouder kon leggen. Troost in moederlijke liefde kon vinden.
Ik heb echter ook geleerde dat ze er op een bepaalde manier altijd is. Haar energie. Vlak na haar overlijden heb ik dat ook gevoeld. De eerste 2 jaar. Daarna verdween dat gevoel. Ze was er niet meer. Ik leefde mijn leven en eerde dat van haar. Gaf elke herinnering zorgvuldig een plekje. Mijn leven was te vol met van alles. Dingen die ik ten dele niet met mijn hart had gekozen. Ik zat vast in mijn hoofd. Na die wereldreis en het overlijden van mijn oma, verdween dat filter. Ik móest wel naar binnen en weer gaan voelen. En geleidelijk aan kwam ik ook weer dichter bij mijn moeder te staan. Begon ik haar energie weer bij me te voelen.
Het is lastig uit te leggen. In woorden. Het is iets wat je voelt. Met een onbeschrijfelijke zekerheid weet. Dit is ze. En ze zal er altijd voor me zijn.
Het gaat goed met me. Ik mis mijn moeder vaak genoeg. Dat is een gegeven. En dat zal mijn hele leven zo blijven. Ook dat is een gegeven. Maar ik ben dankbaar voor alles wat ze me heeft geleerd. Voor de moeder die ze voor me was. De lessen die in mij door leven en die ik misschien ooit ook wel door zal gaan geven. Ze was een prachtige vrouw en die vrouw zal ik eren. Door mijn eigen leven te léven.
Merel
23 januari 2019 om 10:07Mooi woorden! Mijn vader is overleden toen ik 20 was, 13 jaar geleden. Ik herken je gevoel en ervaring.
Beantwoorden
Reismeisjenl Merel
23 januari 2019 om 10:29❤️❤️❤️
Laura
23 januari 2019 om 10:13❤❤❤❤❤
Beantwoorden
Reismeisjenl Laura
23 januari 2019 om 10:30Je bent een topper Laura
Kim | Kim Around the World
23 januari 2019 om 10:21Ik begrijp je volkomen. Alles en nog twee keer zoveel. Dikke knuffel! ❤
Beantwoorden
Reismeisjenl Kim | Kim Around the World
23 januari 2019 om 10:30Liefs voor jou
Daniëlle
23 januari 2019 om 10:38Heel erg herkenbaar verhaal, mooi (en spannend lijkt me) om dit te delen! Mijn vader is bijna 18 jaar geleden overleden (hij was 31) en wat graag had ik hem als persoon willen leren kennen, in plaats van hem alleen zien als vaderfiguur. Nogmaals, een prachtig en eerlijk artikel heb je geschreven!
Beantwoorden
Reismeisjenl Daniëlle
24 januari 2019 om 08:51Dank Daniëlle
Jessica
23 januari 2019 om 13:06Heel herkenbaar. Mijn beide ouders zijn overleden. Ik merk dat ik daardoor meer in het nu leef dan sommige anderen uit mijn omgeving. Als je iets wil, doe het dan nu, want je weet niet wanneer het eindigt...
Ik vind het super raar dat ik over een poosje mijn moeders leeftijd ga overstijgen. Dan besef ik me echt van jeetje haar leven was eigenlijk nog lang niet af...
Mooi geschreven!
Beantwoorden
Reismeisjenl Jessica
24 januari 2019 om 08:52Dat kan ik me goed voorstellen Jessica. Heel herkenbaar, dat overleven van je moeder in leeftijd. Dank voor het lezen!
Stefanie
23 januari 2019 om 16:37❤️
Beantwoorden
Reismeisjenl Stefanie
24 januari 2019 om 08:53Dieuwertje
23 januari 2019 om 17:37Mooie, kwetsbare en persoonlijke blog! Wat knap dat je dit kon opschrijven en delen. En wat mooi dat de wereldreis en het overlijden vna je oma, ervoor heeft gezorgd dat je weer dichterbij jezelf bent gekomen. Knuffel!
Beantwoorden
Reismeisjenl Dieuwertje
24 januari 2019 om 08:53Dank voor je lieve reactie Dieuwertje!
Bianca
23 januari 2019 om 19:51Helaas maar al te herkenbaar. Dit is het alweer 20 jaar geleden dat mijn lieve moeder met haar 48 levensjaren afscheid moest nemen van het leven. Daarom heb ik altijd tegen mijzelf gezegd, nooit mooie reizen uitstellen. Van uitstel komt helaas maar al te vaak afstel. Daarom proberen wij ook regelmatig mooie reizen te maken met mijn gezin. Mooie herinneringen maken, deze neem je mee. Geld niet!
Mooi om deze persoonlijke verhalen van je te mogen lezen.
Beantwoorden
Reismeisjenl Bianca
24 januari 2019 om 08:55Herkenbaar Bianca. Jee, dan ligt het bij ons bijna gelijk qua tijd en leeftijd. Dank voor het lezen en je lieve reactie!
Heleen
23 januari 2019 om 22:03Wat is een ziel toch een adembenemend en prachtig iets......... knuffel voor jou, meissie..........
Beantwoorden
Reismeisjenl Heleen
24 januari 2019 om 08:55Dank lieve Heleen!
Linda van Aken
24 januari 2019 om 07:11Heel mooi geschreven Wendy!
Mijn vader is in dec 5 jaar overleden, alles wat je schrijft is dus erg herkenbaar.
Lieve groeten Linda (ik ken je nog van de Marke)
Beantwoorden
Reismeisjenl Linda van Aken
24 januari 2019 om 08:57Jee wat heftig Linda! Ik weet wie je bent en heb je vader ook gekend...Ik wens je alle liefde en kracht toe.
Marleen
24 januari 2019 om 23:03Hoe herkenbaar. Vanaf de zijlijn. Ik was een vriendin van zo'n moeder. Nog veel te leven en te beleven. Nog niet klaar voor afscheid. Ze overleed voor haar 50e levensjaar. Een leuke stoere levenslustige man en een onderzoekende steunzoekende liefhebbende zoon van 14 jaar. Wij wilden ( mijn dochter bff zoon en ik )wilden helpen, steunen en what ever. Wat voelde dat als falen. Gelukkig wel nog steeds dierbare vrienden. En die zoon.. nog steeds een dikke hug waard
Beantwoorden
Reismeisjenl Marleen
26 januari 2019 om 10:05Klinkt alsof je er volledig bent geweest voor deze jongen Marleen. Het is zó moeilijk om aan die zijlijn te staan. En niet te weten wat je kunt of moet doen. Er zijn en het niet ontkennen is in mijn eigen ervaring vaak al genoeg. Dank voor je reactie.
Rita
24 januari 2019 om 23:28Zo komen jullie toch weer dicht bij elkaar uit! Hoe fijn is dat? ❤ Mooi verwoord hoor.
Beantwoorden
Reismeisjenl Rita
26 januari 2019 om 10:05Dank Rita, lief van je.