Waarom ik vandaag niet naar Thailand vlieg

Reismeisje 23 oktober 2019

Daar zit ik dan. Achter mijn laptop. In mijn eigen huis. In plaats van dat ik op het vliegveld sta... Vandaag was de dag. Een dag waar ik eigenlijk al 1.5 jaar naar uit keek. Een prachtige, mooie reis door Thailand, Laos en Cambodja. Die stond op de planning. Twee keer heb ik 'm verzet. Vanwege praktische redenen met name, waar ik beide keren ook helemaal achter stond. Begin dit jaar besloten we dat het dit najaar moest worden. Oktober. Dan zouden we 6 weken lang gaan backpacken. Rond reizen door nieuwe landen en een oude bekende. Tot een paar weken geleden was er niets dan voorpret. Lonely Planets op tafel en inspirerende filmpjes op mijn laptop. En toch zit ik nu hier. Gaat deze mooie reis niet door...

Een bewuste keus om thuis te blijven

Twee weken geleden heb ik de knoop door gehakt. Besloten om onze reis te annuleren. Voor nu. De reden is heel persoonlijk. Er speelt iets heftigs in mijn familie. Iemand die altijd dicht bij me heeft gestaan is erg ziek. Ongeneeslijk. Een paar jaar geleden was dat al duidelijk. Het was een schok toen. Altijd gezond, jong, vitaal. En toen dat bericht... Ze startten een behandeling op. Eentje waarvan het twijfelachtig was wat het zou gaan doen. Of het überhaupt iets zou gaan doen. We hielden rekening met het ergste, maar de behandeling sloeg aan. Het gaf haar perspectief. Uitzicht op nog een paar kwalitatieve jaren. Dat is nu drie jaar gelegen en het perspectief is er nu niet meer. Sinds afgelopen voorjaar werd duidelijk dat de behandeling niet langer werkte. De artsen onderzochten nog wat opties. Dat mocht niet baten. Haar conditie verslechterde en het was zoeken naar een manier om haar leven nog zo kwalitatief mogelijk te houden. Dat kostte wat tijd. Letterlijk pijn en moeite. En ze is sterk. Onwijs sterk. Ze houdt vast aan het leven. Een leven waar ze reëel in is en dat ze tegelijkertijd niet los wil laten. Het levert verdrietige en ook mooie momenten op. Waardevolle gesprekken. Alles komt tot de kern. Tot dat waar het écht over gaat. 

Twee weken geleden wist ik dat ik een keuze moest gaan maken. 6 weken reizen in Azië is in zo'n geval niet zo maar iets. Je bent niet 1-2-3 terug. En dan de onrust. De onrust van het daar zijn en weten dat je een telefoontje kunt krijgen. Het gaat voor mij niet om het afscheid op zich. Het leven heeft zo veel waarde en dat laat ik veel zwaarder wegen dan het afscheid. Maar mocht het moment daar zijn, wil ik hier zijn. In Nederland. Bij mijn familie. En dus besloten we twee weken geleden dat Thailand, Laos en Cambodja niet weg lopen. Dit zijn momenten in je leven die nooit terug komen. Die je nooit over kunt doen. Reizen doen we al veel en ook deze reis zal een keer gebeuren. Dit is simpelweg het moment niet.

En dus stijgt vanavond het vliegtuig naar Bangkok op zonder ons. Het geeft een klein steekje in mijn hart en tegelijkertijd is er geen andere plek waar ik nu zou willen zijn dan hier. Het is goed zo.