Reizen als je graag op jezelf bent

Reismeisje 29 januari 2018

Ik ben graag op mezelf. Alleen. Wandelend door de natuur, hardlopend door de stad of met een glas wijn en een goed boek in de zon. Heerlijk. Misschien klink ik nu als een oud besje . Of je had dit niet achter mij gezocht. Dat laatste hoor ik vaker. Als je mij leert kennen ben ik namelijk behoorlijk open, spontaan en, ja ook wel, gezellig. Dat is geen show. Het is een kant die net zo goed bij me hoort als de stilte. Yin Yang. Het een bestaat voor mij ook niet zonder het ander. Als ik niet op tijd mijn rust pak en het gewoon stil laat zijn om me heen, kost het me steeds meer energie om de gezelligheid op te zoeken. Om daarna niet helemaal gesloopt te zijn. Zoiets. Best een uitdaging als je van reizen houdt. Backpacken en avontuur. Bestemmingen die je wereld op de kop zetten en je prikkelen tot en met. Zeker als je zelf de neiging hebt om maar dóór te gaan. Een bestemming ten volle te willen beleven. Daarin ben ik mezelf op reis wel een aantal keren flink tegen gekomen. En nog steeds. 

Rust in een wereld van prikkels. Mijn eerste verre reis met een rugzak was naar India. Ok. India. Voor degenen die nog niet in India zijn geweest: het is heftig. Alles op z'n kop. Wild en rauw. Pijnlijk arm en schrijnend rijk. Een prachtige cultuur, die in niets op de onze lijkt. 24 uur per dag lawaai. Die typisch Indiaas weeïge geur, die je nooit meer vergeet. Het lekkerste en meest spicy eten wat je je voor kunt stellen. En kleuren zó intens, dat het bijna zeer aan je ogen doet. Dat is India. Zonder overdrijven. Niet de meest ideale bestemming voor iemand die graag op zichzelf is . En toch heb ik ontzettend van deze reis genoten. Als ik er nu op terug kijk waren er zeker momenten dat ik het slecht trok. Dat het me allemaal overweldigde. Het liefste was ik stil weg gekropen in een hoekje. Maar toen, al die jaren geleden, kon ik daar nog niet bij. Dat ik dat dus precies had moeten doen. 

In de jaren die volgden, maakten we verschillende reizen. Naar Zuid-Amerika, Afrika, opnieuw Azië, Polynesië en mijn favoriete continent: Midden-Amerika. Stuk voor stuk totaal verschillende reizen, maar allemaal hadden ze 1 ding gemeen: we kozen voor het avontuur. Van de gebaande paden af. Moeite doen. Anders reizen. Ik had er geen seconde van willen missen, want het heeft me op plekken gebracht die ik nooit meer zal vergeten. Met mensen waar ik voor altijd herinneringen aan zal hebben ♥. Ik leerde geleidelijk aan echter ook dat deze manier van reizen iets van me vroeg. En dat dat soms als een offer voelde. Eentje die het me niet altijd waard was om te brengen. Moest ik nou echt weer die vulkaan op? We hadden er al 3 beklommen... Dat waren precies die momenten waar de einzelgänger in mij naar boven kwam. De behoefte aan die stilte. Even geen prikkels. Dat boek en die wijn. Ik gaf er vaak niet aan toe, juist omdat ik ook die andere kant heb. Die hunkering naar avontuur, naar als maar méér. Bang zijn iets te missen ook.

Nu weet ik beter. Nu begrijp ik dat het zo niet werkt. Dat je een bestemming op een bepaalde manier niet volledig ontdekt als je maar blijft gáán. Dat ik die adempauze juist nodig heb om een land echt te ervaren. Te voelen. Op me in te laten werken. Dat dat bij me past en dat het ok is om daar aan toe te geven. Om ook op reis graag op mezelf te zijn. Het maakt het reizen voor mij alleen maar intenser en bewuster.

Vertel, hoe is dit voor jou? Herken je iets van wat ik schrijf of houd je juist van het snelle reizen?