Over trouw zijn aan jezelf

Reismeisje 17 mei 2018

Trouw zijn aan jezelf. Wat is dat eigenlijk? Tot een jaar of 2 geleden was ik er niet mee bezig. Het kwam niet eens in me op. Ik leefde gewoon mijn leven. Was gelukkig. Blij met mijn familie en vrienden, baan, huisje en dankbaar voor al die mooie reizen. En toen kwam die wereldreis. Die lang verwachte reis. We maakten 'm, hadden de tijd van ons leven en kwamen terug. Terug in Nederland. Naar diezelfde fijne familie en vrienden, die leuke baan en dat heerlijke huisje. En toen. Toen klopte het ineens niet meer. Het voelde als een oude jas die onverwacht niet meer past. Niet meteen. Het groeide geleidelijk. Schuurde en wreef op plekken waar het dat nooit eerder had gedaan. Ondertussen veranderde mijn baan, overleed mijn oma en startte ik met een opleiding over authentiek leiderschap. Vanuit je kern. Je eigen, unieke kern. Ik had geen idee waar ik aan begon. Maar er was geen weg meer terug. Dat had ik al snel door. Dat wilde ik ook niet. Instinctief voelde ik aan dat deze periode me veel zou gaan brengen. Dichter bij mezelf. Wat broodnodig was. Want in al dat geluk de jaren daarvóór, was er ook iets ontstaan. Mijn leven was groots geworden. Vol. Intens. Vluchtig ook. Altijd maar dóór. Nieuwe prikkels. Andere richtingen. Het hoorde bij mijn leven en ik dacht dat het ook bij mij hoorde. Waarom zou ik me anders zo gelukkig voelen?

Omdat ik dat ook wás. Ik wás gelukkig. Had niet door dat mijn leven een wending had genomen waarin ik zelf niet meer aan het roer stond. Dat ik feitelijk keuzes maakte die niet per sé de mijne waren. Het was ook niet echt dat ze het niet waren. Het was gewoon meer dat ze me op een bepaalde manier leken te overkomen. Niet gebaseerd op mijn eigen intuïtie. Op dat wat goed voelt. Mijn hersens deden al het werk. En ik liet het allemaal gebeuren. Tot dus dat moment na die wereldreis. Toen alles op losse schroeven kwam te staan. Ik ontdekte dat ik eigenlijk weinig mild voor mezelf was geweest de afgelopen jaren. Dat altijd maar door gaan. Omdat ik dacht dat dat zo hoorde. Omdat ik aan verwachtingen wilde voldoen. Ook aan die van mezelf. Die weer gebouwd waren op de aannames over anderen. Los van of die klopten of niet, het zou niet mee mogen spelen. Niet in je eigen keuzes. Niet op de allesoverheersende manier waarop dat bij mij het geval was. Ik viel in een gat. Of eigenlijk sprong ik. Dat was misschien wel mijn eerste, écht authentieke keuze sinds lange tijd. Die angstige maar ow zo weloverwogen sprong in het onbekende. Ik praatte veel met de lieve mensen om me heen. Rotsen in de branding. Ik zocht de stilte op. Geconfronteerd met mezelf en mijn angsten. Ik ontmoette nieuwe mensen met andere inzichten. Een frisse blik kan soms wonderen doen. En langzaam kreeg ik weer grond onder mijn voeten. Ontdekte ik opnieuw waar ik zelf blij van word. Dat ik daarvoor mág kiezen. Dat ik daarin geen verantwoording verschuldigd ben aan anderen. Alleen aan mezelf. Dat het me juist ook een fijner mens maakt door helder en congruent te zijn in mijn keuzes. Dingen uit te spreken in plaats van in te slikken. Voor de lieve vrede. Ondertussen van binnen een storm veroorzakend. Ik herontdekte mijn liefde voor schrijven, dansen, de natuur, koken en ashtanga yoga. Dingen die ik wel wist en deels ook al deed, maar waar ik mijn gevoel in was verloren. Ik deed 't met mijn hoofd. En ik ontdekte dat dát precies is wat niet bij me past. In mijn hoofd zitten. Dat mijn intuïtie me al van mijlen ver aangeeft of iets klopt of niet. Of ik ergens blij van wordt. Of iemand me iets geeft. Of iets goed voor me is.

Precies dat is voor mij trouw zijn aan jezelf. Bij je gevoel zijn. Dat kloppende hart volgen, wat altijd weet dat het beste voor je is. Soms wat afstand kunnen nemen van situaties en in alle rust een beslissing maken. Reflecteren. Regie pakken. Eerlijk zijn. Stevig en congruent. Ik zal altijd iemand zijn die waarde hecht aan de mening van de mensen om me heen. Ik zal ook altijd moeite moeten doen om me daar niet al te veel door te laten leiden. Of te raken. Dat is wat bij me hoort. En dat is ok. Ik weet nu alleen ook wat trouw zijn aan jezelf echt betekent en dat laat ik nooit meer los ♥.

Een persoonlijk verhaal. Misschien herken je 't. Misschien niet. Fijn als je dat hier wilt delen!