Over een ratrace, vrijheid en authentiek leven

Reismeisje 15 maart 2019

De titel van dit artikel lijkt misschien wat groots. Wat heftig. Iets wat in woorden mooi te benoemen valt, maar in de praktijk niet zo werkt. En toch is het iets wat ik altijd heb nagestreefd. Op een bepaalde manier. Vrijheid. Het niet vast zitten aan allerhande dingen die je beperken. Het werken voor een hypotheek. 1x per jaar op vakantie. Om 6 uur 's ochtends de deur uitlopen om 12 uur later diezelfde deur weer binnen te komen lopen. En toch gebeurde het me ergens. Somewhere a long the way. Het lijkt bijna inherent aan het leven hier. In het Westen In Nederland. Op een bepaalde manier zul je er ook in mee moeten. Je moet ergens wonen, ergens geld mee verdienen en je boodschappen betalen. Sparen voor een wasmachine die kapot gaat en een verzekering voor als je ziek wordt. Het zijn elementen waar je moeilijk zonder kan als je kiest voor een leven hier. Tegelijkertijd is ook dát perceptie. Een beeld op de wereld. Op het leven. Het is niet de enige, allesomvattende manier. Als ik iets heb geleerd van al dat reizen, is het dát wel. Dat het ook anders kan. Dat je andere keuzes kunt maken. Óók binnen een systeem als het onze.

Mee rennen in die race

Na mijn studie rolde ik als vanzelf in een baan. Een leuke baan waarin ik volop uitdagingen kreeg. Ik was ambitieus. Leergierig. Wilde van alles onderzoeken en ontdekken. Ik deed nóg een studie en veranderde van baan. Weer een treetje hoger op die illusionaire ladder. Het was een verkeerde stap en ik maakte er nog eentje. Dat is nu 8 jaar geleden. Ik zou uiteindelijk 7 jaar bij die werkgever blijven. Onwijs veel leren, nog maar een studie doen en op jonge leeftijd een team aan gaan sturen en in het management team belanden. Nog geen 35 jaar en mijn zakelijke doelen behaald. Voor zo ver ik mezelf die doelen had gesteld.

Ergens voelde het alsof het me over kwam. Natuurlijk, ik werkte hard en vond mijn werk leuk.Het heeft echter nooit gevoeld als een onwijs bewuste keuze. Dat pad lag er gewoon en ik liep er toevallig op. Zoiets. 

Ondertussen reisde ik veel. En stelde ik mezelf vragen. Een tikkeltje existentieel. Wat wil ik bereiken? Waar gaat mijn hart sneller van slaan? Waar draait het nu eigenlijk om? Het antwoord was altijd groots in al het kleine. Betekenisvolle relaties. Delen. Groeien als mens. Genieten van de natuur. En vertragen. Dat was een heel duidelijke wens van me. Ik zag tijdens reizen wat dat vertragen elders deed. Het leven leek zo veel rustiger, stabieler ergens in de jungle. Authentieker ook. Ik romantiseerde het niet, maar merkte wél wat het met me deed. Die rust en eenvoud. Terug thuis nam ik me altijd voor daar een stukje van mee te nemen. Tot ik weer werd opgeslokt door het dagelijkse leven. Die ratrace. Er was zó weinig bewustzijn bij mezelf in wat ik deed en dat ik zelf de voorwaarden voor dat leven creëerde. Steeds opnieuw. 

Rockbottom en onbegrensde mogelijkheden

En toen raakte ik de bodem. Ik had 'm eerder geraakt, maar was weer opgeveerd. Positief als ik ben. Nu was er even niets meer. Mijn reserves waren op. Nu 2 jaar geleden. Ik had te veel mee gemaakt en genegeerd om nog door te kunnen in het leven zoals ik dat leefde. Stil staan moest ik. De storm over me heen laten razen. En dan maar zien wat er over bleef. Je hoort het vaker; het raken van die bodem om daadwerkelijk andere keuzes te gaan maken. Het is een katalysator voor verandering.

Vanuit het goede is die noodzaak tot verandering of kritische blik er ook niet. Waarom zou je? Pas als je die bodem raakt, móet je. Durf je die oogkleppen af te doen en de wereld met een nieuwe blik te bekijken.

Zo was het voor mij tenminste wel. Het dreef me uiteindelijk tot allerlei keuzes. Keuzes die ik wellicht al jaren wilde maken, maar waar het moment er nooit voor was. Waar altijd wel een tegenargument voor te vinden was. Alles heeft zijn tijd nodig. Dat is een ding wat zeker is. Het werd een hele reis met als uitkomst dat mijn leven nú in weinig meer lijkt op het leven van toen. 2 jaar terug. In alle opzichten heb ik gekozen voor vrijheid en liefde. Voor mezelf. Voor dat wat mijn hart sneller doet slaan. Wat energie geeft en me verrijkt. Me blij maakt en me een gevoel van betekenis geeft. Natuurlijk blijft de valkuil van die ratrace altijd bestaan. Is het niet maatschappelijk, dan is het wel in je eigen hoofd. De verhalen die je jezelf verteld. Het grote verschil is echter dat ik me er onwijs bewust van ben. Van elke beslissing die ik maak en de impact die dat heeft. En het mooie is dat hoe meer ik zo leef, hoe méér er dingen gebeuren die daarbij passen. Mensen die op mijn pad komen. Me verder helpen. Opdrachten die me financieel vrijheid geven. Een mooi boek waar ik van leer. Iets met aandacht geven en groei .

Ik vind het een geweldig spannende, interessante en leerzame reis. Zeker op het punt waar ik nu sta. Met een voedende liefde naast me, het fulltime ondernemerschap en alles wat er de komende maanden staat te gebeuren. Reizen die gemaakt gaan worden. Een yoga event dat ik volledig zelf organiseer. Niets dan dankbaarheid ♥. Het is echt niet altijd gemakkelijk. Soms doodeng en vol twijfels. Maar als ik íets heb geleerd, is het dat je moet gáán. Als je hart roept, gá. Leef je allergaafste, fijnste, meest authentieke leven. Elke dag opnieuw.

Ik wens je al vast een heel fijn weekend, alle liefs ♥.