Over een jaar geen wortel kunnen schieten

Reismeisje 11 juni 2018

persoonlijk2

Het afgelopen half jaar ben ik meer gaan delen. Meer van mezelf gaan laten zien. Ik moest ook wel. Het schrijven werd een soort therapie. Het woorden geven aan ingewikkelde dingen. Heel lang heb ik geen grond gevoeld. Geen grond waar mijn wortels bodem konden vinden. Of überhaupt maar de grond om hadden kunnen spitten. Zo voelde het voor me. Vorig jaar rond deze tijd begon dat gevoel. Na 8 maanden vol achtbanen. Emoties, ziekte, rouw en verdriet. Dat wortelloze was daar een gevolg van. Inherent aan een periode waarin alles ter discussie stond. Ik de dingen in mijn leven opnieuw vastpakte en van alle kanten bekeek. Alsof ze nieuw waren. Die eerste maanden nu een jaar geleden konden donker zijn. Ik kreeg kaartjes. Liefde van de mensen om me heen. Een kerstboompje met knipperende lichtjes. Ik was druk met een klein altaartje voor mijn lieve moeder. En oma. Het voelde als alles wat ik had. Alles wat ik nodig had toen. Er waren heus goede dagen. Avonden met de lieve mensen om me heen, wijn en zacht kaarslicht. Avondjes met een heerlijk maaltje, in een huispak op de bank en een boek op bed. Die waren goed, die avonden. Er waren minstens zo veel dagen en avonden anders. Zeker die eerste maanden. Avonden van blinde paniek. Wanhoop. Verdriet wat zich een weg baande in mijn lijf. Dwars dóór mijn lijf. Niet weten waar de uitweg is. Alleen maar die rauwe pijn en dat peilloze verdriet. De eenzaamheid ook. Dat willen vóelen. Het opzoeken er van. Dramatische Maria Mena muziek op de repeat. Tot ik de teksten kon dromen en ik geen traan meer over had. Tientallen keren speelde ik de film opnieuw af. Met mezelf in de hoofdrol. Dat moest. Ik moest het doorléven. Al die maanden er voor. Dat waren de mindere avonden. Zeg gerust slecht. Nu ik er op terug kijk realiseer ik me dat het juist die slechte avonden waren die me hier gebracht hebben. Die me kritisch naar mezelf deden kijken. Naar keuzes die ik wel of niet maakte. Naar hoe ik reageerde. Wat mijn instinct daarin was en hoe dat was gaan wringen. Het zijn ook juist díe avonden die me hebben geleerd dat ik mijn emoties niet bén. Dat aan alles een einde komt. Goed of slecht. En dat er altijd weer licht komt aan het einde van die tunnel. Altijd.

Ondertussen sta ik aan de andere kant van die tunnel. Met mijn gezicht naar het zonlicht. De dagen zijn langer en mijn hoofd lichter. Ik heb weer plannen. Ideeën voor mooie reizen. Het ontdekken van nieuwe hobby’s. Dingen die ik vergeten was, maar er altijd waren. Ik sta weer vrolijk op. Dankbaar. Met volle zin in de nieuwe dag. In liefde en het leven. Het is heus niet in één keer weg. Dat zware gevoel van die avonden. Ik kan het nog niet altijd helemaal dáár laten. Waar het eigenlijk thuis hoort. Heel soms overvalt het me. Staar ik als een verschrikt hert in de koplampen. Het verschil is echter nu dat ik weet dat ik een keus heb. Dat ik die ook daadwerkelijk voel. Een keus om weg te draaien van die koplampen. Niet omdat ik bang ben voor het licht, maar omdat ik mezelf een ander uitzicht gun. En er is nóg een reden. Ik heb die koplampen al honderden keren in gekeken. Gestaard. Van alle kanten bekeken. Ik ken ze. Dat waren die akelige avonden. Dat wanhopige zoeken naar een uitweg. Antwoorden. Terwijl ze er al die tijd al waren. Aan de andere kant óf in de acceptatie dat niet overal een antwoord op te vinden is. Soms is het wat het is. Geeft het leven je de lessen die je moet krijgen. Of ze nu leuk zijn of niet. Het leven is simpelweg te kort om het niet ten volle te leven. Om de lessen die je aangereikt krijgt niet te willen leren en er een nog rijker, voller en leuker leven door te krijgen. Hoelang die weg soms ook lijkt te zijn. Ik heb ontzettend veel zin in de komende tijd. In alle leuke dingen die op de planning staan. Sommige dingen heb ik hier al gedeeld, andere nog niet. Dat komt. Het heeft ook met Reismeisje te maken. Met de plannen die ik daarin heb. In hoe blij het me maakt. Hoe de inspiratie borrelt. Ik ben een blij mens ♥!

Dit is een persoonlijk verhaal geworden. Kwetsbaar en eerlijk. Zonder te veel in detail te treden. Dat laat ik nog even zo, tot de tijd daar is. Dank voor al jullie lieve woorden, steun en berichtjes. Ze zijn fantastisch. Liefs ♥

#reismeisje #persoonlijk

5 reacties

  • Carpe Diem

    11 juni 2018 om 08:45

    Mooi geschreven, en ik ben blij dat je door die donkere tunnel heen bent.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Carpe Diem

      11 juni 2018 om 22:57

      Dank ❤

  • Rita

    11 juni 2018 om 16:32

    Goed gedaan. Je bent een sterke vrouw! Wees maar trots op jezelf, dat mag!!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Rita

      11 juni 2018 om 22:59

      Dank lieve Rita ❤.

  • Susan

    11 juni 2018 om 19:22

    Stoer geschreven. Zulke periodes zijn heel stom, maar uiteindelijk meestal heel leerzaam. Ik ben benieuwd naar al je belevenissen. Liefs

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Susan

      11 juni 2018 om 23:01

      Ja zo is het Suzan. Soms moet je diep gaan...Ik ga zeker regelmatig bloggen over alles wat ik ga doen en mee maak.

  • Adi

    11 juni 2018 om 20:19

    Mooi beschreven Wendy en met je laatste zin is duidelijk, dat achter de horizon het licht voor jou weer schijnt! Fijn te lezen en uiteraard voor jou nog fijner om te ondervinden

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl@hotmail.com Adi

      11 juni 2018 om 23:02

      Dank

  • Mandy

    20 juni 2018 om 13:31

    Je bent een topper lieverd! Een hele dikke knuffel!

    Beantwoorden

Instagram

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste, leukste en mooiste blogs? Meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief en lees leuke extra’s.