Ode aan Texel
Reismeisje 11 januari 2019
Texel. Eiland in het hoge Noorden. 20 minuten van het vaste land verwijderd. Lichtjaren in het gevoel. Naast mijn thuis is er geen plek waar ik me meer thuis ben gaan voelen dan hier. Hier op dit eiland. Zodra je de boot af rijdt vertraagt het leven. Lijkt alles waar je je druk om maakt van je af te glijden. Het is goed. Het is alsof het eiland dat naar je fluistert. Laat maar los. Je bent nu hier. En hier is alles goed. Het heeft nog nooit anders gevoeld. In moeilijke, tergende tijden was ik er ook. Op Texel. Stukken nam ik natuurlijk mee naar het eiland. Dat is logisch. Dat ben je zelf en staat los van waar je bent. Toch voelde het zelfs toen lichter. Minder uitzichtloos. Kon ik voorzichtig achter de pijn kijken. Ook als me dat thuis onmogelijk leek. Texel blaast mijn hoofd leeg en mijn hart open.
Texel. Een wereld op zich. Een eigen ecosysteem. Eigen mensen. Met hun eigen tempo en humor. Tijd hebben ze altijd. Voor een praatje, wandeling of een Texelse Skuumkoppe bij de lunch. Er lijken meer uren in de dag te zitten, op Texel. Alles is rustiger. Vertraagt. Is intenser. Misschien is dat wel iets wat me het allermeeste aanspreekt aan Texel. Die vertraging. Het gevoel dat je met de dag leeft. Dat morgen morgen is. De vrolijke inborst van de bewoners. Hoe ze van elke dag weer iets maken. Hier in hun eigen wereld. In hun eigen ecosysteem.
Texel. Het eiland van de elementen. Waar de natuur ons de baas is. Altijd. In elke vorm. Waar ze van windkracht 8 niet opkijken. Waar de zee diepgrijs en onheilspellend het strand op kan rollen. Beuken. Het landschap dat in alle jaargetijden kleur heeft. Van kleur verandert. De bossen die over gaan in duinen. Zout water dat over gaat in het zoet. Wandelpaden die steeds ergens anders liggen. Omdat de natuur ze overruled. De kracht van die onverwoestbare elementen voel ik nergens zo sterk als op Texel.
Texel. Een plek waar ik 20 jaar niet geweest was. En ineens was ze daar weer. Dat eiland uit mijn jeugd. Puur toevallig kwam ik er terecht. Ik ben er niet meer weg gegaan. Figuurlijk. Afgelopen jaar zette ik er 4 keer voet aan wal. Dat lijkt me een mooi gemiddelde. Ik heb Texel bijna nodig. Die ruimte en dat één zijn met de natuur. Het buitenleven. Open haarden in de winter en zonsondergangen in de zomer. Het inspireert me. Wat er ook gebeurt, ik zal altijd weer terugkeren naar dit eiland. Naar dit tweede thuis. Naar dit mooie oerstukje Nederland. Texel.
Leen
11 januari 2019 om 15:02Zo herkenbaar
Beantwoorden
Reismeisjenl Leen
12 januari 2019 om 16:16Mooi te horen Leen!
Richard
11 januari 2019 om 20:12Geïnspireerd door je mooie beeldende woorden...
Gouden Boltje
de plek waar ik vroeger mijn hoofd leegde
het hart zich opende als een slufter
aan zee met de wind als adem
en weer mens werd.
waar duinen en bossen de grens markeerden
van stiltegebieden naar dorpen en achterban
maar altijd die weidse vergezichten
voorbij onrust en de overkant.
dan liep ik daar al gauw jaren verder
in de gedachten van een toekomstbeeld
het verlangen om 't tijdige voor altijd te verlengen
zoals de dag er immer in vertraging deed.
nu schrijd ik voort van heden naar verleden
met mijn hart potdicht en het hoofd mudvol
hoop ik daar dat glorende licht te hervinden
aan wolkenlucht en horizon.
het behoeft geen goud en ook geen zilver
met brons ben ik al gauw tevree
of lood voor mijn part om oud ijzer
als ik de mens maar herken die daar ooit achterbleef.
@Ries
Beantwoorden
Reismeisjenl Richard
12 januari 2019 om 16:17Wat mooi Richard! Er schuilt een ware poëet in je, serieus :-). Prachtig!
Richard Reismeisjenl
12 januari 2019 om 17:30Poeet? ;) Dank je zeer. Kom er ook alweer sedert 1985 en ga - niet geheel toevallig - 1 februari as trachten 'poot aan de grond' te krijgen op Texel. Werken/wonen dus... Ik ben de haast en de onrust van de Randstad meer dan zat. En ja: je prachtige ode beschrijft het alom bekende Texelgevoel. Ik hoop het vast te kunnen houden ook. Veel mooie reizen nog toegewenst, Reismeisje
Reismeisjenl Richard
13 januari 2019 om 09:46Wauw, wat een mooie stap Richard. Fantastisch lijkt me. Ik wens je veel geluk toe!
Robertjan pijpers
11 januari 2019 om 22:15Heerlijk geschreven.. dank je wel...en het klopt wat mij betreft .... ga je goed
Beantwoorden
Reismeisjenl Robertjan pijpers
12 januari 2019 om 16:18Dank Robertjan...
Anneke
01 februari 2019 om 16:40Zo herkenbaar. Kom er al vanaf mijn jeugd. Jaren niet geweest. Maar de afgelopen 2 jaar ben ik 14x op Texel geweest. Kom er zo tot rust. Kan alle zorgen in Den helder achterlaten. Zou er wel willen wonen maar of het dan nog zo zonder zorgen blijft...…….
Beantwoorden
Gea van der Veen - Roes
01 februari 2019 om 19:49Zó herkenbaar, invoelbaar.
Precies zoals ik Texel beleef, zo mooi heb jij dit beschreven!
Beantwoorden
leen vonk
02 februari 2019 om 08:34terug naar de kust....
Beantwoorden
Hannah
02 februari 2019 om 11:13Mooi stuk!
Beantwoorden
Hans van der Kuijl
02 februari 2019 om 13:12mooi Ik ken het gevoel❤
Beantwoorden