Mijn engste moment op reis. In Nepal.

Reismeisje 28 mei 2018

Vorige week had ik een etentje. Met collega's. We hadden het over reizen. Over de manier waaróp je reist en wat je tijdens die reizen tegen komt. Er werd me gevraagd wat ik voor heftigs mee had gemaakt tijdens mijn reizen. Het is een vraag die ik vaker krijg. Daar smullen mensen van . Rampen. Spannende situaties in donkere steegjes. Zo lang het goed afloopt natuurlijk. Eerlijk is eerlijk. Ik heb weinig mee gemaakt op dat vlak. Altijd vertrouwd op mijn intuïtie. Of mazzel gehad, zo je wilt. Het is niet dat ik de spannende bestemmingen niet heb opgezocht. Papoea Nieuw Guinea, Guyana, de Palestijnse Gebieden, de favela's in Rio de Janeiro. Op hun eigen manier onorthodox. Ruig. Een zwaar leven met harde lessen. Lessen die zich soms vertalen in gedrag naar toeristen. Dat kan. Ondanks dat er zeker momenten zijn geweest dat ik ben omgekeerd uit dat donkere steegje, heb ik bijna nooit écht onveilig gevoeld. Of bedreigd. Er is één uitzondering. Tijdens een reis door Nepal.

Het is al weer een aantal jaren geleden. We maakten een langere reis door China, Tibet, Thailand, Maleisië, India en dus Nepal. Een prachtig land vind ik. Een soort India in zachtere vorm. Net iets minder schokkend. We reisden rond. Zagen prachtig wild, ontmoetten bijzondere locals en genoten van de fantastisch mooie landschappen. En toen zaten we in national park Bardia. In de middle of no where. Vrijwel geen contact met daarbuiten. Geen idee wat er zich afspeelde. Tot we na een aantal dagen verder wilden trekken. Richting de Himalaya. We konden er niet weg komen. Al het openbaar vervoer lag plat. Niemand waagde zich op straat. Tijdens de paar dagen dat we in Bardia zaten, waren de maoïsten in opstand gekomen. Een groepering die in Nepal behoorlijk groot is. En politiek actief. De maoïsten staan bekend om hun gewelddadig verzet. Tegen de constitutionele monarchie die Nepal sinds 1990 is. Ze wensen een socialistische republiek en schuwen daar bij tijd en wijle niets voor om dat kenbaar te maken. Zo ook toen. Er werd gezegd dat iedereen die zich op straat waagde, het risico liep op geweld. Het was lastig voor te stellen. Vanuit dat idyllische Bardia. We plakten er wat dagen aan vast. Zwommen in het lokale meertje. Speelden met kinderen. Lazen nog eens een boek. 

En toen kwam er dat moment. Het moment waarop we geen tijd meer hadden. We écht weg moesten. Simpelweg omdat onze reis om de trip door Tibet heen was gebouwd. Waar je als toerist 0 speling in hebt. We overlegden met de eigenaar van onze accommodatie en hij kwam met een idee. Er was één mogelijkheid om over straat te kunnen. Met een ambulance. Die zouden de maoïsten door laten. Zeker als daar toeristen in zouden zitten. 's Ochtends vroeg sprong ik achter op een brommer en reden we naar de lokale arts in Bardia. Ik fakete onwijze buikpijn. Dikte het aan. Liegen is niet bepaald mijn tweede natuur. Blijkbaar werkte het wél. Of de beste man had sowieso medelijden met ons. We kregen een doktersbriefje en de ambulance kon worden gebeld. Binnen no time stond het gammele ding er. Wij achterin. Ik ondertussen ziekte fakent...Het was bizar om over straat te rijden. Alles was leeg. Huisjes verlaten. Sporadisch iemand die met een geweer liep te zwaaien. En toen kwamen we bij het eerste checkpoint. Iets wat de maoïsten in het leven hadden geroepen. Bewapend tot op het bot stelden ze onze chauffeur allerlei vragen. Argwanend gluurden ze naar binnen. Ik gaf de show van mijn leven. Man wat wilde ik daar graag weg! We werden door gelaten. Ditzelfde gebeurde daarna nog 2 keer, vóór we eindelijk bij een klein vliegveldje aan kwamen. Save and sound. Pak van mijn hart. Het was eerst nog spannend of het vliegtuigje wel zou gaan, maar we vertrokken uiteindelijk toch richting Kathmandu. De hoofdstad. Daar was de sfeer anders. Wel mensen op straat, maar alle winkeltjes zaten potdicht. Scholen ook. Het openbaar leven lag gewoon helemaal plat. Op verschillende plekken waren barricades opgeworpen. Protestmarsen. Brandjes. Heel grimmig allemaal. 

We hebben ons uiteindelijk nog een aantal dagen in de Kathmandu Vallei gedeisd moeten houden, vóór het leven weer op gang kwam. De maoïsten het voor gezien hielden. Ik weet dat ze het niet op ons gemunt hadden en ik heb ook nooit gedacht dat ons echt iets zou gebeuren. Maar spannend was het wél. Eng soms ook. Onbekend. Vlam in de pan en weer gedoofd. Dát. Zonder twijfel één van de meest spannende momenten die ik ooit op reis heb meegemaakt,

Vertel, heb jij tijdens een reis wel eens angstige momenten gekend? Waar en hoe?