Logeren bij de Amish in Belize

Reismeisje 21 maart 2018

De Amish. Tot een paar jaar geleden zei het me weinig. Een religieuze groepering. Bijna sektarisch. Afgaande op het wilde programma over ontsnappingen uit deze gemeenschap. Het fascineerde me wél. Net als alle, anders levende mensen doen. Wat beweegt hen? Wat drijft hen om hun leven in het teken te zetten van iets wat alles overheerst? Wat bepaalt hoe ze tegen de wereld aan moeten kijken, wat ze mogen dragen en met wie ze om mogen gaan? Je hebt er al snel een oordeel over. Ik tenminste wel. Arme zielen. Gehersenspoeld. Tót ik een paar jaar geleden op een bijzondere plek terecht kwam. In Midden-Amerika. Belize om precies te zijn. Een land dat beelden van Caribische feestjes en Latijns temperament bij me opriep. Beelden die klopten, maar er was méér. Veel meer.

We waren in centraal Belize. Blauwe ara's spotten. We liepen door een nietszeggend dorpje, gelegen tegen een alles zeggende backdrop van eindeloze jungle. Prachtig was het er ♥. En daar waren ze. Blanke mensen. Mannen met een cowboyhoed op, vrouwen in een lange, alles verhullende jurk. Dezelfde stoffen. Dezelfde gezichten. Ze zaten in een wagen. Getrokken door een paard. Ik wist niet zo goed wat ik zag, daar in Caribisch Belize. Maar het moment ging voorbij en de ara's trokken mijn aandacht. Tot een uur later. Daar was weer zo'n koppel. Twee mannen dit keer. Te voet. Zelfde kleding, zelfde gezichten. Het bleken Europeanen te zijn. Afstammelingen van Duitse immigranten en volgelingen van Menno. Een religieus leider, die zich destijds afscheidde van een stroming die de Amish aanhangen. De Amish van dat programma. Deze mensen zien zichzelf anders. Mennonieten zijn het. Maar hun opvattingen, leefwijze en hoe ze er uit zien is zoals de Amish. Het intrigeerde me onmíddelijk. We volgden deze mensen naar hun dorp. Rosefield. Bizar vond ik 't. Europese mensen die het land stonden te bewerken. Alles met de hand. Geen elektriciteit. Tientallen kinderen met exact dezelfde gezichten. Er wordt niet buiten de gemeenschap getrouwd. En dat zie je. Schichtig waren ze ook. Niet gewend aan contact met de buitenwereld. Ik voelde me opgelaten. En vond het interessant. Eindeloos interessant.

Die middag was er bijna geen contact. Die schichtigheid. Maar het smaakte naar meer. Ik wilde weten hoe deze Mennonieten leefden. Waarom ze hiervoor kozen. Zo afgescheiden van alles en met hun blik naar binnen gericht. Via via hoorden we over Little Belize. De grootste Mennonieten gemeenschap in Belize. Mensen die ooit gevlucht zijn vanuit Duitsland en via Canada en Mexico uiteindelijk asiel kregen in Belize. Of iets wat daar op lijkt. Ze stichtten er 9 gemeenschappen en leven er vandaag de dag met ongeveer 11.000 mensen. In vrede en rust. Bewerken hun akkers, krijgen grote gezinnen en doen niemand kwaad.

We besloten naar Little Belize te reizen. Een poging te doen in die Mennonieten gemeenschap te komen. Dat lukte. Via een local. En daar stonden we. In Little Belize, op de boerderij van de familie Schmidt. Opa Schmidt sloot me meteen in zijn armen toen bleek dat we dezelfde taal spraken. Bijna. De taal van de Mennonieten noemen ze 'plat Duits'. Het is een vermenging van Duits en een tikkeltje Nederlands. Bizar. In Belize! Meneer Schmidt was verrukt dat hij met me kon praten in zijn eigen taal. Dat ik zijn krant kon lezen. Zijn Bijbel. Alles. Hij bood ons een slaapplek aan ♥. Het overtrof mijn verwachtingen. We werden warm en open ontvangen. Zaten aan een tafel met tientallen gezinsleden. Mannen en vrouwen gescheiden. Ze deelden hun eten met ons. En hun verhalen. Geschiedenis. Trotse gezichten. En er waren vragen. Zeker bij de vrouwen. Ze vroegen me het hemd van het lijf! Hoe is het leven in Nederland als jonge vrouw? Welke keuzes maak ik en wat brengt me dat? Ik vroeg het hen ook. En de antwoorden verrasten me. Of vooral wat die antwoorden met me deden. Ik gelóófde hen. Dat ze oprecht voor dit leven kozen. Er gelukkig mee waren. Tevreden. Natuurlijk zit er een heel stuk onwetendheid. Als je niet weet wat je mist, kun je er ook niet naar verlangen. Maar ik heb ook gezien wat een leven in zo'n gemeenschap brengt. Wat een hechtheid en stabiliteit het geeft. Rust. Eenvoud. 

Little Belize. Ik liep er binnen met vooroordelen. Hokjes waar ik een gemeenschap in stopte. Gebaseerd op mijn eigen principes. Mijn eigen werkelijkheid. Ik ging er weg met diezelfde werkelijkheid, maar dan rijker. Met meer openheid. Begrip dat niet alles is wat het lijkt. Een ervaring die ik niet meer zal vergeten. Wat is jouw meest bijzondere ervaring met een andere cultuur of leefwijze?