Hoe ik wel 3 jaar op wereldreis ben geweest

Reismeisje 19 februari 2018

De wereldreis. Die lang verwachte reis. Eentje die ik járen geleden nooit verwacht had te maken. Te spannend. Te veel buiten de lijntjes. Te veel zekerheden die je op moet geven. Zekerheden waar ik waarde aan hechtte. En toch deed ik 't. Ik ging voorbij die angst voor wat zou komen. Wat er uiteindelijk ook niet eens bleek te zijn. Schijnveiligheid was het. Als ik íets heb geleerd van de hele aanloop naar die wereldreis is het wel dat; de zekerheid en veiligheid die we hier denken te hebben gecreëerd is er eentje die voornamelijk in ons hoofd bestaat. Je hebt namelijk nooit controle. Niet écht. En daarmee dus ook geen zekerheid. Dat inzicht heeft de wereldreis me gebracht. En zo veel meer. Het neemt echter niet weg dat ik ook wat gegeven heb voor die reis. Dat ik feitelijk wel 3 jaar op wereldreis ben geweest. Terwijl we er maar krap eentje van hebben rond gereisd...

3 jaar op wereldreis. Ik weet nog goed dat we het over een langere reis kregen. Reizen deden we altijd al. Daar waren ook goed in. Samen een nieuwe bestemming ontdekken. Uitstippelen. Met de Lonely Planet in de hand. Om vervolgens tijdens de reis zelf het bedachte schema volledig op de kop te gooien . Daarin vonden we elkaar. Dat steeds opnieuw uitvinden van een bestemming. En jezelf. Het smaakte naar meer. En toen ontstond het idee. Hé, waarom gaan we eigenlijk niet langer reizen? Eindeloze dagen waarin tijd niet bestaat. Vanuit het snelle leven dat we hier geneigd zijn te leven, heel aantrekkelijk. Niets hoeft, alles mag. En zo ontstond dat plan. Langere tijd weinig concreter dan dat. We willen een reis om de wereld maken. Bijzondere bestemmingen bezoeken. Afgelegen en vér. Dat was alles. En toch ontstond er iets. Ook zonder dat concrete. Een toekomstbeeld en -visie waar we naar toe werkten. Waar we geld voor opzij zetten, waar we dingen voor lieten, contacten voor legden en langzaam bestemmingen voor bepaalden. Elk weekend stond op een bepaalde manier wel in teken van die wereldreis. Voor de houtkachel met een stapel Lonely Planets en Columbussen. Heerlijk ♥. Als ik er nu op terug kijk, heb ik nergens spijt van. Totaal niet. Maar ik zie wel hoe het mijn leven op een bepaalde manier beheerste. Hoe het mijn keuzes bepaalde. Mijn inzet, motivatie en beeld van de toekomst. Hoe er voor bijna niets anders ruimte was. Veel van mijn beslissingen heeft beïnvloed. En dat betekende dat er voor bepaalde, andere dingen geen ruimte was. Kiezen is per definitie verliezen. Zonder dat dat dramatisch hoeft te zijn. Het is gewoon wat het is. 

Als ik het opnieuw zou mogen doen. Tja...Wat dan? Wat zou ik dan doen? Dezelfde keuzes maken? JA. Zonder twijfel. Toen we terug kwamen van onze wereldreis heb ik mezelf echt wel eens af gevraagd of het het nu allemaal waard is geweest. De aanloop, het weer moeten aarden, de vragen die na zo'n reis om hoog kwamen. Maar in alle eerlijkheid is het het me allemaal waard geweest. Elke ervaring, elke aanloop en elke twijfel. Die wereldreis heeft me zó onwijs veel geleerd over het leven! Over mezelf, over wat ik belangrijk vind, over de relativiteit van alles, de wereld. Nog los van de fantastische ervaringen die we hebben op gedaan. Ik heb genóten vanuit mijn tenen en zou dat opnieuw zo doen. 3 jaar lang op wereldreis of niet.

Ik ben benieuwd of jij een soortgelijke ervaring hebt? Of als je nog niet langer gereisd hebt, zou je dat graag willen?