Het verhaal achter mijn tatoeage

Reismeisje 29 juni 2018

Ik heb even getwijfeld. Of ik dit artikel wel moest schrijven. Of ik het wílde schrijven. Delen vooral ook. Ik ben open en eerlijk op Reismeisje. Laat veel van mezelf zien. Maar er ligt wel een grens in wat ik online wil delen. Omdat het nooit meer verdwijnt. Omdat sommige dingen privé zijn. Of simpelweg een té persoonlijke achtergrond hebben. Dat gevoel heb ik ook lang gehad met mijn tatoeage. Bij de artikelen die ik over Madeira heb geschreven, is mijn tatoeage wel zichtbaar. Als je goed kijkt. Verder niet. Verder heb ik 't nergens gedeeld of de behoefte gevoeld 'm te etaleren. Nog steeds niet. Ik wil echter wel het verhaal áchter die tatoeage delen. Omdat het veel over me zegt. Over hoe ik in het leven sta en wat daarin belangrijk is voor me. 

Ik heb nooit veel met tatoos gehad. Vroeger was het iets voor anderen ook. Mensen van het kamp. Zeelieden. Doodkoppen en ankers. Dat werk. Geen oordeel; tatoeages waren gewoon niet iets waar ik serieus over na dacht. De afgelopen jaren veranderde dat. Mensen in mijn omgeving lieten zich tatoeëren. Vriendinnen die klein begonnen. Een schattig hartje, de naam van hun kind. En ineens hadden ze er meerdere. Óf het bleef er bij eentje met een bijzondere betekenis. Het 'donkere' rondom tatoeages is er wat van af. Bovendien gebeurde er veel in mijn leven. Ik verloor mensen, rouwde, werd weer intens gelukkig, maakte een wereldreis en vond nieuwe wegen. Er begon iets te kriebelen. Een gevoel van 'ik wil dit op mijn lijf dragen'. Fysiek en tastbaar. Ik wist alleen niet wat. Of waar. Behalve dat het echt van mij moest zijn. Niet zo zichtbaar en met een heel duidelijke betekenis voor mezelf. Geen plaatje uit een boek.

Tijdens de wereldreis een paar jaar geleden ontstond geleidelijk een idee. Dat begon met de plek. De zijkant van mijn middel leek me mooi. De linkerkant. Dichtbij mijn hart en op een plek die voor niemand zo maar zichtbaar is. Er spookte steeds een woord door mijn hoofd. Een heel specifiek woord. Er is geen vertaling van in het Nederlands. Niet écht. Het woord 'serendipity'. Fonetisch prachtig vind ik. En de betekenis zo mogelijk nog mooier. Serendipity betekent veel. De mooiste samenvatting vind ik er eentje van Lawrence Block:

♥ Serendipity ♥

"Look for something, find something else and realize that what you've found is more suited to your needs than what you thought you where looking for."

Er zit een stukje lot in het woord; je krijgt wat je nodig hebt. Om je toen groeien en uiteindelijk je mooiste leven te leven. Een geloof in dat er iets grootsers is dan dit. Welke naam je dat iets ook geeft. Het gevoel dat er mooie dingen op je pad komen, als je ze maar wilt zíen. Al die dingen zitten voor mij in 'serendipity' verscholen. Het past bij me. Al die elementen passen bij me. Het is hoe ik in het leven sta en wat me er al vaker doorheen heeft gesleept. Me blij heeft verrast ook. Zo richting het einde van de wereldreis wist ik het wel; serendipity moest het worden. In mijn middel. Bij mijn hart. Maar er was nóg een stukje. Ik wilde het woord graag verbinden met een aandenken aan mijn moeder. Mijn lieve moeder, die veel te jong is gestorven. Nog een paar jaar en ik heb langer géén moeder fysiek in mijn leven gehad dan wel. Ik heb veel herinneringen aan haar. Ze was en ís belangrijk voor me. Dat wilde ik ook een plek geven op mijn lijf. Bij mijn hart. Ik wist meteen wat. Kelken van lelies. Mijn moeder was dol op bloemen. Veldbloemen. En specifiek grote, witte lelies. Met van die prachtige kelken. De geur kan ik nog zó oproepen. Het is een symbool dat voor mijn vader en mij op allerlei manieren bij haar hoort. En daarmee hoorde het bij mijn tatoeage.

Bijna 2 jaar geleden postte ik de vraag op Instagram. Wie weet er een fijne tattooshop? Geen agressieve koppen en brullende motoren. Ik kreeg een fantastische tip in Apeldoorn. Met een trilling in mijn lijf stapte ik er naar binnen. Plaatjes op mijn telefoon. Ter inspiratie. Ik wilde het anders. Eigen. Speciaal getekend voor mij. Op mijn lijf. Ik ontmoette Joy. Een kunstenaar. Ik vertelde hem wat ik wilde. Dat het mijn eerste tatoeage zou zijn. Hij zei de juiste dingen. Tekende en schetste wat. En daar stond ie. Mijn tatoeage. Simpel, eenvoudig en precies zoals ik het voor me had gezien. Zonder het te weten. We maakten een afspraak en de week er op was het zo ver. We tweakten nog wat. Kleiner. Schuiner. Wat dan ook. Joy ging voor perfectie. De sprankel in mijn ogen. Met 20 minuutjes was het gebeurd. Hij stond er op. Mijn tatoeage. Ik moest huilen. Van blijdschap ♥. Alle dagen daarna was ik net zo blij. Ik heb geen seconde spijt gehad. Iets waar ik van tevoren wel bang voor was. Ik weet ondertussen dat die spijt ook nooit zal komen. Het is mijn eigen tatoeage. Mijn eigen, kleine kunstwerkje. Met elementen die bij me horen. Voor mij staan. Hoe kan ik daar nu niet alleen maar blij mee zijn?

Dit is het verhaal achter mijn tatoeage. Persoonlijk en eerlijk. Ik ben benieuwd of jij er eentje hebt? Of dit zou overwegen?