Een reis door Syrië

Reismeisje 28 juni 2017

By Myrthe - Hoi! Mijn naam is Myrthe (29) en ik ben heel erg blij om jullie hier als gastblogger te mogen vertellen over mijn ervaring in Syrië, waar ik in mei 2009 (ja, toen alles nog rustig was) met drie vrienden een rondreis maakte. Maar eerst meer over mij ! Mijn nieuwsgierigheid naar andere culturen en landen heb ik voor het eerst omgezet in actie toen ik op 17-jarige leeftijd besloot een High School Year te doen. Ik kwam terecht in Georgia, het conservatieve zuiden van de Verenigde Staten. Het verschil met mijn achtergrond kon niet groter, maar ik vond alles fascinerend. Naast vele citytrips in Europa heb ik daarna nog een half jaar in Turkije gewoond, heb ik een rondreis gemaakt door Marokko en ben ik wezen backpacken in Zuidoost-Azië. Mijn volgende reis is ook al gepland; een roadtrip van Atlanta via Chicago naar New Orleans! Maar eerst vertel ik jullie over Syrië.

Ik studeerde voor een half jaar in de Turkse stad Eskişehir toen ik samen met twee vriendinnen uit Letland en een Turkse vriend besloot om buurland Syrië te verkennen. We vlogen naar Gaziantep in het zuiden van Turkije, waarna we met een taxi de Syrische grens overstaken. Toen we het land binnen reden viel ons het landschap meteen op. In het noorden ligt er rode aarde, zijn er vele olijfbomen te vinden en staan er zandkleurige huizen. In combinatie met een strakblauwe lucht geeft dat een prachtig contrast.

Salou van Syrië. Onze eerste bestemming was de stad Aleppo, een chaotische, ietwat vieze stad. We besloten een auto te huren en de rest van het land te verkennen. De volgende dag reden we in zuidelijke richting naar Latakkia, de Syrische kuststad. We hadden enorm veel zin om op het strand te liggen, maar door alle stenen viel dat een beetje tegen. We wilden net vertrekken toen we Hafize (23) ontmoetten, een studente Engels die ons aansprak op de boulevard. Ze had nog nooit blonde vrouwen in het echt ontmoet. Haar vader bleek taxichauffeur te zijn en bood ons aan alle mooie plekjes van Latakkia te laten zien. Zo aardig! ’s Avonds werden we bij hen thuis uitgenodigd voor het diner. Hafize’s moeder had de hele middag in de keuken gestaan om voor ons te koken, ontzettend gastvrij. Ze had bijvoorbeeld Tabouleh gemaakt, een heerlijke salade met bulgur, tomaat, ui en heel veel peterselie. Daarnaast maakte ze de best citroenlimonade met fijngesneden munt, wat lekker was na een lange warme dag. Voordat we afscheid namen moesten we nog uitvoerig op de foto met hen en hun buren; die hadden immers ook nog nooit blondines ontmoet!

Damascus. In de hoofdstad spraken we af met Youssef. Een local die we een paar dagen eerder ontmoet hadden bij Krak de Chevailles, een beroemd kasteel uit de Franse Koloniale tijd op twee uur rijden ten noorden van Damascus. Hij studeerde Toerisme en wilde ons zijn stad laten zien. Hij nam ons mee naar de bazaar en het doolhof van romantische en knusse straatjes buiten de main streets. Ook liet hij ons één van de grootste moskeeën van de wereld zien, de Umayyaden moskee. Prachtig! We eindigden in zijn favoriete kroeg, waar we prima konden socializen met de locals omdat velen Engels spraken. Studeren in Syrië werd in die tijd gefinancierd door de overheid waardoor de bevolking, ook vrouwen, relatief hoog opgeleid is. Alhoewel we de meeste toeristische hotspots in Damascus hadden overgeslagen, was het een super gezellige dag en hadden we wederom een authentieke ervaring met de locals!

Klooster. Na Damascus reden we noordwaarts richting Palmyra, een oude Romeinse stad midden in de woestijn. Erg indrukwekkend, maar de mooiste ervaring in de woestijn van Syrië was toch echt overnachten in het Deir Mar Musa-klooster. Dit is ongeveer vier uur rijden vanaf de hoofdstad, waarvan twee uur door de woestijn. De tocht ernaartoe was heel bijzonder. Het was acht uur ’s avonds toen we door de woestijn reden. We hadden geen ontvangst op de radio, het was pikkedonker en we hadden een strak heldere sterrenhemel boven ons. Het klooster bevindt zich in een ruige vallei in het al-Qalamoun gebergte. Om daar te komen moet je zo’n drie kwartier de berg te voet beklimmen. We liepen daar met onze backpacks, in het licht van de maan en de doodse stilte van de woestijn. Magisch! Eenmaal aangekomen kropen we door een klein gat wat de ingang van het klooster was en werden we warm verwelkomd. We hadden geluk, ze begonnen net met de avondmis die wij konden bijwonen. Hoewel ik niet gelovig ben, vond ik dit heel bijzonder om mee te maken. Een christelijke kerk, met Arabische invloeden en een priester die de mis maar liefst in vier verschillende talen deed voor alle toeristen. Als toerist mag je hier gratis verblijven in ruil voor hulp bij allerlei huishoudelijke klussen. Hoe koud het die avond was, zo heet was het de volgende ochtend toen de zon weer scheen. Bij het ontbijt zaten we buiten en keken uit over de vallei. Zowel het klooster, de berg waar we op zaten en het woestijnzand had dezelfde kleur. Ik dacht altijd dat ik een woestijn saai zou vinden, maar juist de zandkleur, de vergezichten in combinatie met de strakblauwe lucht was fantastisch mooi.

Mooie herinnering. Syrië was voor mij een groot avontuur. Ik heb mijn ogen uitgekeken in het prachtige Al Damsa Klooster, me verwondert over het mooie landschap en erg welkom gevoelt door de gastvrije bevolking. Door de televisieserie van Floortje Dessing weet ik dat er weinig meer over is van het culturele erfgoed en de steden. Daarom heb ik slechts mijn herinnering, maar Syrië zit voor altijd in mijn hart.