Een persoonlijk verhaal over verlies en afscheid

Reismeisje 19 september 2018

Pers artikel

Het moest er een keer van komen. Dit artikel. Het is te groot. Té bepalend geweest voor de afgelopen bijna 1.5 jaar. Eerder delen ging alleen niet. Dat wilde ik niet. Het was privé. Dat is het nog steeds. Ik wil er ook geen details over kwijt. Dat blijft van mij en het handje mensen om me heen. Maar ik vind langzamerhand wel dat ik er iets over kan delen. Dat heeft alles met mijn persoonlijke ontwikkeling te maken. En hoe Reismeisje daarin mee is gegroeid. Dit kan niet achter blijven. En de vragen. Jullie zijn natuurlijk niet gek. De afgelopen maanden kreeg ik mailtjes. Berichtjes via Facebook. Vragen in de comments. Tot nu toe beantwoordde ik die waar ik kon. Zonder te veel te laten zien van wat er écht heeft gespeeld. Dat wil ik vandaag wat laten gaan. Voor één keer wil ik jullie vertellen wat de afgelopen 1.5 jaar het meest bepalend is geweest in mijn leven. En waarom ik nu sta waar ik sta. Aan die andere kant. 

2 jaar en 2 maanden geleden kwam ik terug van een prachtige wereldreis. Met mijn man. Gerben. Wat hadden we het gaaf gehad. Intens. Vól. Rijk. Het voelde dubbel om terug naar huis te gaan. Ik voelde sterk de behoefte om weer een basis te hebben. Een vaste plek waar ik kon aarden. Gerben had dat minder. Dat is altijd zo geweest. Hij de vrijbuiter, ik de stabiele. Zoiets. Dat was mooi. Het bracht ons in balans en verrijkte ons leven. We verrijkten elkáár. Terug in Nederland vielen we weer in ons oude leven. Vrijwel geruisloos. Alsof ons hoofd niet vol zat met al die indrukken. Al die nieuwe ervaringen. We gingen beiden weer aan het werk, sportten weer 4x per week intensief, nodigden vrienden uit voor etentjes, gingen verder met onze moestuin en ik blogde verder op Reismeisje. Het was druk. Weinig ruimte om op adem te komen. Zoals het altijd was geweest. En ik ook prettig had gevonden. Dácht ik. Ik merkte dat het begon te schuren. Vrij snel na onze thuiskomst.

Ik keek met een nieuwe blik naar mijn leven hier. Naar de keuzes die ik maakte. De dingen die ik maar gewoon liet gebeuren. Het voelde op de één of andere manier niet meer kloppend. Maar wat ik dan wel wilde? Ik had geen idee...

In de maanden daarna gebeurde er veel. Ik kreeg een promotie op mijn werk. Eentje met veel verantwoordelijkheden. Een rol in het management team en een eigen team om aan te sturen. Iets wat ik ambieerde. Het werken met en ontwikkelen van mensen. In combinatie met invloed hebben op visie en strategie. Ik zal je er niet mee vermoeien Knipogen, maar het was iets wat ik jaren op het vizier heb gehad. Begin 30 en ik stond er. Ik startte met een opleiding op Nijenrode. 9 maanden lang, 2-3 dagen per maand. Initieel om een nog stevigere basis te krijgen in mijn nieuwe rol. Het werd zo veel meer. De opleiding had te maken met boeddhistisch leiderschap. Wat drijft je als mens? Wat heb je de wereld te brengen? Hoe kun je vanuit je eigen kracht waarde toevoegen aan een organisatie. Dat soort vragen kwamen voorbij. Omringd door mensen met eigen verhalen, maar dezelfde vraagstukken. Ik vond het fantastisch en heftig tegelijk. Het raakte zo veel in me aan. Veel van wat ik niet wist dat het er überhaupt zat. 

Parallel hieraan werd mijn oma ziek. Erg ziek. Ze kwam op haar sterfbed te liggen. Het duurde weken. Vreselijk was het. Haar leven hier was voorbij, maar om haar zo achteruit te zien gaan...Het raakte me diep. Mijn oma heeft altijd een bijzondere plek in mijn leven gehad. Zeker omdat mijn moeder jong is overleden. Daar raakte dit alles ook weer aan. Voor het eerst in al die jaren. Mijn oma overleed en ik kwam in de rouw. Dubbel. Voor mijn oma én mijn moeder. Een soort tweede golf. Ik voelde de behoefte veel over mijn moeder te praten. Muziek die me aan haar deed denken te beluisteren. Foto's terug te zoeken. Naar de buurt te gaan waar ik was opgegroeid. Ik zocht stukjes van mijn moeder. En daarmee stukjes van mezelf.

Als ik er nu op terug kijk, zie ik vooral mijn intense worsteling met alles wat ik voelde. Het verdriet, het niet begrijpen waarom het weer zo naar boven kwam, mijn perspectief op mijn leven wat langzaam veranderde. Het was heftig.

Dwars door dit alles raakten Gerben en ik verder van elkaar verwijderd. Vanuit die basis die altijd anders is geweest. Altijd klopte en nu ineens niet meer functioneerde. Door de rouw waar ik in zit en de vragen die ik me stelde bij mijn en ons leven, begon ik meer stil te staan. Rust te pakken. Nee te zeggen. Even geen marathon, weg met die moestuin en minder artikelen op Reismeisje. Ik kon ook niet anders. Ik voelde me futloos en leeg. Voor Gerben was dat lastig. Erg lastig. Hij zag een andere kant van me. Eentje waar hij lastig mee om kon gaan. Ik koos een weg die nooit de zijne zou zijn, door juist stil te gaan staan. Heel bewust. Ik ging met coaches aan de slag. Wilde mijn patronen, gedachtes en emoties ontrafelen. Het gaf me houvast en geleidelijk meer inzicht in mezelf. In mijn eigen handelen en belemmerende gedachtes. Het delen met Gerben daarvan was moeilijk. Vond weinig grond. Zijn focus en prioriteit lagen simpelweg ergens anders. Dat voelde ik. Het voelde als een afwijzing en door daar in mee te gaan wees ik mezelf af. Dáár lag mijn eigenlijke patroon en pijn. Het consequent over mijn eigen grenzen gaan. Andermans behoeftes op één zetten. Niet luisteren naar dat stemmetje in mezelf wat al lang weet wat goed voor me is. Een hardnekkig patroon wat ik in heel veel dingen heb laten prevaleren. Ook in mijn relaties. Ook met Gerben. Dat wilde ik niet langer. Het was niet gezond. Het diende me niet langer en ik wilde graag samen kijken hoe we dit op een voor ons beiden kloppende manier vorm konden geven. En daar ging het mis...Echt mis.

We vonden elkaar niet. Dreven steeds verder van elkaar vandaan. Het vreemde is dat we allebei op onze eigen manier die ander steeds meer vast probeerden te grijpen. Allebei hebben we het gevoel te hebben gevochten. Intens. Terwijl we dat van elkaar niet altijd zo hebben ervaren. Nu ongeveer 1.5 jaar geleden maakte ik de beslissing om naar mijn vader te gaan. Ik was op. Leeg. Ik wil geen details delen verder. Ik wil wel kwijt dat het pijnlijk was. Een snijdende, bijna fysieke pijn. Als ik dit anders had kunnen doen, toen op dat moment, had ik dat gedaan. Ik voelde geen ruimte voor iets anders. Er volgden maanden van afstand, gesprekken, vrienden die ons wilden helpen, briefen, alles. Ik dreef steeds verder van Gerben af. Dat merkte ik wel. Ik praatte veel met familie en vrienden en had ook nog steeds een coach naast me staan. En wat voor één. Ze dreef me soms tot het uiterste, maar de gesprekken met haar zijn onbetaalbaar geweest. Voor de rest van mijn leven. 

Ik kwam steeds dichterbij mezelf. Ontdekte nieuwe dingen en oude hobby's. Ik werd milder voor mezelf en begon grenzen te stellen. Te leven vanuit mijn intuïtie.

En daar bovenal op te durven vertrouwen. Met mensen die me daarin stimuleerden. Dat voelde goed. Het maakte echter ook dat ik één van de meest pijnlijke beslissingen ooit moest maken. Het stopte voor Gerben en mij. We konden elkaar niet meer vinden. Niet meer boven die pijn uitstijgen. Onszelf een verdieping in onze relatie gunnen. En zo kwam het dat we begin van dit jaar officieel uit elkaar zijn gegaan. 

Lange tijd heb ik rond gezworven met een koffer. Ruim een jaar uiteindelijk. Dat was oké. Het droeg ergens alleen maar bij aan mijn ontwikkeling. Sinds juli heb ik mijn eigen plek. Een eigen appartement. Licht, sereen en weer een echt thuis. Iets waar ik erg naar heb verlangd. Ik kan niet zeggen dat ik er 100% overheen ben. Op een bepaalde manier kom je dat misschien wel nooit. We zijn jaren samen geweest, ik kocht mijn eerste huis met Gerben, we hadden huisdieren, reisden jaren de wereld over en hadden ontelbare dromen voor de toekomst. Daarin ben ik veel verloren. Ik heb mezelf er echter voor terug gekregen. In een nieuw leven dat ik zélf vorm geef. Volgens mijn eigen voorkeuren en wensen. De weg was pijnlijk en intens. Soms verwarrend en met heel veel twijfels. Onzekerheden ook. En nu sta ik aan die andere kant. Ik voel me sterk, stevig en durf te vertrouwen op dat wat goed voelt. Je weet nooit hoe het leven loopt. Of wat er nog voor je in het verschiet ligt. Maar jezelf neem je altijd mee. 

Dit is wat ik er over kwijt wil. Over dit stuk van mijn leven. Gerben zal niet meer voor Reismeisje schrijven of daar bij betrokken zijn. We zijn verder oké en ik ben en blijf dankbaar voor al die mooie jaren die we hebben gedeeld. Dank voor jullie respect en begrip de afgelopen tijd. Die betekenen veel voor me. ♥♥♥

#reismeisje #persoonlijk #reisblog

18 reacties

  • Lizzie

    19 september 2018 om 07:14

    Wat een prachtig stuk. Heel knap om je zo kwetsbaar op te stellen en het te delen naar de buitenwereld. Ik hoop dat het ook opgelucht en fijn voelt dit te kunnen delen en mensen inzicht te geven in bepaalde keuzes.. respect!! Ik herken een aantal dingen die je beschrijft. Mijn moeder is ook veel te jong overleden, ik denk dat dat iets blijft wat je in je leven blijft achtervolgen en waar je goed bij stil moet staan. Inspirerend hoe jij aan de slag bent gegaan en voor jezelf hebt gekozen.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Lizzie

      19 september 2018 om 07:33

      Dank voor je lieve reactie Lizzie ❤️. Ik wilde het één keer op mijn eigen manier en respectvol delen. Er kwamen vragen. Nog los van dat het zo'n essentieel iets in mijn eigen proces is geweest. Dit soort periodes zijn vreselijk moeilijk, daar weet jij ook alles van lees ik. Het zijn echter ook periodes waarin je als mens écht kunt groeien. Ik wens je dat meer dan toe! Liefs

      • Rien Reismeisjenl

        19 september 2018 om 11:15

        Respect. Het is moeilijk om zoiets in het openbaar te schrijven. Je hebt een keuze gemaakt op een splitsing van je pad. Het zal je naar andere en misschien nieuwe ervaringen brengen. Maar je kunt weer verder

  • Laura

    19 september 2018 om 07:34

    Ach jeetje Wendy.. wat een verhaal.. wat open, oprecht en wat een hoop gevoel ❤ Dit moet ook niet makkelijk voor jou geweest zijn om dit te schrijven en ook hierin weer zo open te zijn. We hebben een paar maanden geleden even gemaild over onze verloren mama's en ik ga je vandaag weer even schrijven. Je hebt het niet makkelijk. En veel is zo herkenbaar. Tegelijkertijd zo mooi dat je al het moois met Gerben hebt kunnen ervaren, tegelijkertijd zo pijnlijk dat het weg gevallen is. Je bent supersterk lieve Wen! Gevochten als een leeuw, soms kunnen we het helaas niet altijd winnen. Maar je gaat er sterk uitkomen, en zo voel je je ook!

    Ik wens je alle liefde en geluk toe, en nogmaals.. Ik ga je vandaag weer even schrijven.

    Liefs, Laura

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Laura

      19 september 2018 om 08:33

      Wat moet ik zeggen lieve Laura ❤. Dank voor je lieve, mooie woorden. Het was zeker niet makkelijk dit zo op te schrijven. De tijd was echter rijp. En het is onderdeel van mij, van wat me hier heeft gebracht. Liefs

  • Bianca

    19 september 2018 om 07:36

    Wat een verhaal, heel mooi geschreven en heel dapper dat je dit ook heb kunnen schrijven. Zo persoonlijk! Heel veel sterkte voor jou en voor Gerben. Voor jullie beide is het een groot verlies.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Bianca

      19 september 2018 om 08:34

      Dank Bianca❤

  • Hanni

    19 september 2018 om 07:37

    Heel knap dat je dit met ons deelt! En waarschijnlijk is je verhaal herkenbaar voor anderen. Onze context is anders, maar qua emoties herken ik veel en vind ik het (zowel voor mezelf maar natuurlijk ook voor jou) heel fijn om te lezen dat het je is gelukt om steeds dichter bij jezelf te gaan staan. Daar mag je heel trots op zijn!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Hanni

      19 september 2018 om 08:35

      Dat kan ik me voorstellen. Wij zijn zeker niet de enigen waar dit gebeurt. Hoe vreselijk ook, je groeit wel door dit soort periodes. Ik wens je alle liefde toe!

  • Carla

    19 september 2018 om 07:54

    ❤️

    Beantwoorden

  • Hans

    19 september 2018 om 08:22

    Diep diep respect
    Dikke knuffel ❤️

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Hans

      19 september 2018 om 08:36

      Dank Hans. Je bent een schat❤

  • Dionne

    19 september 2018 om 08:31

    Vaak lees je dat je als je groeit, het ook kan betekenen dat je afscheid neemt van dingen, mensen of iets anders. Ze kunnen je groei in de weg staan. Lees ik wel eens. Wat heftig om te lezen dat dat dus ook bij jullie is gebeurd. Dapper hoe je dit verhaal deelt en heel veel sterkte.
    Hoe heftig het ook is, vergeet niet dat alles in je leven maakt wie je bent en wat voor keuzes je maakt. Uiteindelijk komt het goed.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Dionne

      19 september 2018 om 08:37

      Amen. Zo is het Dionne. Dank voor je lieve reactie.

  • Coby

    19 september 2018 om 08:44

    Dapper om jezo kwetsbaar op te stellen! Respect!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Coby

      19 september 2018 om 08:58

      ❤❤❤

  • Rebecca

    19 september 2018 om 09:12

    Wauw! Super knap en dapper dat je je verhaal hebt gedaan! Ergens ook heel herkenbaar :) you go girl!!❤

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Rebecca

      19 september 2018 om 09:57

      Dank Rebecca❤

  • Edwin Leppen

    19 september 2018 om 09:40

    Wow, Wendy Wát een verhaal.....gewend om heel andere dingen te lezen, maar het moet ook iets van opluchting geven om het van je af te schrijven.
    Heel veel sterkte!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Edwin Leppen

      19 september 2018 om 09:58

      Dank Edwin!

  • Suzan

    19 september 2018 om 09:49

    Zo dapper dat je dit hebt willen en durven delen! Bewijst maar wat voor sterke vrouw je bent.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Suzan

      19 september 2018 om 09:59

      Lief compliment Suzan. Thanks.

  • Jeroen

    19 september 2018 om 10:51

    Jeetje Wendy, wat een enorm persoonlijk, verdrietig en uiteindelijk krachtig verhaal dat je met al je lezers deelt. Uit je verhaal blijkt duidelijk j(ulli)e gevecht om elkaar vast te blijven houden. Soms mag dat niet zo zijn. Wat een verdriet zullen jullie hebben ervaren. Samen net zo goed als allebei alleen. Uit je verhaal blijkt dat jullie al het moois op een goede manier hebben afgerond. Dat is waardevol.
    Ik wens jullie allebei heel veel sterkte en een mooie toekomst toe. En dank voor je eerlijke verhaal. Zal niet makkelijk zijn geweest, maar wel dapper.
    Mocht ik je weer een keer tegenkomen, krijg je een dikke knuffel van me. Gewoon, omdat ik respect heb voor je gevecht en persoonlijk weet hoe pijnlijk het beëindigen van een relatie is.
    Veel geluk!

    Beantwoorden

    • Yohaila Jeroen

      19 september 2018 om 11:15

      Ik kwam toevallig op deze site,
      was aan het een vakantie aan het zoeken voor in mijn eentje , wil weg van alles om mezelf terug te vinden.
      Ik herken mezelf helemaal in jou verhaal.
      Sterk word je zeker, alleen jammer dat je geliefden ervoor moet verliezen.

      maar het belangrijkste is je zei het al vanaf nu altijd vertrouwen hebben in jou gevoel en je emoties en blijft jezelf.
      En als iets tegen je zegt dat is niet goed dat wil ik niet , dan is het ook niet goed en jezelf weg cijferen voor een ander, nooit meer!
      Wij zijn eerlijke mensen met mooie gevoelens en we durven en kunnen het uiten en is triest dat anderen dat niet kunnen doen.
      Maar keihard weg rennen, want zal nooit samen iets intens en mooi worden is oppervlakkig. te diep willen ze toch nooit, kunnen ze niet.

      Succes en mooi dat er toch meer van dit soort mensen als jou in de wereld zijn.
      Het komt goed met ons x

    • Reismeisjenl Jeroen

      19 september 2018 om 11:38

      Heel erg dank voor je superlieve reactie! Waardeer ik enorm. ❤❤❤Hoop je zeker nog eens te zien.

  • Michel

    19 september 2018 om 11:35

    Heel bijzonder dat je dit deelt op jouw blog en respect voor de manier waarop! Een goed verstaander en volger had al begrepen dat je privé een zware periode bent doorgegaan. Jullie hebben dappere keuzes moeten maken. Uiteindelijk staat persoonlijk geluk natuurlijk altijd voorop en het is belangrijk dat je elkaar ook gelukkig kunt maken.

    Van hieruit hoop ik (of weet ik wel zeker) dat je je persoonlijke geluk weer een beetje terug hebt gevonden en hieruit kan verder bouwen. In hoeverre reismeisje hier nog in past en gaat passen zullen wij als volgers gaan zien. Hoe dan ook wens ik je met het vervolg privé en zakelijk heel geluk!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Michel

      19 september 2018 om 11:41

      Dank lieve Michel. Jij volger van het eerste uur☘. Het is erg zwaar geweest. En frustrerend. Maar het doet je groeien als je het aankijkt en de juiste vragen beantwoord. Hoe moeilijk ook. Dank voor je lieve woorden

      • Michel Reismeisjenl

        19 september 2018 om 14:58

        Het is fijn dat je weer vooruit kijkt. Met deze moedige, dappere blog kun je er hopelijk nog meer een streep onder zetten en met een optimistische blik naar de toekomst kijken. Wat dat betreft heb je hebt ontzettend leuke dingen voor jezelf gepland.

        • Reismeisjenl Michel

          19 september 2018 om 17:51

          ❤️❤️❤️Dat is zeker zo. Cadeautjes voor mezelf !

  • Angelique

    19 september 2018 om 18:46

    Wat heb je dit eerlijk en vanuit je hart geschreven, ik kan alleen maar zeggen dat ik bewondering voor je heb. W

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Angelique

      19 september 2018 om 19:18

      Dank Angelique

  • Saskia

    19 september 2018 om 19:59

    Mooi en met respect geschreven. Ik weet hoe dit voelt en hoe zwaar het is. Langzaam komt het goed. Sterkte!

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Saskia

      20 september 2018 om 07:32

      Dank Saskia Lief!

  • Wianda

    20 september 2018 om 10:29

    Ach lieverd. Wat heftig om te lezen. Wat zal je een moeilijke tijd hebben gehad. Dikke knuffel voor jou ❤️

    Beantwoorden

  • Janet | thatonetime

    20 september 2018 om 17:31

    Wat knap dat je dit deelt en wat mooi geschreven. Ik vind het wel fijn om te lezen dat al deze ellende je een sterker mens heeft gemaakt.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Janet | thatonetime

      21 september 2018 om 07:40

      Dank Janet!

  • Sander

    20 september 2018 om 21:35

    Oef, wat heftig zeg! Omdat je het nu deelt zullen de rauwe randjes er nu waarschijnlijk wel af zijn en zo te lezen kijk je weer vooruit. Maar dat wil niet zeggen dat het "voorbij" is. Sterkte in ieder geval en hopende dat je snel weer kunt genieten van kleine dingen.

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Sander

      21 september 2018 om 07:41

      Je zegt het helemaal goed Sander, dank voor je reactie.

Instagram

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste, leukste en mooiste blogs? Meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief en lees leuke extra’s.