Een persoonlijk verhaal over hoogsensitiviteit

Reismeisje 10 augustus 2018

Persoonlijk2

Hoogsensitiviteit. Tja. Een woord. Ik houd er niet zo van. Voel er zelfs weerstand bij. Zo'n woord wat ineens te pas en te onpas wordt gebruikt. Voer voor psychologen. Het ene na het andere boek wordt er over gepubliceerd. En ineens lijkt de halve wereld het te zijn. Hoogsensitief. Begrijp me niet verkeerd; ik vind het positief dat er meer over wordt gesproken. Dat het er mag zijn. Dat er steeds meer mensen voor uit komen. Voorbij het stigma en in het licht. Dat maakt echter ook dat meer mensen er iets van vinden. Dat het op een bepaalde manier in een hokje wordt geplaatst. Een checklist er bij en vinken maar. Terwijl dat wat mij betreft juist is wat hoogsensitiviteit níet is. In hokjes plaatsen en rationaliseren.

Ik ben er zelf een voorbeeld van. Van iemand in die hoek. Hoogsensitief. Al voel ik dus weerstand bij dat woord Knipogen. Het gaat ook niet om dat woord, maar om het verhaal er achter. Ik was een gevoelig kind. Gevoelig voor omgeving, sfeer en dat wat er niet gezegd werd. Ik pakte dat op. Zonder woorden. Ik kwam op voor de kinderen die gepest werden. Vóelde hun verdriet en wanhoop. Ik merkte het meteen als mijn moeder niet goed in haar vel zat. Daar had ik een paar seconden voor nodig. Grote glimlach op haar gezicht of niet. Ik wist instinctief met wie ik mijn kindergeheimpjes kon delen. Of welke volwassene ik kon vertrouwen. Het was er gewoon, dat instinct. Ik had een paar leuke vriendinnetjes, maar ik kon ook goed alleen zijn. Het liefste buiten. Tussen de ruisende bomen en de chocoladebruine beekjes uit mijn jeugd. Boomhutten bouwen en schrammen op mijn benen.

Ik had er toen geen woorden aan kunnen geven, maar nu weet ik dat ik me altijd op mijn plek heb gevoeld midden in de natuur. De geur van gras, de wind om mijn oren. Dat is er nog steeds. Dat één voelen met de natuur.

Toen ik ouder werd, ging ik me meer interesseren voor muziek en kunst. Bepaalde klanken, stemmen en kleuren konden me echt raken. Ik begon met dansen en merkte dat ik daar helemaal in op kon gaan. Net als in boeken. Leesvoer. Ik kreeg er geen genoeg van. Ik begon zelf ook met schrijven. Korte verhalen en gedichten. In kinderlijke hanenpoten. Overal lagen kleine notitieboekjes in huis. Ik herinner me zelfs dat ik op zaterdag mee ging met mijn vader om de auto te wassen. En maar schrijven. Het borrelde op. Ik had er geen controle over en het werd ook niet gekanaliseerd. Er werd niet gek over gedaan. Mijn ouders waren er trots op. Die hang die ik had naar dans, muziek, schrijven, de natuur. Later ging ik studeren. Werden mijn hersenen gevoed met kennis en overtuigingen. Overtuigingen die niets te maken hadden met waar mijn hart sneller van ging kloppen. Maar hé, ik kon goed leren. Had een soort fotografisch geheugen. Ik maakte er gebruik van en werd steeds verder die wereld in gezogen, waardoor ik ergens dat andere stuk langzaam vergat. Bij vlagen schemerde mijn kern er wel door heen. Dan plopte er een gedichtje op, las ik een spiritueel getint boek, werd ik geraakt door een muziekstuk of voelde ik me ineens op een onverwachte manier thuis in de natuur.

Ik dacht er verder niet over na. Ik signaleerde hooguit dat dit soort dingen vooral gebeurden, als ik iets in mijn leven meemaakte. Ziekte, overlijden, rouw. Dat soort heftige dingen. Dat dwong me op de één of andere manier om naar binnen te gaan en echt te voelen. En daarna vergat ik dat weer. Te pijnlijk. Te ingewikkeld.

Ondertussen ben ik heel wat jaren verder en door schade en schande wijzer geworden. Ik ben dichter bij mezelf dan ooit en weet ondertussen dat het er allemaal mag zijn. Dat het soms wat ingewikkeld is als ik me weer eens overprikkeld voel, maar dat dat sensitieve me juist ook veel kan brengen. Dat ik het fijn vind om in de bossen of bergen te zijn. Intens kan genieten van stilte en een goed boek. Graag mooie, diepgaande gesprekken voer. Dat ik helemaal op kan gaan in muziek. Ontzettend veel plezier beleef aan schrijven. En dat ik nog steeds sferen oppik, waar ik ook ben. Het put me soms uit. Dat ook. Dat altijd maar vóelen en oppikken van van alles. Maar daar geef ik dan juist aan toe. Dan is het gewoon even tijd om op de rem te trappen. Stil te zijn en goed voor mezelf te zorgen. Daarna ben ik er weer, met alle kanten die ik in me heb. Het geeft me een sterk en rijk gevoel zo te leven. Dat te omarmen en er om te varen. Het is wie ik ben en altijd al was.

Officieel voldoe ik aan vrijwel alle criteria die horen bij een hoogsensitief karakter. Het zal. Het maakt me niet uit hoe het heet of welk label er op wordt geplakt. Het is wat het is en wie ik ben. Ik geniet van het leven en proost er op! Herken jij iets uit mijn verhaal?

#persoonlijk #reismeisje #hoogsensitiviteit

1 reactie

  • Marcia de Boer

    10 augustus 2018 om 08:45

    Ha Wendy,

    Ja heel herkenbaar en waf heb je je gevoel mooi omschreven. Ik ben er nog niet zo heel lang geleden achter gekomen. In het begin had ik echt zoiets van “aha nu snap ik veel dingen van mezelf”....
    Vervolgens hoop boeken gaan lezen en wat workshops erover gevolgd. Gaandeweg kwam ik erachter dat ik het best al goed deed en heb het wat losgelaten. Dat werkt voor mij veel beter en in mijn dagelijkse leven leer ik zo vele meer dan al die boeken en workshops.
    Ben het met je eens hoor dat het bijna een soort van modewoord is

    Beantwoorden

    • Reismeisjenl Marcia de Boer

      10 augustus 2018 om 08:55

      Mooie reactie Marcia ♥. En heel herkenbaar. Volg je gevoel en wees wat mild voor jezelf als het soms allemaal wat op je af komt. Dat is denk ik het belangrijkste.

      • Marcia Reismeisjenl

        10 augustus 2018 om 09:03

        Absoluut! Iets met compassie

Instagram

Blijf op de hoogte!

Wil je op de hoogte blijven van mijn nieuwste, leukste en mooiste blogs? Meld je dan aan voor de maandelijkse nieuwsbrief en lees leuke extra’s.