Een ontmoeting met een Amazone stam in Ecuador

Reismeisje 09 april 2018

Er zijn zo van die ontmoetingen die je niet snel vergeet. Met bijzondere mensen. Mensen die voor een ánder leven kiezen. Die tegen de stroom in lijken te zwemmen. Omdat ze daar bewust voor kiezen of geen keus hebben. Bepaald door het lot. Geboren in een gebied wat dat lot mede bepaalt. In een cultuur die niets meer te maken heeft met waar we met z'n allen naar lijken te streven. Voor mij zijn het juist ontmoetingen met dít soort mensen wat reizen zo fantastisch maakt ♥. Het ervaren hoe het óók kan. Tijdens een reis door Ecuador ontstond zo'n onvergetelijk moment. Een kleine week midden in de Amazone. Het duurde bijna een dag om er te komen. Afgesneden van alles wat het westerse leven Westers maakt. 

We verbleven bij de Huaorani. Een onbekende, bijna vergeten stam. Van origine leven ze in Ecuador. Diep in het Amazone woud. Één met de natuur en wat dat maar mag brengen. Naar schatting leven er vandaag nog zo'n 4.000 mensen die tot de Huaorani behoren. Veel van hen dragen ondertussen westerse kleding. Reizen soms naar een dorpje om wat inkopen te doen. Wonen op een vaste plek. Dat is wat er gebeurt als dit soort stammen in aanraking komt met welvaart. Of wat zij als welvaart percipiëren. Gelukkig zijn de Huaorani trots. Trots op hun cultuur, tradities en dat wat ze van eerdere generaties hebben geleerd. Ze brengen het nog steeds over naar hun kinderen en kleinkinderen. Spijkerbroek of niet.

De Huaorani zijn sterk spiritueel. Animistisch. Voor hen is er geen verschil tussen het fysieke lichaam en het onzichtbaar spirituele. Een wereldbeeld wat voor ons lastig te begrijpen is. Omdat we het niet kunnen zien. Aan kunnen raken. Voor de Huaorani maakt dat geen verschil. Alles heeft leven en is met elkaar verbonden. Zichtbaar met het blote oog of niet. Ze geloven dat het regenwoud heilig is. Hun thuisbasis. Alles daarbuiten geeft een gevoel van onveligheid. De mens heeft daar te veel ingegrepen in de natuur. En dat maakt de aarde boos. Dat enorme respect en ontzag voor de natuur viel me gelijk op tijdens ons verblijf in de Amazone. De kennis ook. Óók bij de jongere generatie. Over welke plantjes het beste helpen tegen maagpijn, welke bomen de beste vruchten dragen, hoe ze moeiteloos op elke willekeurige plek weten waar het Noorden ligt, hoe ze aan de aarde kunnen rúiken waar een anaconda heeft geslopen. Ze leven elke dag opnieuw met en in het regenwoud. Van origine zelfs op wisselende plekken. Een nomadenbestaan. Tegenwoordig is dat anders. Woont het merendeel van de Huaorani dus op een vaste plek. Los van het gemak heeft dat vooral ook te maken met wat wij er doen. Wij. Dat welvarende Westen. We boren er naar olie. Ruw goud. De bodem van de Amazone zit er vól mee en dus worden er massaal bomen gekapt en olie nederzettingen  uit de grond gestapt. Careless in wat het betekent voor het ecosysteem. Wat het in de toekomst verder kapot maakt. En al helemaal careless in wat dit voor de Huaorani doet. Ze worden gedwongen steeds dieper het regenwoud in te trekken. Steeds verder van de olieboringen vandaan. Er vinden protesten plaats. Dat zeker. En de stamoudste van de Huaorani heeft een aantal boringen tegen weten te houden, maar uiteindelijk is het een verlies. Ze zullen het verliezen van de politiek. Van status en macht. De belangen zijn te groot. Groter dan de stem van de Huaorani ooit zal zijn. 

Ik ben blij dat ik hen heb ontmoet. Dat bijzondere volk. Diep in de uitgestrekte Amazone. Het heeft me een rijker wereldbeeld gegeven. Een nóg groter besef in wat we onze mooie planeet aandoen. En wat dat voor consequenties heeft, die we hier vanuit onze comfortabele positie niet altijd overzien. Ik heb niet de illusie dat je daar als individu iets aan kunt veranderen, maar ik geloof wél sterk in dat het bij jezelf begint. Dat alle beetjes helpen en dat je een voorbeeld kunt zijn in het gedrag wat je graag bij anderen ziet. Zolang we dat allemaal een klein beetje proberen te beseffen én er naar gaan handelen, hebben volken als de Huaorani misschien nog een kans. 

Hoe kijk jij hier tegen aan? Geloof jij dat dit soort volkeren nog een kans hebben om te overleven?