Een jaar terug van wereldreis; de balans

Reismeisje 04 september 2017

De afgelopen tijd heb ik af en toe iets verteld over hoe het voor ons is om terug te zijn van die ene grote, lang verwachte reis. Ondertussen is het al weer ruim een jaar geleden dat we op Schiphol landden en het leven in Nederland weer begon. Ik kan me soms bijna niet voorstellen dat we die reis hebben gemaakt. Dat we echt een jaar weg zijn geweest van het leven hier en om de paar weken weer een ander land bezochten. Met niets meer dan een backpack en elkaar. Aan de andere kant voelt het soms ook alsof we pas net terug zijn. Alsof ik me vorige week nog vergaapte aan de moskeeën in Iran, door de jungle in Colombia liep of met m'n neus bovenop Machu Picchu stond. Het blijft iets vreemds, wat zo'n lange reis met je doet...

Wat blijft er van zo'n reis over? Ik heb al eerder verteld over wat die wereldreis met me heeft gedaan. Het andere perspectief, het nog meer kunnen waarderen van ons leven hier, maar ook het sterke gevoel hier mijn basis te hebben. Hier meer te willen aarden, simpelweg omdat mijn wortels hier liggen. Dat laatste is dan ook waar ik het afgelopen jaar met name voor heb gebruikt. Het meer aarden, bouwen aan een stevige basis hier en niet steeds met je hoofd bij de volgende reisbestemming zijn . Hoe gaaf reizen ook is, het creëert ook een zekere mate van onrust. Eagerness. De wereld nog verder te willen ontdekken en daarin ook steeds meer nodig hebben om tevreden te zijn. Bestemmingen moeten nog meer bijzonder of afgelegen zijn om datzelfde gevoel te evenaren van voorgaande reizen. Hoe verwent dat ook klinkt, zo werkt het wel. En juist daarom heb ik het afgelopen jaar sterk gevoeld dat het belangrijk was te werken aan die basis. Het geluk te voelen in de echt kleine dingen. Met de pootjes in de klei en mijn familie en vrienden om me heen.

Nu we een jaar verder zijn kan ik oprecht zeggen dat dat wel is wat er voor mij vooral over is gebleven van die wereldreis. Het echt kunnen genieten van de kleine, mooie en soms heel dagelijks simpele momentjes. Meer in het nu leven. En reizen meer zien als de kers op de taart in plaats van een bijna noodzakelijk iets. Heel bewust hebben we het afgelopen jaar gekozen voor bestemmingen als Engeland, Madeira en de Algarve. Relatief dichtbij en niet bepaald off the beaten track. Maar ow zo mooi en de moeite. Natuurlijk zullen we blijven reizen naar verre bestemmingen en geniet ik daar nog steeds enorm van, maar het voelt goed om dat vanuit een steeds stevigere basis te doen. Daar meer rust in te voelen en dat altijd met je mee te dragen. Los van de fantastische herinneringen ben ik onwijs blij dat we die wereldreis hebben gemaakt. Dat we dat samen hebben mogen beleven en er daarna ook alleen maar rijker van zijn geworden. En nog steeds. Het zijn niet altijd makkelijke periodes, maar ze laten je wel groeien en steeds dichter komen bij datgene wat er echt toe doet. Wat zo'n reis al niet met je kan doen . Ik ben heel benieuwd of je iets herkent hieruit?