5x horror trips tijdens onze wereldreis

13 april 2017

Tijdens onze wereldreis afgelopen jaar hebben we over het algemeen best goed vervoer gehad eerlijk gezegd. De bussen waren vaak wel oké, de wegen niet super slecht en we hebben veel gevlogen tussen de verschillende eilanden in de Pacific. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het allemaal op en top was. We hebben best wel een aantal akelige ritten gehad. En ook helemaal geen treinen, iets wat ik normaal gesproken altijd erg leuk vind. Vooral in Peru hadden we een aantal busreizen die ik niet snel nog een keer zou maken, zeker als het niet echt nodig is. Maar goed, dat weet ik nu . Maar wat waren nu precies de meest vervelende reisdagen? Je leest het hier!

Lima-Cusco. Na kort wikken en wegen (een ticket voor het vliegtuig was maar een tientje duurder dan de bus) besloten we te vliegen naar de oude Maya hoofdstad. Vanaf hoofdstad Lima. Op zich super relaxed natuurlijk, dat vonden wij ook. Maar ik weet niet of het te maken het met de vlucht van de dag, of het feit dat je de Andes voor een deel oversteekt en daardoor in turbulente luchtstromen terecht komt, maar de trip was geen pretje. Als ik me niet vergis was het maar iets van anderhalf uur vliegen, maar het voelde wel wat langer. Er werd geen eten en drinken geserveerd omdat alles alle kanten op vloog. En hoewel we op zich vlogen met een prima maatschappij, weet je natuurlijk maar nooit. En met al dat gehobbel schiet er dan wel eens wat door je hoofd. Nee, dit was zeker geen topper en staat wat mij betreft zeker in de top 5 horrortrips van onze wereldreis.

Rupununi - Georgetown. Dit is een route die je maakt vanaf het binnenland van Guyana, naar hoofdstad Georgetown. We hadden al van tevoren uitgezocht hoe dit in zijn werk zou gaan, maar we begrepen het niet echt. Je vertrok namelijk middenin de nacht. Rond een uur of 3 als ik het me goed herinner. Wat een ruk tijd zeg. En waarom? Nou, omdat je met het pondje een rivier moet oversteken en deze pas vanaf vijf uur begint met varen. En aangezien de totale rit zo'n 12 uur duurt, vertrekt met zo vroeg omdat je anders weer pas in de nacht aankomt in Georgetown. 12 uur lang hobbelen over een zandweg met niets anders dan jungle om je heen. Op zich heel gaaf natuurlijk, en net iets voor ons. Maar het probleem was dat de chauffeur van het minibusje waarin we zaten vanaf ongeveer een kwart een heel stuk reed met een schijfrem op zijn linker achterwiel dat blokkeerde. Om de twee kilometer zo ongeveer raakte we dus in een slip. Het begon met een hoop gekraak en steeds harder wordend gerem, maar veranderde al snel in een volle slip. Doodeng. Pas nadat locals zich er over beklaagden dat ze niet verder wilden, besloot de beste man zijn rem te gaan repareren. War je vervolgens weer twee uur op zit te wachten langs de kant van de weg. Echt een horrortrip wat mij betreft. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het ergens wel prachtig vond. Dit was weer echt een momentje dat ik het gevoel had iets van avontuur mee te maken, iets wat we daarvoor in Zuid-Amerika nog niet echt hadden meegemaakt. Ongerepte jungle, zandwegen, een kapot voertuig, onveilige wegen, dat soort dingen. Ik houd er ook wel van . Ooh en we hebben de route trouwens ook in omgekeerde vorm gedaan. Dan vertrek je om vijf uur in de middag en rijd je door tot de volgende morgen vijf uur. Opeengepropt in een klein minibusje, al dan niet met een chauffeur die naast je bier zit te drinken...

Cusco - Lima. Hier is ie weer! Maar dan andersom. En dit maal met de bus. We hadden zo ongeveer de beste busmaatschappij in Peru geboekt. twee kaartjes voor de nachtbus á 40 euro pp. En goede plekken uitgezocht, helemaal voorin. Bij aankomst zagen we al meteen dat  dat een vergissing was, want ik had mijn knieen zowat in mijn nek zitten. We vertrokken rond een uur of zes. Al snel werd het donker en zag je door de geblindeerde ramen van de bus al helemaal niets meer. Het was compleet zwart. En dan begin je aan de lange afdaling door de Andes. Van de 21 uur die je in deze bus zit ben je er 14 aan het afdalen met bijna niets anders dan haarspeldbochten. Ik was nog niet zo misselijk, maar Wendy heeft de hele avond lopen overgeven, net als zo ongeveer de andere helft van de bus. En laten wij nou net achter het toilet zitten . De hele nacht zit je dus te vechten om zelf niet misselijk te worden door de zure kotslucht en het geluid van andere mensen die staan te kotsen. Geen fijne route. Als je kunt vliegen, zou ik dat op dit traject zeker doen (al hoeft dat ook niet altijd fijn te zijn zoals je hierboven hebt kunnen lezen).

Iguazu falls - Uruguay. Vanuit Iguazu wilden we met de bus naar Uruguay. Klinkt leuk. En dat was het in principe ook. Alleen was de route via, volgens mij Posadas, de beste optie. Een ritje van een uur of 10 á 12. Op zich niks mis mee. Het was een prima bus en onze eerste kennismaking met Argentinië. Probleem alleen was dat we dus wilden doorreizen naar Uruguay. In Posadas aangekomen bleek dat we op de eerstvolgende voor ons interessante bus maar zes uur hoefden te wachten. In de kou op een ellendig busstation . We hebben nog van alles geprobeerd, maar niets was beter dan dit. Ook een nacht overnachten niet. Dus zat er niets anders op dan kou te zitten kleumen, af en toe wat te eten en warme thee te bestellen en kaarten. Veel potjes kaarten. En je dan klaar maken voor weer een nachtbus richting Uruguay. Op dat soort momenten vraag je je wel eens af waar je het allemaal voor doet.. Tot je op de plaats van bestemming komt en het een te gekke plek blijkt te zijn en het weer life as usual is .

Ik ben benieuwd wat jouw meest akelige reismomenten zijn geweest!