The story behind vulkaan Fuego in Guatemala

22 maart 2016

Hoe vaak heb je nu de kans heel dichtbij te komen bij een actieve vulkaan die om de haverklap as en lava uitspuwt? Niet vaak . En dus boekten we in Guatemala een driedaagse zogeheten double header. Een wandeling waarbij we in drie dagen twee vulkanen beklommen; Fuego (3763 meter) en Acatenango (3976 meter).

In Antigua regelen we een gids en een drager. Ook twee andere meisjes lopen met ons mee. Na inkopen te hebben gedaan rijden we een half uurtje naar de basis van de berg. Vanaf daar beginnen we te lopen, met in ons kielzog twee honden van de gidsen. Een leuk gezelschap dus. Zelfs hier, op 2400 meter, vinden we het kleine gravel wat zo kenmerkend is voor vulkanen. De tocht loopt door akkers met mais, bonen en sorghum, voordat we terecht komen in een gebied met veelal naaldbomen. Het pad verloopt afwisselend stijl en licht stijgend. Het is een uur of zes lopen voordat we het basiskamp bereiken. Liepen we even geleden nog lekker in het zonnetje, hier is het bewolkt, mistig en koud. Het is een voorteken van hoe snel en drastisch het weer hier, hoog op de berg, kan omslaan.

Gelukkig staan onze tentjes al opgezet. We hoeven alleen nog maar onze spullen te installeren en klaar zijn we. Zo warm als het tijdens gedeeltes van de beklimming was, zo koud is het nu. Mistflarden jagen in hoog tempo rondom ons koepeltentje. Daarom besluiten we maar even een uurtje uit te rusten in onze tent. Terwijl we wat liggen te lummelen is gids Mario bezig met het eten en liggen de honden, die dat hele eind zijn meegelopen , als een bolletje opgerold in de luwte van de berg. Wanneer de avond begint te vallen zakt de temperatuur richting het nulpunt. Het vuurtje dat gebruikt wordt voor het eten begint hoe langer hoe aantrekkelijker te worden als plaats om tegenaan te kruipen, zittend op een boomstam.

Door het dikke wolkendek en de mist hebben we Fuego nog geen moment gezien. Des te frustrerender is het dat we zo ongeveer om het halve uur een oorverdovende knal horen en de grond zo nu en dan letterlijk onder onze voeten voelen trillen. Ik word echt gek. Sta je zo dicht met je neus op een actieve vulkaan, zie je niets… Deze situatie blijft voor enkele uren onveranderd. Maar dan, wanneer we ‘s avonds  zitten te eten rondom het kampvuur, zien we ineens sterren tussen de wolken door. Dit is de eerste opklaring van de middag. We worden direct enthousiast en hopen dat de wolken snel verdwijnen. Ik begin met de voorbereidingen om mijn camera gebruiksklaar te maken. Driepoot goed zetten, camera er op monteren, juiste lens kiezen, instellingen kiezen, etc. Ik ga verder met mijn eten en zie dat de lucht ineens snel opklaart. Binnen enkele minuten zien we de volledige melkweg en alle gebruikelijke sterrenstelsels. En de eerste uitbarsting van Fuego. KABOOMM!!! Een knal, grote rookpluim en stukken lava die de berg af rollen. Wauw! Ik ren snel naar mijn camera en wacht op de volgende uitbarsting. Soms duurt dat 10 minuten en soms een uur, je moet er, 5 meter van het lekkere warme kampvuur vandaan, dus wel iets voor over hebben. Maar het resultaat mag er wezen –hoewel we midden in de nacht vanuit onze tent nog veel grotere uitbarstingen zien!

Tip: verwissel je lens in de buurt van een dergelijke vulkaan in je ten en niet buiten. De hele lucht is vol met dwarrelende asdeeltjes en binnen no time heb je er wat van in de behuizing van je camera.

Welke vulkaan heb jij nog op je verlanglijstje staan?