The story behind de berggorilla's

20 april 2016

Een droom die uit komt. Zo zou je het toch wel kunnen noemen; een bezoek aan in het wild levende berggorilla’s in Bwindi Impenetrable Forest in Oeganda. Ik had het al vaak op TV gezien. Beelden van David Attenborough of Doutzen Kroes die samen met Johnny de Mol op zoek gaat naar wilde berggorilla’s. Dat leek ons als natuurliefhebbers echt fantastisch. En toen vrienden ook nog eens super enthousiast terugkwamen van een reis door Oeganda –en aan de berggorilla’s- was de keuze snel gemaakt. En dus gingen we in juli 2014 op zoek naar deze prachtige dieren.

Na wat vooronderzoek bleek dat je al wel een half jaar van tevoren een aanvraag moet indienen voor een permit. Dat betekent dat je dus echt de dag moet vastleggen waarop je gaat trekken. Verre van ideaal voor flexibele backpackers dus. En als daar ook nog een bijbehorend prijskaartje van $600 p.p. voor alleen de vergunning bij komt, dan is dat wel even slikken. Toch hebben we niet getwijfeld, want een bezoek aan Oeganda zonder de gorilla’s te bezoeken, dat was wat ons betreft geen optie. En dus hebben we alles in gang gezet en was anderhalve week later alles geregeld.

Wanneer we eind juli 2014 met onze 4x4 huurauto na een supermooie rit aankomen in Bwindi National Park, ziet het er uitnodigend uit. Vanaf onze lodge kijken we uit over de rollende heuvels van Bwindi. Het ziet er inderdaad uit als ondoordringbaar. En dat blijkt ook wanneer we de volgende ochtend op pad gaan met nog vijf andere toeristen en een klein legertje rangers. Er leven nog slechts 9000 berggorilla’s in het wild, waarvan het overgrote deel in Bwindi en Virunga National Park op het grensgebied tussen Oeganda, Rwanda en Congo. Deze prachtige dieren worden nog steeds met uitsterven bedreigd, al gaat het de laatste jaren wel een stuk beter. De families worden bijna continue in de gaten gehouden door rangers. Zonder de toeristenindustrie was dit onmogelijk geweest. Dat wetende vind ik de hoge prijs van de permit ineens een stuk acceptabeler .

Wanneer we ’s morgens vroeg, na een uitgebreide instructie, op pad gaan, weten we ongeveer wat we kunnen verwachten. De gorilla’s bevinden zich op dat moment aan de rand van het oerwoud. Dat betekent dat we er met ongeveer anderhalf uur lopen kunnen zijn. Het had voor mij wel wat verder weg mogen zijn, maar de andere toeristen slaken een zucht van opluchting . De route loopt steil omlaag, door akkers waar gewassen worden verbouwd. Wanneer we dan bij de rand van de jungle aankomen, blijkt dit inderdaad vrij ondoordringbaar. De rangers kappen met grote machetes een weg door de jungle. Het is warm, vochtig en enorm steil. Een eind verderop zie ik takken bewegen in de bomen, maar ik zie verder niets. Ik ploeter me een weg richting de plek waar alle actie zou moeten zijn. Dan ineens zit halverwege mijn doel een ranger stil achter een grote struik. Ik heb het eerst niet door maar dan opeens zie ik daar een enorme zilverrug zitten. Ongestoord zit hij wat te knabbelen op takken. Ik besef me ineens hoe groot en imposant deze dieren zijn. En ik realiseer me ook dat ze je in een heartbeat kunnen breken, als ze dat zouden willen. Maar het gekke is dat ik me totaal niet bedreigd voel. Binnen no time lopen er jonkies om ons heen en bevinden we ons middenin de familie. Wat geweldig is dit! Eerst geniet ik even van dit moment, maar dan kan ik de drang niet weerstaan om mijn camera er bij te pakken. Ik schiet tal van foto’s waarvan dit toch wel enkele van mijn favorieten zijn. De bovenste foto heb ik genomen van achter een blad een klein stukje verderop. Daarbij heb ik ingezoomd. De wazige kleur groen van het blad creëert een sfeer alsof je de gorilla’s van achter een struik stiekem zit te begluren. Dat maakt de foto iets spannender, vind ik. Je mag maar een uurtje bij de gorilla’s blijven en een deel daarvan wil je ook gewoon zitten en genieten. Al met al ben ik dus best blij met het resultaat.

Spreekt een bezoekje aan Oeganda en de berggorilla's jou aan?